64. Konkurs Piosenki Eurowizji został zorganizowany w dniach 14 16 i 18 maja 2019 w Centrum Konferencyjnym w Tel Awiwie. Gospodarzem konkursu był Izrael, który zwyciężył w finale konkursu organizowanego w 2018 roku. Organizatorami konkursu była Europejska Unia Nadawców (EBU) i izraelski nadawca publiczny Israeli Public Broadcasting Corporation (IPBC).

Finał konkursu wygrał Duncan Laurence, reprezentant Holandii z piosenką „Arcade”, za którą otrzymał łącznie 498 punktów w głosowaniu jurorów i telewidzów.

Lokalizacja[ | edytuj kod]

Tel Awiw

Tel-Awiw na mapie Izraela.

Miejsce organizacji konkursu[ | edytuj kod]

Izraelska telewizja otrzymała prawa do organizacji 64. Konkursu Piosenki Eurowizji dzięki wygranej Netty, reprezentantki Izraela w finale konkursu z 2018. 13 września EBU ogłosiła, że konkurs odbędzie się w Centrum Konferencyjnym w Tel Awiwie, a koncerty rozegrane będą w dniach 14, 16 i 18 maja. Ceremonia otwarcia konkursu zostanie zorganizowana na skwerze przed Muzeum Sztuki mieszczącym się przy osiedlu Ha-Cafon ha-Chadasz.

Minister finansów Mosze Kachlon zasugerował, że budżet na organizację konkursu może wynieść ok. 120 milionów szekli.

Proces wyboru miejsca organizacji[ | edytuj kod]

Neta Berzilaj w trakcie przemowy podczas odbierania statuetki dla zwycięzcy konkursu w 2018 frazą "Next year in Jerusalem!" (pol. Za rok w Jerozolimie!) zaprosiła na następny konkurs do Jerozolimy, co było uznane za potwierdzenie miejsca organizacji konkursu w 2019. Jest to jednak popularna fraza religijna w judaizmie, odnosząca się do wieloletniej ery braku państwa żydowskiego. W tym samym czasie premier Izraela Binjamin Netanjahu oświadczył na swoim koncie na Instagramie, że konkurs odbędzie się w Jerozolimie, ale nie zostało to jeszcze potwierdzone przez EBU. Potencjalnymi miejscami do organizacji konkursu były wówczas Pais Arena Jerusalem oraz stadion Teddy. Poinformowano również, że konkurs na pewno nie odbędzie się w budynku Międzynarodowego Centrum Kongresowego, w którym odbyły się konkursy w 1979 i 1999, co tłumaczono „niewystarczającą pojemnością hali”.

Pawilon 2 Expo Tel-Aviv

13 maja burmistrz Tel Awiwu Ron Chuldaj ogłosił, że miasto zostało wykluczone z negocjacji o organizację konkursu. Później pojawiły się głosy, że decyzja miała na celu odradzenie władzom miasta podjęcia rozmów, te zaś wyraziły zainteresowanie przygotowaniem konkursu. 16 maja chęć organizacji wyraziły władze Petach Tikwy, które nie dysponowały jednak odpowiednio przystosowaną halą. Wśród chętnych do organizacji znalazły się także władze Hajfy, o czym poinformował burmistrz Jona Jahaw i Ejlatu.

Po ogłoszeniu zwycięstwa Izraela spekulowano, że konkurs może zostać przeniesiony do innego kraju (m.in. do Austrii), co tłumaczono pojawiającymi się groźbami bojkotu konkursu przez niektóre państwa. 22 maja plotka została zdementowana przez EBU. Pod koniec maja Grupa Refencyjna EBU spotkała się z przedstawicielami izraelskiej telewizji Kan, by omówić z nimi szczegóły przygotowań do konkursu. 11 czerwca ogłoszono, że w przetargu o organizację konkursu weźmą udział władze czterech miast: Tel Awiwu, Hajfy, Jerozolimy i Ejlatu. 19 czerwca Grupa Referencyjna EBU ponownie spotkała się z władzami telewizji Kan, by przedyskutować szczegóły związane z organizacją konkursu. Potwierdzono wówczas, że decyzja o mieście-organizatorze, hali konkursowej i dacie rozegrania koncertów zostanie ogłoszona we wrześniu.

