Karol Kochler
Cmentarz Salwatorski – cmentarz położony na zachód od Salwatora w dzielnicy VII Krakowa, przy Alei Waszyngtona. Poświęcony w 1865 r., początkowo miał charakter niewielkiego cmentarza parafialnego, służącego mieszkańcom przedmieścia Zwierzyniec, Półwsia i okolicznych wsi: Przegorzał, Chełmu, Zakamycza, Bielan i Olszanicy.Osiedle Uniwersyteckie – campus - miasteczko uniwersyteckie Uniwersytetu Mikołaja Kopernika otwarte 2 października 1973 roku na terenie osiedla Bielany w Toruniu.
Mord na inteligencji krzemienieckiej – egzekucja około 30 Polaków, przedstawicieli inteligencji Krzemieńca, dokonana przez Niemców pomiędzy 28 a 30 lipca 1941 roku w ramach Intelligenzaktion.
Karol Kochler (ur. 24 stycznia 1888 w Odessie, zm. 13 sierpnia 1974) – polski chemik, nauczyciel chemii i przyrody w Liceum Krzemienieckim, wykładowca na Wydziale Chemii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w latach 1948–1950 oraz 1951–54.
Życiorys[ | edytuj kod]
W roku 1929 został dyrektorem państwowego gimnazjum im. Tadeusza Czackiego, jednej ze szkół wchodzących w skład Liceum Krzemienieckiego.
W latach 1935–1936 pełnił funkcję dyrektora („kuratora”) Liceum Krzemienieckiego, zastąpił go na tym stanowisku inż. Stefan Czarnocki. Sam Kochler do 1939 pełnił funkcję dyrektora pedagogicznego szkoły. Autor publikacji „The Krzemieniec Lyceum” wydanej w styczniu 1930 przez wydawnictwo „The New Era” w Londynie.
W przededniu mordu na polskiej inteligencji krzemienieckiej Kochler miał zostać skreślony z listy proskrypcyjnej, dzięki czemu uniknął śmierci
Po wojnie, w 1945 objął na kilka lat kierownictwo I Państwowego Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego w Grudziądzu, uczestniczył także w budowie polskiego szkolnictwa na Pomorzu.
Jest pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (sektor SC9-7-30).
Był mężem Klary (1886–1975), z którą miał córkę Alinę po mężu Borkacką (1922–2003), łącznikę w powstaniu warszawskim, ps. Jaga, po wojnie lekarza pediatry.
Upamiętnienie[ | edytuj kod]
M.in. na jego cześć nazwano ulicę na toruńskim kampusie Krzemieniecką.
Ordery i odznaczenia[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ dac, Nowe ulice w kampusie UMK, „Gazeta Wyborcza”, 26 września 2002 [dostęp 2017-04-06] .
- Dziennik Urzȩdowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Poz. 68, s. 212, 1929 [dostęp 2017-04-06] .
- Adam Peretiatkowicz , Wołyńska samoobrona w dorzeczu Horynia, 1997, s. 264, ISBN 978-83-905206-1-2 .
- ↑ (a) Marian Kałuski , Liceum Krzemienieckie na Wołyniu w latach 1919–1939, „Kworum”, 13 kwietnia 2014 [dostęp 2017-04-10] .
(b) Marian Kałuski , Liceum Krzemienieckie na Wołyniu w latach 1919–1939, www.wolhynia.pl [dostęp 2017-04-10] . - Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945, von Borowiecky, 2000, s. 478, ISBN 978-83-87689-34-6 .
- Mieczysław Skowroński , Odbudowa i rozbudowa szkolnictwa w województwie pomorskim (bydgoskim) w latach 1945-1950, „Prace Wydziału Nauk Humanistycznych”, Seria A (20), Warszawa, Poznań: PWN, 1978, s. 27, ISSN 0521-9310 .
- Cmentarz parafialny Kraków Salwator - wyszukiwarka osób pochowanych, krakowsalwator.artlookgallery.com [dostęp 2021-01-17] .
- Karol Kochler (pol.). nekropole.info. [dostęp 2017-04-10].
- Powstańcze Biogramy - Alina Kochler, www.1944.pl [dostęp 2021-01-17] (pol.).
- M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie państwowej”.