Karol Balley
Podstrony: 1 [2] [3]
Kościół /(gr.) ἐκκλησία (ekklesia), zgromadzenie obywatelskie/ – w teologii chrześcijańskiej, wspólnota ludzi ze wszystkich narodów, zwołanych przez Apostołów, którzy zostali posłani przez Jezusa Chrystusa, by utworzyć zgromadzenie wybranych, stających się wolnymi obywatelami Królestwa niebieskiego. Wspólnota Kościoła ma cztery zasadnicze cechy, sformułowane w Nicejsko-konstantynopolitańskim wyznaniu wiary (381 r.): jedność, świętość, powszechność i apostolskość. Pierwszym zadaniem Ludu Bożego, jako ustanowionej poprzez chrzest wspólnoty /(gr.) koinonia/ wiary i sakramentów, jest bycie sakramentem wewnętrznej jedności ludzi z Bogiem oraz jedności całej ludzkości, która ma się zrealizować. Kościołem nazywa się też wspólnotę lokalną Kościoła powszechnego, tzw. kościoły lokalne, a także określone wyznanie chrześcijańskie. Tajemnicą Kościoła zajmuje się gałąź teologii – eklezjologia.Stany Zjednoczone, Stany Zjednoczone Ameryki (ang. United States, US, United States of America, USA) – federacyjne państwo w Ameryce Północnej graniczące z Kanadą od północy, Meksykiem od południa, Oceanem Spokojnym od zachodu, Oceanem Arktycznym od północnego zachodu i Oceanem Atlantyckim od wschodu.
Karol Balley (Charles Balley, ur. 30 września 1751, zm. 16 grudnia 1817) – francuski duchowny katolicki, genowefita. W latach 1803-1817 proboszcz w Écully. Nauczyciel, wychowawca i przyjaciel świętego Jan Vianneya.
Biografia[ | edytuj kod]
Urodził się w 1751 roku w głęboko religijnej, katolickiej rodzinie. Był szesnastym i ostatnim spośród swojego rodzeństwa. Trzech jego braci, podobnie jak on zostało kapłanami. Jeden z nich zginął na gilotynie 1794 roku.
Karol Balley został wyświęcony na kapłana w 1775 roku. Był genowefitą. Początkowo pełnił posługę duszpasterską w parafii w Blois. W 1789 roku wybuchła we Francji rewolucja, w czasie której Kościół podlegał ostrym prześladowaniom. Nowe władze zmuszały księży do składania przysięgi na Konstytucję Cywilną Kleru, która oznaczała faktyczne zerwaniem z Kościołem Katolickim, grożąc nawet śmiercią w razie odmowy.
Karol Balley był jednym z kapłanów, którzy odmówiwszy złożenia przysięgi w ukryciu pełnili swoją posługę w prowincji Lyońskiej. Kapłani ci potajemnie odprawiali msze, udzielali sakramentów i odprawiali dla dzieci rekolekcje. Ryzykowali życiem, gdyż zgodnie z obowiązującym prawem: kapłan, odmawiający złożenia przysięgi miał zostać aresztowany i stracony na gilotynie w ciągu doby. Z kolei osoba udzielająca mu schronienia miała zostać zesłana do Gujany.
Niektórzy z kapłanów, dla zachowania ostrożności wyuczyli się nawet rzemiosł. Ksiądz Balley został stolarzem.
W listopadzie 1799 roku Napoleon Bonaparte przejął władzę we Francji. 16 lipca 1801 roku podpisał konkordat z papieżem, przywracający swobodę kultu religijnego. Kościoły zamknięte w czasie rewolucji zostały otwarte, a wygnani księża z wolna wracali do swoich parafii.
W 1803 roku Karol Balley został decyzją biskupa powołany na stanowisko proboszcza w Écully. W 1805 roku założył szkolę parafialną. Jego celem było wynajdowanie powołań kapłańskich i szkolenie kandydatów.
Wśród kapłanów, którzy ukończyli jego szkołę byli m.in. Mathias Loras, przyszły biskup Dubuque (Iowa, USA) oraz Jan Maria Vianney, przyszły święty, który przejdzie do historii jako "proboszcz z Ars". Z Janem Vianneyem szybko połączyła go przyjaźń. W 1815 roku, Vianney został w jego parafii wikarym.
W lutym 1817 księdzu Balleyowi utworzył się wrzód na nodze. Niedługo potem nogę objęła gangrena. W jej wyniku ksiądz Balley zmarł 17 grudnia tego roku. Pochowano go w starym kościele w Ecully. W czasie przebudowy kościoła, jego szczątki wyjęto i pochowano pod posadzką chóru.
Podstrony: 1 [2] [3]