24 czerwca telewizja Kan rozpoczęła oficjalne przyjmowanie zgłoszeń od władz miast zainteresowanych organizacją konkursu, do czterech wcześniej potwierdzonych kandydatów dołączyły władze Samorządu Regionu Tamar proponując zorganizowanie konkursu na terenie starozytnej twierdzy Masada. Kandydatury przyjmowano do 18 lipca, swoje aplikacje nadesłali włodarze Jerozolimy (Pais Arena), Tel-Awiwu (Pawilon 2 miejskiego Centrum Konferencyjnego) oraz Ejlatu.

28 lipca 2018 wiceminister w Kancelarii Premiera Micha’el Oren, oświadczył, że Jerozolima nie ma środków na organizację konkursu, przypominając, że Tel Awiw był bardziej prawdopodobnym gospodarzem. Niedługo potem ujawniono, że telewizja Kan nie dostarczyła wymaganych 12 milionów euro na poczet EBU, co miała obowiązek uczynić do 29 lipca. Ostatecznie osiągnięto kompromis między stronami, a telewizja Kan, dzięki finansowemu wsparciu przez rząd Netanjahu zapłaciła zaliczkę

27 sierpnia 2018 Jon Ola Sand wraz z kilkoma delegatami z EBU pojawił w Izraelu, by spotkać się z włodarzami kandydujących miast. 30 sierpnia potwierdził w wywiadzie dla Kan, że Ejlat nie jest już w stanie kandydować, pozostawiając wybór pomiędzy Jerozolimą a Tel Awiwem. Stwierdził również, że nie było poważnej dyskusji między członkami EBU w sprawie bojkotu wydarzenia, a decyzja w sprawie miasta-gospodarza zostanie podjęta na początku września.

Przebieg konkursu[ | edytuj kod]

Kierownikiem wykonawczym konkursu z ramienia telewizji Kan została Ziwit Dawidowicz, redaktorem naczelnym i dyrektorem prowadzącym – Juwal Kohen, dyrektorem konkursu – Mosze Kepten, a jego producentem – Christer Björkman. Za produkcję muzyczną odpowiedzialny został Tal Forer, a za świetlną – Dakar Azulaj i Ronen Najar.

Partnerem prezentacyjnym konkursu został serwis MyHeritage, będący platformą ułatwiającą odnajdowanie przodków i krewnych jej użytkowników.

Pierwsza transza biletów na koncerty trafiła do sprzedaży 28 lutego. Oficjalnym partnerem sprzedaży jest izraelska firma Leaan.

Próby sceniczne uczestników rozpoczęły się w sobotę, 4 maja. W związku ze świętem narodowym Izraela, 8 maja nie odbyły się próby do konkursu.

Prowadzący i goście specjalni[ | edytuj kod]

Asi Azar, Bar Refa’eli, Lusi Ajjub i Erez Tal – prowadzący konkurs

Wśród wymienianych przez media potencjalnych gospodarzy eurowizyjnych koncertów pojawili się m.in. Sziri Majmon, Ge’ula Ewen Sa’ar czy Li’or Suchard. 7 grudnia gazeta „Jedi’ot Acharonot” podała, że koncerty konkursowe poprowadzą: Erez Tal i Bar Refa’eli, zaś rozmowy w tzw. „green roomie” przeprowadzą Lusi Ajjub i Asi Azar. EBU potwierdziła informacje 25 stycznia 2019.

W styczniu 2019 pojawiły się spekulacje, jakoby gościem muzycznym w finale konkursu była Madonna. W kwietniu, w trakcie konferencji prasowej telewizji Kan, potwierdzono informacje, a także ujawniono pozostałych gości specjalnych konkursu. Gośćmi muzycznymi pierwszego półfinału były Netta Barzilaj i Dana International, które zaśpiewały również pozakonkursowo w koncercie finałowym. W drugim półfinale gościnnie zaprezentował się zespół Szalwa. Gośćmi specjalnymi finału byli: Gali Atari, Conchita Wurst, Måns Zelmerlöw, Wierka Serdiuczka i Eleni Fureira, a także Nadav Guedj i Ilanit oraz Idan Raichel, który wystąpił na scenie wraz z 24-osobowym zespołem. W trakcie koncertu pojawiła się także aktorka Gal Gadot, która wystąpiła w minispocie reklamującym Tel Awiw-Jafę. W półfinale i finale gościnnie wystąpił także mentalista Li’or Suchard.

