Klinochlor
Dolina Aosty (wł. Valle d’Aosta, fr. Vallée d’Aoste, franko-prow. Vâl d’Outa, gwara Walser Augschtalann lub Ougstalland) – kraina historyczna i autonomiczny region administracyjny w północno-zachodnich Włoszech. Od zachodu graniczy z Francją, od północy ze Szwajcarią a od wschodu i południa z regionem Piemont. Najistotniejszą gałęzią gospodarki regionu jest turystyka. Pirokseny – grupa bardzo rozpowszechnionych minerałów skałotwórczych o strukturze wewnętrznej odpowiadającej krzemianom łańcuchowym i ogólnym wzorze:
Glinokrzemiany – grupa nieorganicznych związków chemicznych, sole, w których występują aniony złożone z glinu, krzemu i tlenu. Bardzo szeroka klasa materiałów naturalnych i syntetycznych, obejmująca m.in. powszechnie występujące w naturze zeolity, kaolin, andaluzyt, dysten, silimanit i anortyt oraz syntetyczne glinokrzemiany polimeryczne, np. geopolimery.
Klinochlor – minerał z gromady krzemianów (glinokrzemianów), z grupy chlorytów (magnezowych). Nazwa pochodzi od złożenia greckich słów klinos – ukośny, i chloros – zielony. Opisany w 1851 r. Przez W.P.Blade’a.
Przedrostka „klino” często stosuje się w nazewnictwie minerałów jednoskośnych.
Charakterystyka[ | edytuj kod]
Właściwości[ | edytuj kod]
Tworzy sześcioboczne kryształy o pokroju płytkowym lub tabliczkowy. Występuje w skupieniach łuskowych, blaszkowych, rozetowych lub ziarnistych. Jest minerałem giętkim lecz nie sprężystym. Odznacza się doskonałą jednokierunkową łupliwością. Tworzy pseudomorfozy po wielu minerałach.
Popularne odmiany to kāmmertyt i strzegomit.
Asocjacje: współwystępuje najczęściej z antygorytem, kalcytem, dolomitem, aktynolitem, biotytem, kordierytem, talkiem i chromitem.
Geneza[ | edytuj kod]
Produkt metamorfizmu regionalnego i kontaktowego, oraz wynik przemian hydrotermalnych amfiboli, piroksenów, biotytu.
Galeria[ | edytuj kod]
Występowanie[ | edytuj kod]
Najczęściej spotyka się go w skałach metamorficznych zmienionych regionalnie, kontaktowo lub w procesach hydrotermalnych. Spotyka się go w łupkach chlorytowych i talkowych, amfibolitach, serpentynitach i rodingitach. Znany jest również z niektórych pegmatytów np. z okolic Jeleniej Góry, który jest przedstawiany tu na zdjęciach. Najrzadziej spotyka się go w skałach osadowych.
W Polsce: Karkonosze – Szklarska Poręba-Huta, Michałowice, Karpacz, Kowary; Rudawy Janowickie – Miedzianka; Dolny Śląsk – Tąpadła (kāmmertyt), Nasławice k. Sobótki, Jordanów, Szklary k. Ząbkowic, Strzegom, Grabina, Żółkiewka, Zimnik, Borów, Kostrza k. Strzegomia, Czernica, Paszowice k. Jawora (strzegomit), Złoty Stok, Gębczyce k. Strzelina.
W świecie: Włochy – dolina Aosty w Piemoncie, Val Malenco i Liguria; Austria – Pfitsch, Zillertal, Tyrol; Szwajcaria; Rosja- Achmatowsk k.. Złatousti na Uralu; USA – Brewster w stanie Nowy Jork, West Chester i Unionville w Pensylwanii.