Kazimierz Badeni
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Ropczyce (ji. ראָפּשיץ) – miasto w zachodniej części województwa podkarpackiego, siedziba powiatu ropczycko-sędziszowskiego i miejsko-wiejskiej gminy Ropczyce. Położone jest na pograniczu Pogórza Środkowobeskidzkiego i Kotliny Sandomierskiej, nad rzeką Wielopolką.Order Korony Żelaznej (it. Ordine della Corona Ferrea (di ferro), niem. Orden der Eisernen Krone) – nadawane od roku 1805 do 1814 odznaczenie za zasługi napoleońskiego Królestwa Italii, od roku 1815 przejęte przez Cesarstwo Austriackie, (później Austro-Węgry) i tam nadawane do 1918.
.jpg)
Kazimierz Feliks Badeni (ur. 14 października 1846 w Surochowie, zm. 9 lipca 1909) – hrabia, polityk polski, prawnik i premier austriackiego rządu.
Życiorys[ | edytuj kod]
Pochodził z rodziny Badenich pieczętującej się herbem Bończa pochodzenia wołoskiego, która została nobilitowana w końcówce XVII wieku i obdarzona w Austrii tytułem hrabiowskim w osobie jego dziada Kazimierza Stanisława 8 listopada 1845. Ukończył studia uzyskując tytuły doktora praw i filozofii.
Był politykiem konserwatywnym. Karierę polityczną rozpoczął jako starosta w Żółkwi, następnie w Rzeszowie oraz Krakowie. Był posłem na Sejm Krajowy Galicji kadencji V, VI, VII, VIII i IX. W latach 1888-1895 był namiestnikiem Galicji.
Zdaniem wielu polskich badaczów starał się złagodzić konflikt polsko-ukraiński, dlaczego zawarł porozumienie z częścią przedstawicieli ruchu ukraińskiego, m.in. z Ołeksandrem Barwinskim («nowa era»). Zdaniem innego przedstawiciela ruchu ukraińskiego, posła dra Ewhena Ołesnyckiego, Kazimierz Badeni znany przede wszystkim wobec nadużyć podczas wyborów posłów na Sejm Krajowy Galicji w 1895 i posłów Rady Państwa w Wiedniu w 1897 (tzw. Wybory badeniowskie), kiedy zginęło kilka Ukraińców, a polityka «nowej ery» była skierowana przeciw interesom Ukraińców. Ostro zwalczał rodzący się ruch socjalistyczny i ludowy (chrześcijańsko-społeczny ks. Stojałowskiego). Równolegle z urzędem Namiestnika pełnił stanowisko prezydenta c. k. krajowej dyrekcji skarbu i c. k. galicyjskiej dyrekcji dóbr państwowych. Jego zastępcą był Jan Lidl. W 1894 jako namiestnik brał aktywny udział w urządzaniu wielkiej wystawy krajowej we Lwowie. Rozwijał szkolnictwo.
W latach 1895-1897 był premierem Austrii. W przemówieniu powitalnym cesarz wyraził nadzieję, że z jego rządem chciałby współpracować do śmierci. Jego rząd upadł pod wpływem oporu Niemców i socjalistów, po tym jak wprowadził w Czechach równouprawnienie języków czeskiego i niemieckiego. Cesarz udzielił mu dymisji (28 listopada 1897) po zamieszkach ludności robotniczej Wiednia wywołanych usunięciem przy pomocy sił policyjnych niemieckich posłów opozycji (zgodnie z obowiązującym: „lex Falkenhayn”). Zamieszki te zorganizowane były przez nacjonalistów niemieckich pod przywództwem Georga Schönerera, którzy otwarcie zmierzali do połączenia Austro-Węgier z Cesarstwem Niemieckim.
Słynął ze zwięzłości wypowiedzi, co wpływowa wiedeńska gazeta Neue Freie Presse uznała za dobrą stronę jego słabej znajomości języka niemieckiego.
Był żonaty z Marią Marianną Apolonią Skrzyńską herbu Zaremba (1850-1937). Ich dziećmi byli Ludwik Józef Władysław (1873-1916), który ożenił się ze Szwedką Alicją Ankarcrona (1889-1985), która po śmierci męża w r. 1920 poślubiła arcyksięcia Karola Olbrachta Habsburga z Żywca. Syn Ludwika i Alicji, Kazimierz Stanisław hr. Badeni h. Bończa (1912-2010), wstąpił do zakonu dominikanów i znany był jako ojciec Joachim Badeni oraz Maria (1874-1950), żona Adama Krasińskiego IV ordynata na Opinogórze od 1897, a po jego śmierci od 1912 hr. Zygmunta Zamoyskiego (1875-1931).
Kazimierz Badeni zmarł w pociągu, wracając z kuracji w Karlowych Warach, gdzie leczył się na cukrzycę. Po południu 9 lipca 1909 znaleziono go nieżyjącego w pociągu pośpiesznym na stacji Krasne, blisko rodzinnego majątku w Busku.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]