Projekt grafiki i sceny[ | edytuj kod]

30 października ogłoszono, że sloganem konkursu będzie hasło Dare to Dream.

8 stycznia 2019 zaprezentowano oficjalny logotyp konkursu wraz z dwiema alternatywnymi wersjami, wszystkie skonstruowane z trzech trójkątów połączonych w gwiazdę. Za projekt loga odpowiada Studio Adama Feinberga. Przedstawiciele telewizji Kan wyjaśnili znaczenie logotypu słowami: Trójkąt (...) ma uniwersalne zastosowanie w sztuce, muzyce i naturze, reprezentuje nierozerwalne więzi i kreatywność. W momencie, gdy trzy trójkąty łączą się ze sobą, tworzą jedność, która przypomina ciało niebieskie i jest odniesieniem do gwiazd, które pojawią się w Tel Awiwie.

Scenę konkursową zaprojektował Florian Wieder, którzy stworzył projekt areny na konkursy w 2011, 2012, 2015, 2017 i 2018.

Przed każdym występem konkursowym zostanie pokazany krótki, ok. 40-sekundowy filmik (tzw. pocztówka), na którym zaprezentowane zostaną najciekawsze miejsca Izraela. Za realizację nagrań będzie odpowiadała firma OG Group, która stworzy również kilkuminutowy filmik z udziałem wszystkich uczestników. Producentami pocztówek będą Keren Hochma i Szemu’el Ben Szalom.

Losowanie półfinałów i kolejność występów[ | edytuj kod]

Podobnie jak w poprzednich latach, wszystkie kraje uczestniczące, poza tzw. „Wielką Piątką” (czyli Francją, Hiszpanią, Niemcami, Wielką Brytanią i Włochami) oraz gospodarzem (Izraelem), zostaną podzielone na tzw. koszyki, a ich ułożenie będzie zależne od statystyk głosowania mieszkańców danych państw w poprzednich konkursach. Państwa zostaną podzielone na dwa półfinały.

Losowanie przydzielające poszczególne kraje do półfinałów odbyło się 28 stycznia 2019 na terenie ratusza przy ul. Bialika 27. Podczas wydarzenia odbyła się także m.in. ceremonia przekazania insygniów miasta. Ceremonię poprowadzili Asi Azar i Lusi Ajjub.

Oprócz podziału państw na poszczególne półfinały, w wyniku losowania zostało ustalone również, w której połowie każdego z półfinałów wystąpią reprezentanci poszczególnych państw oraz w którym z półfinałów głosować będą finaliści. EBU przyjęła wniosek szwajcarskiej telewizji SRF o umieszczenie kraju w drugim półfinale konkursu poza oficjalnym losowaniem.

Szczegółowa kolejność występów w półfinałach została ustalona przez produkcję i podana do wiadomości publicznej 2 kwietnia . 11 marca w trakcie spotkania szefów delegacji w Tel Awiwie odbyło się losowanie finałowego numeru startowego gospodarza konkursu.

Kontrowersje[ | edytuj kod]

Zwycięstwo Izraela w finale konkursu w 2018 oraz ogłoszenie chęci organizacji konkursu w 2019 w Jerozolimie wzbudziło wiele kontrowersji w światowych mediach. W geście solidarności z Palestyńczykami, będącymi w sporze politycznym z Izraelczykami, kilka krajów nawoływało do bojkotu konkursu, w tym m.in. społeczność we Francji, w Irlandii (w tym m.in. członkowie organizacji Sinn Féin, a także burmistrz Dublina Mícheál Mac Donncha oraz Charlie McGettigan, laureat konkursu w 1994), Szwecji Islandii czy Wielkiej Brytanii, gdzie stworzono petycję zachęcającą do bojkotu konkursu, którą podpisało ponad 140 artystów z Europy. W kolejnych tygodniach telewizje z powyższych krajów potwierdziły udział w konkursie.

Członkowie ruchu pokojowego „Bojkot, Wycofanie Inwestycji i Sankcje” zakłócili przebieg kilku koncertów mających wyłonić uczestników 64. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w Izraelu. 19 stycznia 2019 jeden z aktywistów wszedł na scenę podczas drugiego półfinału francuskich eliminacji Destination Eurovision, nawołując do bojkotu konkursu. Dzień później do podobnego incydentu doszło w trakcie eurowizyjnych selekcji w Hiszpanii, a aktywiści protestowali przed halą, w której odbywały się eliminacje. Zgodnie z doniesieniami prasowymi, EBU miała skontaktować się z nadawcami publicznymi wszystkich krajów uczestniczących w konkursie, ostrzegając ich przed ryzykiem powtórzenia się podobnych sytuacji.

