Kazimierz Filip Wize
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Twórczość chorych psychicznie – pojęcie określające całokształt dzieł tworzonych przez osoby zdradzające trwałe lub przejściowe zaburzenia psychicznie, przede wszystkim pacjentów ze schizofrenią. Twórczość ta jest przedmiotem zainteresowania lekarzy psychiatrów i psychologów, traktujących ją jako cenne uzupełnienie dokumentacji stanu psychopatologicznego pacjenta, a także historyków sztuki i artystów, doszukujących się w niej wartości artystycznych i nowych form ekspresji artystycznej. Inne określenia tej sztuki to "sztuka schizofreniczna", "sztuka psychopatologiczna", ang. artistic self-expression, niem. schizophrenische Bildnerei (Prinzhorn), zustandsgebundene Kunst (Navratil). Kępiński proponował stosowanie szerokiego, niewartościującego określenia "schizofreniczna ekspresja plastyczna", obejmującego różnorodne formy ekspresji pacjentów, w tym zarówno te bezwartościowe jak i cenne pod względem wartości artystycznych.Karl Wilhelm Julius Hugo Riemann (ur. 18 lipca 1849 w Grossmehlra koło Sondershausen, zm. 10 lipca 1919] w Lipsku) – niemiecki muzykolog, autor licznych prac z wielu obszarów muzykologii.
Kazimierz Filip Wize (ur. 15 kwietnia 1873 w Michorzewie, zm. 23 listopada 1953 w Modliszewie) – polski lekarz psychiatra, filozof i filozof medycyny, mikrobiolog, lepidopterolog, poeta i tłumacz poezji, działacz społeczny.
Życiorys[ | edytuj kod]
Syn dzierżawcy majątków Filipa Wizego (zm. 1914) i Emilii z Rakowskich, miał liczne rodzeństwo. Filip Wize po śmierci brata Feliksa w 1869 zarządzał majątkiem Emilii Sczanieckiej w Pakosławiu, a po jej śmierci w 1896 dzierżawił majątek Raczyńskich w Jeżewie.
Kazimierz Wize uczył się w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, 19 września 1893 uzyskał świadectwo dojrzałości. Następnie studiował medycynę na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie (1893–1894), Uniwersytecie Wrocławskim (1894–1895), Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium (1899, egzamin państwowy) i Uniwersytecie w Lipsku (1899, rigorosum). W marcu 1899, po przedstawieniu rozprawy Ueber den Pemphigus coniunctivae, został doktorem medycyny.
W latach 1900 i 1901 odbył dwuletni kurs bakteriologiczny w Instytucie Pasteura w Paryżu pod kierunkiem Jana Danysza. W 1901 odbył podróż na Ukrainę, gdzie prowadził terenowe badania bakteriologiczne, kontynuowane pod kierunkiem Mariana Raciborskiego w Akademii Rolniczej w Dublanach.
Od 12 maja 1905 do 1907 (łącznie cztery semestry) studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lipskiego. Jego nauczycielami byli Richard Heinze (filologia klasyczna), Wilhelm Wundt (psychologia), Johannes Volkelt (filozofia), Wilhelm Pfeffer (botanika), Carl Chun (zoologia), Hugo Riemann (muzykologia), Karl von Bahder (filologia germańska), Paul Barth (filozofia), Felix Krueger (filozofia). W 1907 otrzymał tytuł doktora filozofii, na podstawie rozprawy o teorii piękna Friedricha Justusa Riedla. Podziękowania za pomoc w przygotowaniu pracy złożył profesorom Volkeltowi i Dessoirowi.
Tłumaczył Heinego (Niemcy – Baśń Zimowa, 1897) i Verhaerena (Dwanaście miesięcy, 1913; Obrazy życia, 1913), sam również pisał poezje.
Po śmierci męża siostry Emilii, lekarza Adama Karczewskiego, objął kierownictwo zakładu psychiatrycznego w Kowanówku.
Był członkiem komisji matematyczno-przyrodniczej Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego (od 1923), Poznańskiego Towarzystwa Filozoficznego, Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, Polskiego Towarzystwa Entomologicznego, Polskiego Towarzystwa Dendrologicznego, członkiem honorowym Société royale belge d'Entomologie, członkiem czynnym Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika (1904) i Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Wykładał w Towarzystwie Wykładów Naukowych w Poznaniu. Był członkiem Polskiego Czerwonego Krzyża i Polskiego Białego Krzyża, gdzie prowadził wykłady ogólnokształcące dla żołnierzy.
Uczestniczył w Międzynarodowych Zjazdach Filozoficznych w Paryżu (1900), Heidelbergu (1908), Bolonii (1911), Bostonie (1926), Oksfordzie (1930) i Amsterdamie (1948). Na zjeździe w Bolonii był przewodniczącym sekcji poświęconej filozofii piękna i sztuki. Na zjeździe w Bostonie został wybrany, na wniosek Władysława Mieczysława Kozłowskiego i przy poparciu Hansa Driescha, do stałej Komisji Międzynarodowych Zjazdów Filozoficznych.
Podczas I wojny światowej był lekarzem naczelnym sanatorium gruźliczego w Lądku-Zdroju. Od 1919 do 1921 kierował Departamentem Sztuki i Kultury w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej. 29 maja 1921 zrezygnował z funkcji ze względów zdrowotnych i wyjechał do wsi Sędziny, co sprawiło, że ograniczył w tym czasie praktykę lekarską.
W lutym 1931 rozpoczął pracę w Krajowym Zakładzie Psychiatrycznym w Dziekance. Działał naukowo, publikując prace z dziedziny psychiatrii i współredagując wydawane w Dziekance „Nowiny Psychiatryczne”. Na początku 1940 stracił pracę w szpitalu, przez resztę okupacji był zatrudniony w wójtostwie w Gnieźnie. Po wojnie wrócił na stanowisko lekarza w Dziekance. Od 1951 do śmierci był zatrudniony w filii Dziekanki w Modliszewie dla pacjentów uzależnionych od alkoholu.
Nie założył rodziny. Zmarł na raka żołądka. Zgodnie z ostatnią wolą został pochowany na przyszpitalnym cmentarzu przy ul. Dalkowskiej w Gnieźnie. Grób został zniszczony w 2004, po przejęciu cmentarza przez archidiecezję gnieźnieńską. Interwencje badaczki życia Wizego Gabrieli Mikołajczyk u wojewódzkiego i archidiecezjalnego konserwatora zabytków pozostały bez echa; miejsce pochówku pokrywa kostka z polbruku (2010).
W 2017 ukazała się monografia pod redakcją Michała Musielaka Doktor Kazimierz Filip Wize (1873–1953). Zarys biografii intelektualnej, prezentująca biografię naukową Wizego, częściowo w oparciu o niewykorzystane dotąd źródła.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]