Julian Apostata

Ioulianou autokratoros ta sozomena, 1696

Flawiusz Julian (Flavius Claudius Iulianus, ur. w 331 lub wiosną 332 w Konstantynopolu, zm. 26 czerwca 363 w dolinie Maranga koło dzisiejszej Samarry) – cesarz rzymski w latach 361–363, znany szerzej jako Julian Apostata.

Sirmium – starożytne miasto greckie, rzymskie i bizantyjskie nad rzeką Sawą, ważna twierdza broniąca północnej granicy Cesarstwa Rzymskiego, obecnie Sremska Mitrovica na terenie Serbii.Libanios z Antiochii (gr. Λιβάνιος, Libanios; ur. 314, zm. 395) – grecki retor, platoński filozof szkoły pergamońskiej, przedstawiciel drugiej sofistyki.

Przydomek Apostata, czyli „Odstępca”, został mu nadany przez późniejszych pisarzy chrześcijańskich ze względu na odstępstwo od chrześcijaństwa, w którym Julian wychował się jako dziecko, i powrót do tradycyjnych rzymskich kultów religijnych.

Spis treści

1 Życiorys

2 Stosunek do chrześcijaństwa

3 Działalność literacka

4 Powieści o Julianie

5 Zobacz też

6 Przypisy

7 Bibliografia

Życiorys

Był przyrodnim bratem Konstancjusza Gallusa. Został mianowany w 355 r. cezarem przez kuzyna, Konstancjusza II ( który wcześniej wydał wyrok śmierci na Gallusa a jeszcze wcześniej przyzwolił na zabójstwo ojca Juliana i licznych krewnych) i wysłany na wojnę z Germanami do Galii. Julian Apostata był pierwszym cesarzem rzymskim, którego intronizowano poprzez podniesienie na tarczy. Zwyczaj ten, zapoczątkowany w 360 roku, był później stałym elementem uroczystości koronacyjnych w Cesarstwie Rzymskim i Cesarstwie Bizantyjskim.

Pięciu dobrych cesarzy to władcy imperium rzymskiego, którzy panowali w latach 96-180. Byli to w kolejności chronologicznej:Biblioteka Narodowa (BN) – polska biblioteka narodowa w Warszawie, na Ochocie, na Polu Mokotowskim, narodowa instytucja kultury założona w 1928.

Nie miał doświadczenia ani w sprawach wojskowych, ani administracyjnych. Wynikało to głównie z tego, że w latach młodości, po zamordowaniu ojca, przebywał wraz z bratem na zesłaniu w cesarskiej willi Macellum. Następnie bezpośrednio przed obwołaniem go cezarem studiował w Atenach. Julian nie wiedział, co go czeka, udając się na spotkanie z cesarzem Konstancjuszem do Mediolanu, pismo można było bowiem zrozumieć wieloznacznie. Nie zachwyciło go również obwołanie cezarem, przecież cesarz skazał na śmierć jego brata Gallusa, którego kilka lat wcześniej również mianował cezarem. W Galii sytuacja była dramatyczna, padła Kolonia, a Germanie podchodzili już do serca tej krainy.

Teodor Parnicki (ur. 5 marca 1908 w Charlottenburgu (obecnie dzielnica Berlina), zm. 5 grudnia 1988 w Warszawie) – polski pisarz, autor powieści historycznych i historyczno-fantastycznych.Persowie – starożytny lud pochodzenia irańskiego, współcześnie zaś naród zamieszkujący głównie obszar Iranu (dawniej znanego jako Persja).

Młody cezar niezwykle szybko przystosował się do warunków. Okazał się znakomitym administratorem. Starał się ulżyć ludności obniżając olbrzymie podatki. Stał się jednak przede wszystkim znakomitym wodzem. Wyparł Germanów za Ren oraz zadał olbrzymią klęskę Alamanom w bitwie pod Argentorate, choć siły miał trzykrotnie mniejsze. Po trzyletniej kampanii, w roku 360 w Lutecji Parisii – dzisiejszym Paryżu, wojsko obwołało go augustem. Było to wynikiem rozkazu Konstancjusza, w którym rozkazał wydzielić silny korpus z armii Renu i przerzucić go na wschód, toczono bowiem tam walki z Persją. Żołnierze nie chcieli opuszczać Galii, więc okrzyknęli swego wodza augustem. Julian nie zabiegał o ten tytuł, lecz także nie odmówił (być może wojsko nie pozostawiło mu wyboru).