Członkowie zespołu Hatari reprezentującego Islandię podczas oczekiwania na wyniki głosowania w finale pokazali szarfy w barwach Palestyny z napisem „Palestine”. Szarfy zostały przejęte przez ochronę. Zespół islandzki już przed konkursem był stanowczo krytykowany przez organizatorów za swoje wypowiedzi polityczne.

23 lutego w finale ukraińskich eliminacji do konkursu zwyciężyła Maruv z piosenką „Siren Song”. Po ogłoszeniu wyników prywatna stacja telewizyjna STB, organizująca selekcje we współpracy z nadawcą publicznym Perszyj kanał (UA:Perszyj), wydała oświadczenie, w którym podkreśliła, że reprezentant kraju zostanie zatwierdzony po podpisaniu kontraktu z UA:Perszyj. Dzień po koncercie nadawca poinformował, że Maruv nie będzie reprezentować kraju w związku z nieporozumieniem się z władzami telewizji. W oświadczeniu dla mediów piosenkarka wyjaśniła, nie zgodziła się na warunki kontraktu proponowanego przez telewizję, który miał m.in. uniemożliwić jej samodzielne podejmowanie działań promocyjnych oraz zakazać kontaktów z dziennikarzami bez konsultacji z nadawcą. 27 lutego Perszyj kanał poinformował o wycofaniu się z konkursu.

Bilal Hassani – reprezentant Francji w trakcie prób do występu w konkursie

W lutym 2019 Jedi’ot Acharonot podał informację, jakoby stacja France 2 miała rozważać wycofanie się z udziału w konkursie z powodu planowanej na maj emisji serialu Duz Pua przez telewizję KAN. Jak cytował portal, opis głównego bohatera produkcji – muzułmańskiego, udającego homoseksualistę piosenkarza podejrzanego o terroryzm – miał kojarzyć się z reprezentantem Francji, Bilalem Hassanim. Europejska Unia Nadawców poinformowała o prowadzeniu rozmów z publicznymi nadawcami z obu państw. Przedstawiciele France 2 zdementowali plotki o rozważaniu rezygnacji z występu w konkursie.

Z anglojęzycznej wersji teledysku „Pali się” polskiego wykonawcy Tulia usunięto m.in. ujęcie z kobietami pod przydrożnym krzyżem. Edycja klipu spotkała się z zarzutami o cenzurę sztuki i dyskryminację religijną. Menedżment zespołu tłumaczył, że „regulamin Eurowizji zabrania promowania jakichkolwiek instytucji i symboli religijnych, a tym jest krzyż”. Jacek Kurski, prezes TVP, zażądał przywrócenia oryginalnej wersji teledysku. W sprawie wypowiedziała się wytwórnia Universal Music Polska, która przyznała, że nie nadzorowała bezpośrednio prac nad montażem teledysku. Zespół Tulia również wydał oświadczenie w tej sprawie i potwierdził, że montaż teledysku nie był wykonywany osobiście przez grupę, a zmiany w klipie miały na celu dopasowanie czasu obrazu do czasu trwania piosenki w wersji konkursowej, a wycięcie krzyża nastąpiło „zupełnym przypadkiem”.

Przedstawiony podczas przekazu na żywo wynik głosowania jury z Białorusi w rzeczywistości nie pochodził od jury z Białorusi. Białoruskie jury zostało odwołane w związku z częściowym ujawnieniem głosowania jury podczas półfinałów, co było złamaniem zasad Konkursu Piosenki Eurowizji. W rzeczywistości przedstawiono więc „zagregowany wynik zatwierdzony przez audytorów”. Podczas przedstawiania wyników nie powiadomiono o tym widzów.

