Kolonia – forma współżycia organizmów (ekologia), np. kolonia lęgowa lub forma życiowa organizmów (morfologia, fizjologia) polegająca na tworzeniu przez poszczególne osobniki związku funkcjonującego jak odrębny osobnik. W kolonii poszczególne osobniki (moduły), choć żyją w skupieniach, zachowują pewną autonomiczność i funkcjonują jako niezależne organizmy. Stopień odrębności osobników może być różny od bardzo luźnego, gdy poszczególne osobniki są identyczne i mogą oddzielać się od kolonii (np. u chrookowców), do tak ścisłego, że poszczególne osobniki pełnią funkcję narządów i trudno rozstrzygnąć, czy taki twór jest kolonią, czy pojedynczym organizmem (np. u żeglarza portugalskiego albo toczka). W przypadku glonów za moduły uznawane są poszczególne komórki. Kolonie glonów mogą mieć kształty prostych (drgalnica) bądź rozgałęzionych nici, kul (gromadnica), płaskich dywaników (Scenedesmus) itp. U zwierząt tworzących kolonie (gąbki, parzydełkowce, mszywioły, graptolity) poszczególne moduły, połączone wspólnym ciałem, czyli stolonem, bywają nazywane zooidami.
Parzydełkowce (Cnidaria, od gr. knide – pokrzywa) – typ dwuwarstwowych, wodnych, osiadłych lub pływających zwierząt tkankowych o promienistej symetrii ciała (Radiata), charakteryzujących się obecnością knidoblastów, z których powstają komórki parzydełkowe nazywane knidami, stąd naukowa nazwa typu Cnidaria. Tradycyjnie zaliczane były do jamochłonów, a wcześniej do roślin. Żyją samotnie lub tworzą kolonie. Osobniki dorosłe występują w postaci polipa lub meduzy. Osiągają rozmiary od kilku milimetrów do 2 m wysokości lub średnicy. Odżywiają się innymi zwierzętami. Grupa ta obejmuje około 9000 szeroko rozprzestrzenionych gatunków zamieszkujących wyłącznie środowiska wodne, przede wszystkim czyste i dobrze natlenione wody słone. Należą do nich silnie parzące kostkowce, kolonijne stułbiopławy, krążkopławy oraz koralowce, a wśród nich ukwiały i rafotwórcze korale madreporowe. Kilka gatunków jest pasożytami zwierząt wodnych. Zwierzęta te mają niewielkie znaczenie gospodarcze. W polskiej strefie Bałtyku odnotowano 25, a w wodach słodkich i słonawych – 7 gatunków. Te ostatnie zaliczono do fauny Polski.Zoologia (od gr. zoon = zwierzę, i logos = słowo, myśl, rozumowanie) – nauka o zwierzętach, czyli wszystkich żywych organizmach zdolnych do przemieszczania i odżywiania się (z wyjątkiem mikroorganizmów), a także ich zachowaniach i budowie.
Tworzenie skupień komórek może być rodzajem cyklomorfozy. Zapewne kolonie organizmów jednokomórkowych dały początek organizmom wielokomórkowym (takim jak gąbki lub wielokomórkowe glony).
Terminologia dotycząca kolonii jest nie do końca ustalona. Szczególnie nieprzystające są do siebie określenia stosowane w zoologii i botanice. Także nieścisłe są relacje i granice między ujęciem ekologicznym a fizjologicznym (pojęcie superorganizmu). Zdarza się, że pojęcia stosowane przez jednych naukowców są stosowane przez innych w innym znaczeniu (np. termin cenobium).
