59. Konkurs Piosenki Eurowizji został rozegrany 6, 8 i 10 maja 2014 w B&W Hallerne w Kopenhadze dzięki wygranej Emmelie de Forest, reprezentantki Danii podczas konkursu w 2013. Był to trzeci konkurs zorganizowany przez duńskiego nadawcę radiowo-telewizyjnego DR, po konkursach w 1964 i 2001. Koncerty konkursowe prowadzili Nikolaj Koppel, Pilou Asbæk i Lise Rønne.

Zwycięzcą finału została drag queen Conchita Wurst, reprezentantka Austrii z utworem „Rise Like a Phoenix” autorstwa Charly’ego Masona, Joeya Patulki, Ali Zuckowskiego i Juliana Maasa, za który zdobyła 290 punktów.

Lokalizacja[ | edytuj kod]

Kopenhaga

Lokalizacja Kopenhagi w Danii

Miejsce organizacji konkursu[ | edytuj kod]

Dzięki wygraniu poprzedniego konkursu przez Emmelie de Forest, reprezentantkę Danii, prawo do organizacji konkursu w 2014 otrzymał duński nadawca publiczny DR. We wrześnii 2013 ogłosił, że miastem-gospodarzem konkursu będzie Kopenhaga, a wszystkie trzy koncerty konkursowe odbędą się w B&W Hallerne, w byłym porcie Refshaleøen. Miejsce było wyremontowane na potrzeby konkursu, a otaczająca halę przestrzeń została nazwana Wyspą Eurowizji (ang. Eurovision Island).

Pod koniec sierpnia Prezydent Kopenhagi, Frank Jensen, oświadczył, że na odrestaurowanie terenu zostanie przeznaczone 40 milionów koron duńskich. Wyznał również, że w związku z wyborem stolicy Danii na Zieloną Stolicę Europy celem miasta będzie zorganizowanie najbardziej ekologicznego konkursu w historii.

Proces wyboru miejsca organizacji[ | edytuj kod]

Kandydaturę do zorganizowania 59. Konkursu Piosenki Eurowizji złożyły władze pięciu duńskich miast. Najpierw zaproponowano stadion Parken w Kopenhadze oraz arenę Jyske Bank Boxen w Herning, z czasem pojawiły się kolejne oferty: władze Fredericii zgłosili halę Messe C, a Aalborga – obiekt Gigantium. Piątym miastem rywalizującym o tytuł organizatora konkursu został Horsens z areną Fængslet, na której terenie wcześniej funkcjonowało więzienie.

Nadawca DR zastrzegł w regulaminie, że miasto powinno dysponować co najmniej trzema tysiącami miejsc w pokojach hotelowych. Z tego powodu 17 czerwca 2013 władze Aalborga wycofały swoją kandydaturę, posiadając jedynie 1600 miejsc noclegowych.

19 czerwca upłynął termin nadsyłania zgłoszeń do organizowania konkursu. Tego samego dnia władze Kopenhagi podały do wiadomości kolejne dwie areny, które zaproponowano do zorganizowania weń konkursu: DR Byen i B&W Hallerne.

Nadawca DR wymagał, aby hala konkursowa mierzyła co najmniej 16 metrów i nie posiadała słupa, który mógłby utrudniać widzom oglądanie. Z powodu braku odpowiedniej hali rezygnację ogłosiły władze Fredericii. Kilka dni później z udziału w przetargu wycofał się Anders Hørsholt, dyrektor generalny Parken Sport & Entertainment, wyjaśniając, że w tygodniach poprzedzających konkurs w Parken odbędą się wcześniej zaplanowane mecze piłkarskie. 2 września Europejska Unia Nadawców (EBU) ogłosiła, że 59. Konkurs Piosenki Eurowizji odbędzie się w B&W Hallerne w Kopenhadze.

Przebieg konkursu[ | edytuj kod]

Producentem generalnym konkursu została Pernille Gaardbo.

Głównym partnerem medialnym konkursu była krajowa sieć telekomunikacyjna TDC. Oficjalnym sponsorem koncertów została niemiecka firma kosmetyczna Schwarzkopf, która współpracuje z organizatorami widowiska od 2009.