22 maja 2019 EBU poinformowała o popełnieniu błędu i podaniu nieprawidłowych punktów z Białorusi, wskutek czego poprawiono oficjalne wyniki finału. Gościnny występ Madonny

Po ogłoszeniu informacji o przyjeździe Madonny na finał Eurowizji pojawiło się liczne grono osób, które wezwało piosenkarkę, aby nie występowała podczas konkursu z powodu ciągłych działań zbrojnych na linii Izrael – Palestyna. Roger Waters z zespołu Pink Floyd zwrócił się do artystki w otwartym liście, w którym apelował o rezygnację z występu. Aktywiści reprezentujący Palestyńską Kampanię na rzecz Akademickiego i Kulturowego Bojkotu Izraela wezwali piosenkarkę w wystosowanym oświadczeniu do wycofania swego udziału w Eurowizji, a 58 palestyńskich artystek podpisało się pod petycją do wokalistki o anulowanie występu. W mediach społecznościowych rozpoczęła się akcja pod hasztagami „#MadonnaDontGo” oraz „#BoycottEurovision2019”. Madonna w wydanym oświadczeniu odrzuciła jednak możliwość bojkotu Eurowizji.

13 maja, na pięć dni przed planowanym występem, Jon Ola Sand, kierownik wykonawczy Eurowizji, oznajmił podczas oficjalnej konferencji prasowej, że do tej pory nie został podpisany kontrakt z Madonną, w związku z czym artystka nie będzie mogła pojawić się na scenie. Zdaniem mediów piosenkarka odwlekała podpisanie umowy z organizatorami Eurowizji, aby uniknąć ewentualnego wywierania przez nich wpływu na swój występ. Ostatecznie wieczorem 16 maja, na dwa dni przed finałem, został potwierdzony udział Madonny w wydarzeniu.

Występ spotkał się z mieszanymi, przeważnie negatywnymi, recenzjami, przy czym wiele słów krytyki padło na głos piosenkarki – media i fani wyrazili rozczarowanie wykonaniem hitu „Like a Prayer”, z kolei internauci zasugerowali, że drugi utwór, „Future”, Madonna zaśpiewała z playbacku. Podczas ogłaszania wyników głosowania holenderskiego jury prezenterka Emma Wortelboer nawiązała do występu, żartując, że „jest wdzięczna za dzisiejszy wieczór i auto-tune Madonny”. W przeciwieństwie do pozostałych wykonań tego wieczoru nagranie z występu Madonny nie zostało umieszczone na oficjalnym kanale konkursu w serwisie YouTube, tylko dzień później zostało zamieszczone na oficjalnym koncie piosenkarki, ale z poprawionym wokalem.

Występ został odebrany zdecydowanie negatywnie również ze względu na swój polityczny wydźwięk. Pomiędzy dwiema wykonywanymi tego wieczoru piosenkami Madonna skierowała monolog (część jej piosenki „Dark Ballet”) do tancerzy noszących maski gazowe, mówiąc: „Oni myślą, że nie jesteśmy świadomi ich zbrodni. My wiemy, ale po prostu nie jesteśmy gotowi zareagować”. Zostało to zinterpretowane jako nawiązanie do konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Następnie podczas wykonywania piosenki „Future” dwóch tancerzy miało przyczepione na plecach flagi: jedna osoba flagę Izraela, druga – Palestyny. Tancerze szli ramię w ramię objęci po przyjacielsku, gdy towarzyszący Madonnie na scenie raper Quavo śpiewał: „Nie wszyscy przychodzą do przyszłości, nie wszyscy uczą się z przeszłości”. Spotkało się to z dezaprobatą organizatorów, którzy w oficjalnym oświadczeniu podkreślili, że Eurowizja jest wydarzeniem apolitycznym, o czym Madonna została poinformowana, a mimo to świadomie zdecydowała się złamać zasady. Organizatorzy zapewnili, że nic nie wiedzieli o tym elemencie występu, a podczas prób tancerze nie mieli flag przyczepionych do swoich kostiumów scenicznych. Madonna odparła zarzuty, podkreślając, że użycie flagi izraelskiej i palestyńskiej było wyłącznie wezwaniem do jedności i pokoju.

We wrześniu media poinformowały o pozwie telewizji KAN – organizatora Eurowizji – przeciwko przedstawicielom Madonny, agencji koncertowej Live Nation oraz Live Nation Israel. Telewizja KAN oskarżyła ekipę Madonny o złamanie warunków umowy, które zostały zawarte pomiędzy stronami – KAN zapewniła Madonnie wsparcie techniczne, które znacznie wykraczało poza produkcję Eurowizji, dlatego oczekiwało pokrycia poniesionych kosztów.