Janusz Wichowski
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Marek Stanisław Paszucha (ur. 18 czerwca 1935 w Krakowie) – polski inżynier, sędzia i działacz koszykarski, działacz polityczny oraz dyplomata. W latach 1986–1990 wiceprezydent Krakowa, w latach 1991–1993 prezes Polskiego Związku Koszykówki, w 1993 prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki, w latach 1996–2003 ambasador w Malezji i Brunei. Radivoj Korać (serb. Радивој Кораћ; ur. 5 listopada 1938 w Somborze, zm. 2 czerwca 1969 w Sarajewie) – serbski koszykarz. Zmarł w wieku 30 lat w wyniku wypadku samochodowego.
Janusz Wiktor Wichowski (ur. 6 października 1935 w Chełmie, zm. 31 stycznia 2013 w Valenciennes) – polski koszykarz. Wicemistrz Europy z 1963 roku i brązowy medalista mistrzostw w 1965 roku. Czterokrotny mistrz Polski, czterokrotny król strzelców ekstraklasy, reprezentant Polski podczas Igrzysk Olimpijskich w Rzymie 1960 oraz w Tokio 1964.
Kariera sportowa[ | edytuj kod]
Kariera klubowa[ | edytuj kod]
Jego pierwszym zespołem był klub Budowlani Jelenia Góra, w którym występował od 1949, a trenerem Marian Koczwara. Po ukończeniu szkoły średniej w 1953, został zawodnikiem drugoligowego Ogniwa Wrocław. Z wrocławską drużyną zajął w sezonie 1953/1954 pierwsze miejsce w grupie południowej II ligi, a następnie trzecie miejsce w turnieju finałowym o awans do ekstraklasy. W sezonie 1954/1955 zajął z drużyną drugie miejsce w grupie B II ligi. Od sezonu 1955/1956 był zawodnikiem pierwszoligowej Polonii Warszawa. W pierwszym sezonie w ekstraklasie zajął z drużyną piąte miejsce i zdobył tytuł króla strzelców ligi (417 pkt.). W 1957 zdobył z Polonią wicemistrzostwo, w 1959 mistrzostwo Polski i kolejny tytuł króla strzelców ligi (599 pkt.), w 1960 kolejne wicemistrzostwo Polski i trzeci tytuł króla strzelców ligi (563 pkt.). Od sezonu 1960/1961 był zawodnikiem Legii Warszawa. Z Legią zdobył mistrzostwo Polski w 1961, 1963 i 1966, wicemistrzostwo Polski w 1968, brązowy medal mistrzostw Polski w 1962, w sezonie 1963/1964 został czwarty raz w karierze najlepszym strzelcem ligi (593 pkt.).
Znajdował się w składzie Legii Warszawa, kiedy ta podejmowała gwiazdy NBA – 4 maja 1964. W zespole All-Stars znajdowali się wtedy: Bill Russell, Bob Pettit, Oscar Robertson, Tom Heinsohn, Jerry Lucas, Tom Gola, Bob Cousy, K.C. Jones, czyli dziś sami członkowie Galerii Sław Koszykówki. W spotkaniu tym zdobył 24 punkty, tyle samo co lider drużyny amerykańskiej – Tom Heinsohn, występując na parkiecie przez cały mecz wraz z Jerzym Puskunem, Andrzejem Pstrokońskim, Tadeuszem Suskim i Stanisławem Olejniczakiem. Drużyna z Warszawy przegrała to spotkanie 76-96. Różnica punktów okazała się najniższą spośród wszystkich pięciu drużyn, które rywalizowały z NBA All-Stars.
Po sezonie 1967/1968 odszedł z Legii i przez rok występował w belgijskiej drużynie II-ligowej z Brugge. Następnie został zawodnikiem II-ligowej Skry Warszawa. Ze swoim klubem wywalczył w sezonie 1970/1971 awans do ekstraklasy. W 1971 wyjechał do Francji i występował tam jako grający trener w zespołach Marly i Escaudain, w niższych klasach rozgrywkowych. W wieku 46 lat zakończył karierę sportową.
Kariera reprezentacyjna[ | edytuj kod]
W reprezentacji Polski seniorów debiutował 13 lipca 1956 w towarzyskim spotkaniu meczu z Chinami i zdobył w nim 13 punktów. Jego największym sukcesem na arenie międzynarodowej było wicemistrzostwo Europy w 1963 oraz brązowy medal mistrzostw Europy w 1965.
Ponadto wystąpił dwukrotnie na Igrzyskach Olimpijskich (1960 – 7 miejsce, 1964 – 6 miejsce), mistrzostwach świata w 1967 (5 miejsce) oraz mistrzostwach Europy w latach 1957 (7 miejsce), 1959 (6 miejsce) i 1961 (9 miejsce). Był najskuteczniejszym strzelcem polskiej reprezentacji podczas ME w latach 1957, 1959 i 1961, a na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 zajął w klasyfikacji strzelców drugie miejsce z 166 punktami, ustępując tylko Radivojowi Koraciowi (192 pkt).
Występy w reprezentacji Polski zakończył w 1967. Ogółem w kadrze rozegrał 224 spotkania, zdobywając 2970 punktów.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]