Wojna domowa – konflikt zbrojny, w którym stronami są obywatele jednego państwa, plemienia lub grupy etnicznej. Wojna domowa jest częstą przyczyną osłabienia państwa czy plemienia. Jest rodzajem wojny.Bitwa pod Argentoratum (zwana też bitwą pod Strasbourgiem) – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 357 n.e. Stoczono ją w trakcie walk cezara Juliana Apostaty z Alamanami.

Nie dążył do zwarcia zbrojnego z Konstancjuszem, starając się uniknąć wojny domowej. Gdy jednak ten zaczął przygotowania do wojny z Julianem, młody august wyruszył ze swoją armią na Wschód. Pochód był niezwykle szybki, Julian dowodząc niewielkim oddziałem płynął łodziami po Dunaju i z zaskoczenia zajął olbrzymi obóz wojskowy Sirmium. Zaskoczenie było tak olbrzymie, że praktycznie wszystkie prowincje naddunajskie wpadły w jego ręce. Tam też dowiedział się o śmierci Konstancjusza oraz o jego ostatniej woli, w której ten oznajmił, że władać po nim ma właśnie Julian. Wkrótce potem wkroczył do rodzinnego Konstantynopola przyjaźnie witany przez mieszkańców miasta.

Intronizacja (łac. inthronizatio, inthronizare; gr. enthronídzein (thrónos tron)) – wyniesienie na tron. Terminem tym określa się wyniesienie do rządów nowego papieża lub biskupa, a także koronację króla.Ewa Maria Wipszycka-Bravo (ur. 27 listopada 1933 w Warszawie) – historyk starożytności, profesor emeritus Uniwersytetu Warszawskiego.

Julian zginął w czasie wojny z Persami w 363 roku w dość niejasnych okolicznościach (istnieją podejrzenia, że zabił go rzymski żołnierz – chrześcijanin) nad rzeką Tygrys w okolicach Samarry, w czasie jednej z potyczek bitwy pod Marangą. O śmierci Juliana wypowiedział się żyjący w tamtym czasie Libanios: .mw-parser-output div.cytat{display:table;border:1px solid #aaa;padding:0;margin-top:0.5em;margin-bottom:0.8em;background:#f9f9f9}.mw-parser-output div.cytat>blockquote{margin:0;padding:0.5em 1.5em}.mw-parser-output div.cytat-zrodlo{text-align:right;padding:0 1em 0.5em 1.5em}.mw-parser-output div.cytat-zrodlo::before{content:"— "}.mw-parser-output div.cytat.środek{margin-left:auto;margin-right:auto}.mw-parser-output div.cytat.prawy{float:right;clear:right;margin-left:1.4em}.mw-parser-output div.cytat.lewy{float:left;clear:left;margin-right:1.4em}.mw-parser-output div.cytat.prawy:not([style]),.mw-parser-output div.cytat.lewy:not([style]){max-width:25em}

Niejeden pragnie usłyszeć, kto go zabił. Imienia nie podam, lecz oto dowód przekonywający, że nie był to nieprzyjaciel; nikt nie otrzymał nagrody za ów cios, choć król perski przez heroldów wzywał zabójcę, by dar odebrał; a dużo by zyskał, kto by się zgłosił! Mimo to nikt, nawet z żądzy nagrody, tym się nie pochwalił. I wypada bardzo dziękować wrogom, że nie przywłaszczyli sobie sławy tego, czego nie uczynili, pozwalając nam samym szukać mordercy wśród nas samych. Ludzie, którym życie jego przeszkadzało, nie żyli zgodnie z prawami. Od dawna już knuli zbrodnię i popełnili ją, gdy zdarzyła się okazja. Zmuszały ich do tego zarówno wszelkie inne niegodziwości, dla których za jego panowania nie było swobody, jak też – i to najbardziej – cześć dla bogów; bo oni sami do czegoś innego dążyli.