Zielenice (Chlorophyta) – parafiletyczna grupa jednokomórkowych (o strukturze wiciowcowej, kapsalnej i kokoidalnej) lub wielokomórkowych, samożywnych roślin występujących w wodach słodkich i słonych, rzadko w środowisku lądowym – wówczas są to higrofity lub symbionty. Należy tu ok. 9000 gatunków. Swą polską nazwę wzięły od dominującej barwy chlorofilu a i b, występują jednak w nich również karoteny (α-, β- i γ-) i ksantofile (luteina, zeaksantyna, wiolaksantyna, neoksantyna, astaksantyna). Jako substancja zapasowa wykorzystywana jest głównie skrobia, a u niektórych również inulina lub podobne do niej związki, sacharoza, maltoza lub erytrytol. W ścianie komórkowej znajduje się celuloza, a czasem również mannany i ksylany. Zielenice stanowią jedną z trzech linii rozwojowych roślin (obok glaukofitów i krasnorostów). Współcześnie dzielone są na dwie lub cztery równorzędne grupy (gromady). W rygorystycznych ujęciach taksonomicznych do zielenic zaliczane są także rośliny lądowe, przy czym dla takiego ujęcia stosuje się odrębną nazwę rośliny zielone. Termin zielenice oznacza w aktualnym ujęciu wszystkie linie rozwojowe roślin zielonych po wyłączeniu z nich roślin lądowych.Gąbki (Porifera) – typ prymitywnych, beztkankowych zwierząt wyłącznie wodnych (najczęściej morskich), osiadłych, zwykle kolonijnych, o nieregularnym i najczęściej zmiennym kształcie, charakteryzującym się brakiem symetrii. Gąbki należą do najstarszych organizmów wielokomórkowych – zbliżone do nich formy występowały już 1,8 mld lat temu. W zapisie kopalnym znane są ze skamieniałości prekambryjskich, datowanych na około 600 mln lat (gąbki krzemionkowe) oraz kambryjskich (gąbki pospolite i wapienne). Typ obejmuje około 8 tysięcy poznanych dotąd gatunków, z czego tylko 150 żyje w wodach słodkich. Są szeroko rozpowszechnione na kuli ziemskiej, głównie w strefie przybrzeżnej oraz na dnie płytkich mórz.
Jeden z systemów terminologicznych stosowanych w fykologii:
Cenobium – zbiór spokrewnionych komórek (powstałych z jednej komórki macierzystej) połączonych galaretą lub otoczonych wspólną ścianą (ścianą komórki macierzystej). Komórki te są równowartościowe, niezróżnicowane lub zróżnicowane słabo (np. najbardziej zewnętrzne komórki Scenedesmus mają kolce. Śmierć jednej z komórek nie ma wpływu na pozostałe. Sinice Chroococcales, okrzemki Fragilaria, Asterionella, zielenice Scenedesmus.
Prymitywna nić – cenobium o kształcie nici, w którym poszczególne komórki mają odrębne ściany komórkowe i mogą bez problemu odłączać się od nici. Zielenice sprzężnice, np. skrętnica (Spirogyra).
Agregat, czyli skupienie komórek – zbiór komórek (często siostrzanych), które początkowo funkcjonowały osobno, po czym łączą się tracąc częściowo samodzielność (np. odrzucając wici). Komórki są równocenne, śmierć jednej nie ma wpływu na całość kolonii. Zielenice chlorokokowe, np. gwiazdoszek (Pediastrum).
Kolonia – zbiór komórek równowartościowych, które tworzą funkcjonalną całość tak, że śmierć pojedynczej komórki narusza jej funkcjonowanie. Zielenice toczkowce, np. gromadnica (Pandorina).
W tym systemie zbiór komórek nierównowartościowych, np. u toczka (Volvox) jest traktowany jako plecha wielokomórkowego osobnika.
Wić – (łac. flagellum, l.mn. flagella), organellum ruchu wyrastające z powierzchni komórki u niektórych mikroorganizmów, bakterii, pierwotniaków, niższych roślin i komórek zwierząt, np. u wiciowców, młodocianych korzenionóżek, promienionóżek, komórek kołnierzykowo-biczykowatych gąbek, plemników.Fykologia lub fikologia (gr.), zwana też algologią (łac.) – dział botaniki, nauka o glonach (Algae), zajmujący się opisywaniem gatunków, ich biologią, ekologią i znaczeniem gospodarczym.
Według innych kolonią są różne niecharakterystyczne ugrupowania komórek połączonych w rozmaity sposób (najczęściej przy pomocy galaretowaciejących błon komórkowych komórek macierzystych) i w nieustalonej sztywno liczbie (np. Chroococcales, okrzemki, niektóre Chlorellaceae), a cechą cenobium jest jego charakterystyczny układ i powstawanie jeszcze w obrębie komórki macierzystej (np. Scenedesmaceae, toczkowce), przy czym cenobia przy pomocy substancji galaretowatych (otoczki) lub sztywnych (styliki) nie mogą się łączyć w syncenobia.
Graptolity (†Graptolithina, z gr. graptos - pisany + lithos - kamień) – wymarła gromada zwierząt zaliczanych do półstrunowców. Żyły w okresie od kambru do wczesnego karbonu.Fizjologia (gr. φυσιολογία, od φύσις - natura + λόγος - nauka) – nauka o mechanizmach rządzących przebiegiem czynności życiowych organizmów.
Przypisy
- J. Z. Kadłubowska Zarys algologii PWN Warszawa 1975
- K. Starmach Plankton roślinny wód słodkich PWN Warszawa-Kraków 1989
Zobacz też[]
eusocjalność
kolonia bakteryjna
polikormon
