Kazirodztwo – rodzaj parafilii polegający na zachowaniu seksualnym w stosunku do osoby blisko spokrewnionej.

Kontekst biologiczny[]

 Osobne artykuły: Chów wsobny i Depresja inbredowa.

W świecie roślin istnieją skomplikowane organy zapobiegające samozapyleniu. W stosunku do samych siebie rośliny mogą być jałowe (samopłonne). W innych wypadkach różny bywa czas dojrzewania ich pylników i znamion, co zapobiega samozapyleniu, bądź też pylnik i znamiona są od siebie przestrzennie oddalone. Znane jest też zjawisko heterostylii. Zapłodnienie służy przede wszystkim przemieszczaniu materiału genetycznego. Jako że u roślin rozwinęły się organy zapobiegające samozapłodnieniu wskutek obojnactwa, przemawia to za tym, że zapłodnienie krzyżowe jest jednoznacznie pozytywne dla procesów selekcji naturalnej.

U zwierząt najczęściej nie występują organy zapobiegające kazirodztwu, jako że ich większa ruchliwość w dostatecznym stopniu zapewnia przemieszanie się osobników w populacji. Na ogół rodzina po wykarmieniu młodych rozprasza się. W wielu wypadkach (np. u wiewiórki środkowoeuropejskiej) matka aktywnie wygania swe dzieci po zaprzestaniu karmienia. Ponieważ rodzina nie pozostaje we wspólnocie, wymiana genów w obrębie populacji jest tym samym zapewniona.

Niebezpieczeństwo regularnego chowu wsobnego występuje tylko tam, gdzie rodzina jest silnie zespolona. Tam też napotyka się wrodzone zahamowania przed krzyżowaniem się z rodzicami albo rodzeństwem. Przykładowo gęś gęgawa nie łączy się w pary ze współplemieńcami, z którymi wzrastała, nawet gdy nie są to rodzone siostry i bracia. U makaków japońskich stwierdzono coś w rodzaju zakazu kazirodztwa w odniesieniu do relacji matki z synem. Jane van Lawick-Goodall zauważyła, że dwa dojrzałe płciowo szympansy jako jedyne samce w grupie nie kopulowały z samicą, która była ich matką. Możliwym mechanizmem zapobiegającym krzyżowaniu się osobników zwierząt, w tym człowieka, blisko spokrewnionych jest efekt Westermarcka.