20 września 2013 EBU poinformowała o modyfikacji zasad głosowania podczas 59. Konkursu Piosenki Eurowizji. Zgodnie z nimi nazwiska jurorów w każdym kraju miały zostać podane do publicznej wiadomości najpóźniej 1 maja 2014, tj. na kilka dni przed datą rozegrania pierwszego koncertu półfinałowego. W skład pięcioosobowej komisji jurorskiej musiał wchodzić profesjonalny muzyk, który nie zasiadał w komisji sędziowskiej podczas dwóch poprzednich konkursów. Tuż po koncercie finałowym opublikowane zostały rankingi sporządzone prez każdego z jurorów oraz oddzielne wyniki głosowania telewidzów oraz sędziów, które do tej pory były dostępne dopiero w połowie czerwca.

Logo konkursu na budynku B&W Hallerne

Pod koniec listopada 2013 na oficjalnej stronie konkursu opublikowano wstępną grafikę, a 18 grudnia – oficjalne logo 59. Konkursu Piosenki Eurowizji. Logotyp przedstawiał niebieski diament „mający wiele odsłon, prezentujący różnorodność i bogactwo, które zostaną zaprezentowane na scenie konkursowej”. Hasłem przewodnim konkurs został slogan #Join Us.

Nikolaj Koppel, Lise Rønne i Pilou Asbæk – prowadzący konkurs

4 lutego 2014 w budynku Odd Fellow Mansion odbyła się konferencja prasowa, podczas której ogłoszono, że konkurs poprowadzą: pianista, dziennikarz i dyrektor muzyczny Nikolaj Koppel, aktor Pilou Asbæk i prezenterka telewizyjna Lise Rønne.

Oficjalny hymn[ | edytuj kod]

Pod koniec 2013 nadawca DR wystosował prośbę do Emmelie de Forest, zwyciężczyni konkursu w 2013, o napisanie oficjalnego hymnu 59. Konkursu Piosenki Eurowizji, nawiązującego do hasła przewodniego imprezy: #Join Us. Wokalistka, we współpracy z Jacobem Schackem Glæsnerem i Frederikem Soneforsem, stworzyła utwór „Rainmaker”, który został wydany w formie singla 21 lutego 2014. 8 lutego zaprezentowała go premierowo podczas finału maltańskich eliminacji do konkursu. Piosenka trafiła na 1. miejsce listy przebojów w Danii oraz na oficjalne listy w Niemczech, Irlandii, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii. Singiel uzyskał certyfikat złotej płyty w Danii za osiągnięcie wyniku ponad 15 tys. sprzedanych kopii. Utwór został zaprezentowany przez de Forest oraz 26 finalistów podczas finału 59. Konkursu Piosenki Eurowizji, a także został umieszczony na oficjalnej składance konkursu pt. Eurovision Song Contest 2014 Copenhagen.

Losowanie półfinałów[ | edytuj kod]

Aby uniknąć problemów ze sprzedażą biletów i doprowadzić do sprawiedliwej dystrybucji wejściówek w Szwecji i Norwegii, które znajdują się geograficznie blisko Kopenhagi, grupa referencyjna EBU zdecydowała, że kraje te będą występowały w różnych półfinałach. Szwecję przydzielono do pierwszego, a Norwegię do drugiego półfinału.

Wszystkie kraje uczestniczące, poza tzw. „Wielką Piątką” (czyli Francją, Hiszpanią, Niemcami, Wielką Brytanią i Włochami) oraz gospodarzem (Danią), podzielono na 6 koszyków, biorąc przy tym pod uwagę, jak mieszkańcy tych państw głosowali w poprzednich konkursach. Losowanie przydzielające poszczególne kraje do półfinałów odbyło się 20 stycznia.

