Juliusz Hochberger

Podstrony: [1] 2 [3]

Przeczytaj także...
I Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika we Lwowie – polska szkoła z siedzibą we Lwowie w okresie II Rzeczypospolitej, od 1938 o statusie gimnazjum i liceum ogólnokształcącego. Tadeusz Barącz (ur. 24 marca 1849 we Lwowie, zm. 13 marca 1905 tamże) – polski rzeźbiarz i medalier, twórca licznych rzeźb portretowych i pomników.

Dorobek architektoniczny[ | edytuj kod]

Kościoły[ | edytuj kod]

Kościół Najświętszego Zbawiciela w Poznaniu (współautor Friedrich August Stüler) /1866-1869/;

Kościół pw. Św. Marii Magdaleny w Pszczewie /1894-1897/;

Budynki administracyjne[ | edytuj kod]

Gmach Sejmu Krajowego Galicji, na elewacji rzeźby Teodora Rygiera, Feliksa Mikulskiego i Zygmunta Trembeckiego /1877-1881/;

Placówki oświatowe[ | edytuj kod]

W 1873 sejm Austro-Węgier przyjął uchwałę zmieniającą zasady finansowania szkolnictwa, od tego czasu ciężar budowy gmachów szkolnych i ich utrzymania spadł na lokalne samorządy. Poza istniejącymi szkołami żeńskimi i męskimi wprowadzono również koedukacyjny model nauczania. Jednym z uczestniczących w konkursach na budowę gmachów szkolnych był Juliusz Hochberger, zaprojektował:

Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie – organizacja zawodowa działająca w latach 1876-1939 we Lwowie, skupiająca do 1919 inżynierów działających w Galicji Wschodniej.Order Żelaznej Korony (it. Ordine della Corona Ferrea (di ferro), niem. Österreichisch-Kaiserlicher Orden der Eisernen Krone) – nadawane od roku 1805 do 1814 odznaczenie za zasługi napoleońskiego Królestwa Italii, od roku 1815 przejęte przez Cesarstwo Austriackie, (później Austro-Węgry) i tam nadawane do 1918.

Gimnazjum nr III im. Franciszka Józefa I (w latach 1919-1939 im. Stefana Batorego), ulica Kniazia Romana 5 (Stefana Batorego), na elewacji rzeźby dłuta Tadeusza Barącza przedstawiające Mikołaja Kopernika, Jędrzeja Śniadeckiego, Adama Mickiewicza, Tadeusza Czackiego, Józefa Maksymiliana Ossolińskiego i Jana Długosza /1876/;

Wyższa szkoła realna przy ulicy Wołodymyra Szuchewycza 2 (Ludwika Kubali) /1876/;

Szkoła św. Marcina przy ulicy Żółkiewskiej 6 (św. Marcina) /1876/;

Szkoła Marii Magdaleny u zbiegu Stepana Bandery 11 (Leona Sapiehy) i Generała Czuprynki (Andrzeja Potockiego) /1883/;

Szkoła św. Anny przy ulicy Mykoły Łeontowycza 2 (św. Anny) przy Gródeckiej 28 /1884/;

Szkoła im. Stanisława Staszica przy ulicy Łesi Ukrainki 45 (Skarbkowska), obecnie Ukraińska Akademia Drukarstwa /1892/;

Szkoła im. Adama Mickiewicza przy ulicy Teatralnej 15 (Tadeusza Rutowskiego), na elewacji posąg Adama Mickiewicza dłuta Stanisława Romana Lewandowskiego /1891-1893/;

Instytucje[ | edytuj kod]

Budynek firmy ubezpieczeniowej, później Austriacki Bank Kredytowy przy ulicy Strzelców Siczowych 14 (3 maja) /1883/;

Gmach oddziału krakowskiego Towarzystwa Ubezpieczeniowego "Florianka" przy ulicy Strzelców Siczowych 16 (3 maja) /1887/ (autorstwo tego gmachu przypisywano Ludwikowi Baldwin-Ramułtowi);

Inne budynki i budowle[ | edytuj kod]

Własna willa przy ulicy św. Cyryla i Metodego 11 (Jana Długosza) /1880/, w 1913 dom nabył rzeźbiarz Stanisław Roman Lewandowski i zlecił jego przebudowę Kazimierzowi Teodorowiczowi, obecnie przedszkole;

Plebania cerkwi świętej Paraskiewy przy ulicy Hajdamackiej 2 (Balonowa) /1873-1876/;

Remiza straży pożarnej na placu Kniazia Światosława (Józefa Bema);

Remiza straży pożarnej przy ulicy Wołodymira Winniczenki (Stefana Czarnieckiego) /1884/ – nie istnieje;

Remiza straży pożarnej przy placu Daniela Halickiego (Plac Strzelecki), współautor Ignacy Brunek, na elewacji rzeźba św. Floriana dłuta Piotra Wójtowicza /1901/;

Maneż wojskowy przy ulicy Generała Ołeksandra Hrekowa 1 (Arciszewskich) przy Weteranów /1889-1891/;

Przytułek dla biednych fundacji Brata Alberta u zbiegu ulicy Złotej 2 i Kleparowskiej 15 /1892-1896/;

Kompleks zabudowań szpitalnych dla nieuleczalnie chorych przy ulicy Stepana Smal-Stockiego (Bilińskich) fundacji Antoniego i Walerii Bilińskich, współautorzy Jan Lewiński, Józef Kajetan Janowski, Adolf Wiktor Weiss i Ignacy Brunek /1891-1897/;

Pawilon Lwowa na Powszechnej Wystawie Krajowej we Lwowie w 1894, pomysł Juliusza Hochbergera został zrealizowany przez Karela Boublíka. Po zakończeniu wystawy został przebudowany na restaurację działającą w Parku Stryjskim /1894/;

Projekt restauracji Bramy Prochowej /1895/;

Neogotycka brama wejściowa na Cmentarz Łyczakowski /1875, przebudowa 1901/;

Most na Obrze w Trzcielu.

