Konik polny
Ważki (Odonata) – rząd drapieżnych, starych ewolucyjnie owadów o przeobrażeniu niezupełnym, smukłym ciele, dużych oczach złożonych, krótkim tułowiu, silnie wydłużonym odwłoku i dwóch parach skrzydeł. W stanie spoczynku utrzymują skrzydła rozłożone na boki lub podniesione do góry. Tradycyjnie zaliczane są wraz z jętkami (Ephemeroptera) do grupy prymitywnych owadów pierwotnoskrzydłych (Paleoptera), których większość już wymarła. Są związane ze środowiskiem wodnym – larwy żyją w wodzie, a osobniki dorosłe (imagines) przebywają w pobliżu zbiorników z wodą stojącą lub płynącą. Ważki są bardzo dobrymi lotnikami. Latają szybko i bezgłośnie. U większości gatunków jest wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy.Chorthippus – rodzaj owadów prostoskrzydłych z rodziny szarańczowatych (Acrididae), w języku polskim określanych zwyczajową nazwą konik lub konik polny, choć w potocznym użyciu nazwy te stosowane są w szerszym znaczeniu.
Ezop (gr. Αἴσωπος Aisopos) – grecki bajkopisarz pochodzący z Frygii w Azji Mniejszej. Przyjmuje się, że żył w VI wieku p.n.e., według tradycji był niewolnikiem Jadmosa z Samos. Postać na wpół legendarna, o której życiu i twórczości mało wiadomo. Daty jego urodzin i śmierci nie są znane. Uważany jest za twórcę bajki zwierzęcej, czyli takiej, w której bohaterami są zwierzęta, oraz moralizującej i satyrycznej. Z początku bajki nie były uznawane za typowe utwory dla dzieci, lecz dla dorosłych. W swoich bajkach wyśmiewał ludzi, ukazując ich pod postaciami zwierząt. Z pozoru zabawne, bajki Ezopa zawierały gorzką prawdę i głęboką mądrość. Nie zachował się oryginalny zbiór jego utworów, ani ich adaptacja dokonana przez Demetriusza z Faleronu (IV/III w. p.n.e.). Znane są przede wszystkim z przeróbek wierszowanych Fedrusa i Babriosa.

Konik polny, konik – potoczna nazwa owada z rzędu prostoskrzydłych (Orthoptera) oznaczająca skaczącego szarańczaka wydającego dźwięki poprzez pocieranie tylnych nóg o pokrywy. W wąskim ujęciu obydwie nazwy dotyczą owadów z rodzaju Chorthippus. W ujęciu potocznym także innych przedstawicieli szarańczowatych (z wyjątkiem samej szarańczy), a także (co bywa przez niektórych uważane za błędne) pasikoników.
Według przeglądu Erazma Majewskiego nazwę „konik polny” stosowano w polskich podręcznikach z XIX w. jako odpowiadającą rodzajom Decticus, natomiast „konik” w różnych okresach m.in. rodzajowi Acrydium (współcześnie niewyróżniany), Locusta, Stenobothrus, ale także nienależących do prostoskrzydłych Cicada czy Libella (a więc bliżej nieokreślona ważka).
W polskiej kulturze konik polny bywa symbolem lekkomyślności i braku dbałości o przyszłość, np. w tłumaczeniach bajek Ezopa i La Fontaine’a. W greckim tekście u Ezopa występuje cykada, analogicznie u La Fontaine’a.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Słownik języka polskiego. red. nauk. Mieczysław Szymczak. T. I: A-K Wyd. 7 zm. i popr.. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10903-3.
- ↑ Biologia. Multimedialna encyklopedia PWN Edycja 2.0. pwn.pl Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-61492-24-5.
- Erazm Majewski: Słownik nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich: zawierający ludowe oraz naukowe nazwy i synonimy polskie, używane dla zwierząt i roślin od XV-go wieku aż do chwili obecnej, źródłowo zebrane i zestawione z synonimami naukowemi łacińskiemi w podwójnym porządku alfabetycznym i pomnożone porównawczym materyałem, zaczerpniętym z innych języków słowiańskich. T. 1: Słownik polsko-łaciński. Warszawa: Nakładem Autora; Skład Główny w Warszawie w księgarni E. Wendego i S-ki, 1894, s. 153.
- Grzegorz Igliński , Przewartościowanie tradycji ezopowej w bajkach Juliana Ejsmonda Konik polny i mrówka oraz Pszczoła i gołąb, „Prace Literaturoznawcze”, 1, 2013, s. 47-59 (pol.).