Kontrowersje[ | edytuj kod]

Posądzenia o plagiat[ | edytuj kod]

Paula Seling i Ovi podczas występu w finale konkursu

Po premierze piosenki „Miracle” duet Paula Seling i Ovi został posądzony przez lokalne media o możliwe popełnienie plagiatu, a utwór porównano do przeboju „Neon Lights” Demi Lovato. Po premierze teledysku do piosenki hiszpańscy fani konkursu zwrócili uwagę na podobieństwo motywu tańca w deszczu, który pojawił się w klipie do piosenki „Dancing in the Rain” Ruth Lorenzo, reprezentantki Hiszpanii w finale Eurowizji 2013. Seling odparła zarzuty, mówiąc: Wątpię w to, że Alex [Ceausu, reżyser teledysku] usiadł i oglądał klipy zrealizowane do wszystkich piosenek konkursowych. (...) Pierwszy raz obejrzałam teledysk do piosenki Ruth dopiero po tym, jak kilku moich znajomych zwróciło mi uwagę na to, że zarówno my, jak i ona mamy w swoich klipach taniec w deszczu. Alex wpadł na pomysł, że woda będzie symbolem cudu życia. Sama tańczyłam w deszczu w programie »Dancing with the Stars« cztery lata temu, także... Nie wspominając już o tym, że kopiowanie konkurentów w konkursie byłoby absurdem.

O naruszenie praw autorskich posądzono także zespół Twin Twin reprezentujący Francję. Po premierze piosenki „Moustache” zwrócono uwagę na wyraźne inspiracje utworem Stromae’a „Papaoutai”. Twórcy odparli zarzuty, twierdząc, że utwór z Francji powstał rok przed opublikowaniem przeboju Belga.

Po finale konkursu zwycięska piosenka „Rise Like a Phoenix” Conchity Wurst została przyrównana do utworu Bon Joviego „Always”.

Inne incydenty[ | edytuj kod]

Reprezentantki Rosji podczas występu w pierwszym półfinale konkursu

Z powodu konfliktu zbrojnego między Ukrainą a Rosją rosyjskie reprezentantki – siostry Tołmaczowe – zostały „wybuczane” przez publiczność zarówno podczas swoich występów w półfinale i finale konkursu, jak i w trakcie ogłoszenia awansu Rosji do finału oraz przyznawaniu punktów przez rosyjskiego sekretarza w finale.

Przed ogłoszeniem przyznania punktów reprezentacji Austrii sekretarz podający wyniki z Litwy – Ignas Krupavičius – wyjął maszynkę do golenia i nawiązał do wyglądu Conchity Wurst, mówiąc: „Teraz jest czas, aby się ogolić”. Prowadzący konkurs Nikolaj Koppel odpowiedział na uwagę słowami: „Czas na golenie? Chyba nie”. Komentarz Krupavičiusa został krytycznie odebrany także m.in. przez Grahama Nortona z BBC, który z kolei docenił Wurst za oryginalność i odwagę.

Wyniki głosowania komisji jurorskiej z Gruzji zostały wycofane przez EBU z powodu podejrzenia członków o manipulację głosami przez sędziów. Wszystkich pięciu jurorów, tj. Giorgi Kuchianidze, Micheil Chelidze, Natia Choshtaria, Nino Chachava i Nana Dauszwili, przyznało identyczną liczbę głosów od pierwszego do ósmego miejsca, co – w ocenie EBU – było statystycznie niemożliwe. Zgodnie z rozporządzeniem organizacji wyniki z Gruzji zostały oparte wyłącznie na głosowaniu telewidzów.

Cleo podczas występu w finale konkursu

Po konkursie w polskich mediach zwracano uwagę, że przyjęty w 2009 system przyznawania głosów, uwzględniający głosy jurorów z danego kraju, wypaczał wyniki głosowania telewidzów. Gdyby brać pod uwagę wyniki głosowania telewidzów, Polska zajęłaby piąte miejsce ze 162 punktami na koncie, w tym m.in. z maksymalnymi notami (12 punktów) z Wielkiej Brytanii, Norwegii, Irlandii i Ukrainy. W przypadku Wielkiej Brytanii jurorzy sklasyfikowali polską propozycję na ostatnim miejscu, co doprowadziło do nieprzyznania ani jednego punktu z kraju. W odwrotnej sytuacji był zespół Firelight reprezentujący Maltę, który zajął szóste miejsce w głosowaniu jurorów, ale dopiero 24. miejsce w głosowaniu telewidzów.