Bibliografia[ | edytuj kod]

S. Łoza, Słownik architektów i budowniczych polaków oraz cudzoziemców w Polsce pracujących. Wydawnictwo Instytutu Popierania Nauki im. Mianowskiego Warszawa 1931 s. 131—132.

S. Łoza, Architekci i budowniczowie w Polsce. Wyd. Budownictwo i Architektura Warszawa 1954.

Jakub Lewicki, Między tradycją a nowoczesnością: architektura Lwowa lat 1893-1918. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami: Wydawnictwo Neriton Warszawa 2005 s. 590 ISBN 83-88372-29-7.

Grzegorz Rąkowski, LWÓW. Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Część IV. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, Pruszków 2008, ISBN 978-83-89188-70-8.

Czasopismo Techniczne – dwutygodnik, organ Polskiego Towarzystwa Politechnicznego (PTP), wydawany we Lwowie w latach 1883 - 1939 (do 1890 wspólnie przez PTP i Krakowskie Towarzystwo Techniczne, wcześniej jeden numer ukazał się w roku 1874). Zajmowało się problemami techniki, kształcenia politechnicznego, rozwoju przemysłu. Redaktorami naczelnymi byli profesorowie Politechniki Lwowskiej (m.in. M. Thullie i S. Anczyc). Od roku 1946 pod nazwą „Czasopismo Techniczne” ukazują się zeszyty naukowe Politechniki Krakowskiej im. T. Kościuszki.Jan Lewiński wł. Iwan Łewynśkyj (ukr. Левинський Іван Іванович) (ur. 6 lipca 1851 w Dolinie, zm. 4 lipca 1919 we Lwowie) – ukraiński architekt, inżynier budowlany i projektant związany ze Lwowem. Twórca "huculskiej secesji".

Podstrony: [1] 2 [3]

w oparciu o Wikipedię (licencja GFDL, CC-BY-SA 3.0, autorzy, historia, edycja)

Warto wiedzieć że... beta

Adolf Wiktor Weiss (ur. 1858 w Jarosławiu, zm. 23 września 1936 we Lwowie) – polski architekt i wykładowca Politechniki Lwowskiej.

Adam Bernard Mickiewicz herbu Poraj (ur. 24 grudnia 1798 w Zaosiu lub Nowogródku, zm. 26 listopada 1855 w Konstantynopolu) – polski poeta, działacz i publicysta polityczny, wolnomularz. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu (grono tzw. Trzech Wieszczów) oraz literatury polskiej w ogóle, a nawet za jednego z największych na skalę europejską. Określany też przez innych, jako poeta przeobrażeń oraz bard słowiański. Członek i założyciel Towarzystwa Filomatycznego, mesjanista związany z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Jeden z najwybitniejszych twórców dramatu romantycznego w Polsce, zarówno w ojczyźnie, jak i w zachodniej Europie porównywany do Byrona i Goethego. W okresie pobytu w Paryżu był wykładowcą literatury słowiańskiej w Collège de France. Znany przede wszystkim jako autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady oraz epopei narodowej Pan Tadeusz uznawanej za ostatni wielki epos kultury szlacheckiej w Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Lwów (dawna nazwa form. Królewskie Stołeczne Miasto Lwów), ukr. Львів (Lwiw), ros. Львов (Lwow), niem. Lemberg, łac. Leopolis, jidysz לעמבערג ,לעמבעריק (Lemberg, Lemberik), orm. Լվով (Lwow) – miasto na Ukrainie, ośrodek administracyjny obwodu lwowskiego.

Uniwersytet Techniczny w Berlinie (niem. Technische Universität Berlin, TU Berlin) – niemiecka politechnika, jeden z czterech uniwersytetów w Berlinie.

Karol Fryderyk Schinkel (niem. Karl Friedrich Schinkel, także Carl Friedrich Schinkel; ur. 13 marca 1781 w Neuruppin, zm. 9 października 1841 w Berlinie) – niemiecki architekt, urbanista, projektant i malarz, jeden z wybitniejszych twórców klasycyzmu w Królestwie Prus, tworzący także w stylu arkadowym; szkołą Schinkla (niem. Schinkelschule) nazwano działalność grupy niemieckich architektów kontynuujących styl Schinkla.

Obra – nizinna rzeka w zachodniej Polsce, lewy dopływ Warty, zlewnia w górnym odcinku III rzędu, w dolnym – II rzędu,

Tadeusz Czacki herbu Świnka, krypt.: T. C., (ur. 28 sierpnia 1765 w Porycku na Wołyniu, zm. 8 lutego 1813 w Dubnie na Wołyniu) – polski działacz oświatowy i gospodarczy, pedagog, historyk, ekonomista, bibliofil, numizmatyk, członek Komisji Edukacji Narodowej, współtwórca Konstytucji 3 Maja, współzałożyciel warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, twórca Biblioteki Poryckiej, główny twórca i organizator Liceum Krzemienieckiego zwanego Atenami Wołyńskimi, ostatni starosta niegrodowy nowogrodzki (1786-1792).