Chrześcijaństwo, chrystianizm (gr. Χριστιανισμóς, łac. Christianitas) – monoteistyczna religia objawienia, bazująca na nauczaniu Jezusa Chrystusa zawartym w kanonicznych ewangeliach. Jej wyznawcy uznają w nim obiecanego Mesjasza i Zbawiciela, który ustanowił Królestwo Boże poprzez swoje Zmartwychwstanie. Kanon wiary chrześcijańskiej został spisany w Nowym Testamencie i przekazywany jest przez Kościoły.Język grecki, greka (starogr. dialekt attycki Ἑλληνικὴ γλῶττα, Hellenikè glõtta; nowogr. Ελληνική γλώσσα, Ellinikí glóssa lub Ελληνικά, Elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego. W cywilizacji Zachodu zaadaptowany obok łaciny jako język terminologii naukowej, wywarł wpływ na wszystkie współczesne języki europejskie, a także część pozaeuropejskich i starożytnych. Od X wieku p.n.e. zapisywany jest alfabetem greckim. Obecnie, jako język nowogrecki, pełni funkcję języka urzędowego w Grecji i Cyprze. Jest też jednym z języków oficjalnych Unii Europejskiej. Po grecku mówi współcześnie około 15 milionów ludzi. Język grecki jest jedynym językiem z helleńskich naturalnych, który nie wymarł.

Libanios, Mowa XVIII 274–275

oraz Grzegorz z Nazjanzu:

W każdym razie otrzymał ranę śmiertelną, lecz dla świata całego zbawienną. Wskutek jednego ciosu z ręki zabójcy zapłacił za to, że tyle razy przyglądał się wnętrznościom zwierząt ofiarnych i zaufał im na swoją zgubę.

Grzegorz z Nazjanzu, Mowa V.13

Według legendy, umierając miał powiedzieć Galilaee, vicisti! (Galilejczyku, zwyciężyłeś!), mając na myśli Chrystusa. Słowa te przypisane zostały Julianowi przez Kościół katolicki, który przedstawiał śmierć cesarza jako karę bożą. Historia ta została zmyślona najprawdopodobniej w piątym wieku żeby podkreślić, że śmierć Juliana była triumfem chrześcijaństwa. Ostatnie chwile życia Juliana tak opisał współczesny mu Ammianus Marcellinus:

Konstancjusz Gallus, Flavius Claudius Constantius Gallus, (ur. 325 w Massa Waternensis w Etrurii, zm. 354) – cezar Wschodu od 351 do 354 roku.Litewska Biblioteka Narodowa im. Martynasa Mažvydasa (lit. Lietuvos nacionalinė Martyno Mažvydo biblioteka) – litewska biblioteka narodowa założona w 1919 roku w Kownie, przeniesiona w 1963 roku i działająca do dziś w Wilnie.

Rana z przebitego boku otwierała się coraz szerzej, oddech był ciężki. Już późną nocą Julian poprosił o zimną wodę. Wypił ją i wkrótce potem zmarł spokojnie.

Ammianus Marcellinus, Dzieje XXV 3

Uważano również, że zapowiedzią jego śmierci było pojawienie się na niebie komety.

Sāmarrā (arab. سامراء) - miejscowość położona w Iraku, na Nizinie Mezopotamskiej nad rzeką Tygrys, zamieszkuje ją 200 tys. osób.Lutecja łac. Lutetia Parisorum – w starożytnej Galii osada na wyspie (obecna Île de la Cité) na środkowej Sekwanie, stanowiąca główny ośrodek celtyckiego plemienia Paryzjów. Po opanowaniu Galii przez Rzymian (52 p.n.e.) rozbudowana jako miasto, obecnie Paryż. W Królestwie Franków siedziba królów dynastii Merowingów. Z okresu rzymskiego na lewym brzegu Sekwany pozostałości amfiteatru i term. (I-IIIw.)

Podstrony: 1 [2] [3] [4]