Jan Kobuszewski
Podstrony: 1 [2] [3] [4] [5]
Kazimierz Dejmek (ur. 17 maja 1924 w Kowlu, zm. 31 grudnia 2002 w Warszawie) – polski reżyser i aktor teatralny, minister kultury i sztuki, poseł na Sejm II kadencji.Poskromienie złośnicy (oryg. Taming of the Shrew) – komedia Williama Szekspira z 1594. Została opublikowana w Pierwszym Folio w 1623.
Jan Kobuszewski (ur. 19 kwietnia 1934 w Warszawie, zm. 28 września 2019 tamże) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy, reżyser teatralny, artysta kabaretowy oraz satyryk.
Związany był z ZAKR oraz kabaretami Dudek i Olgi Lipińskiej. Wystąpił w ok. 2 tys. programów telewizyjnych i kilkudziesięciu filmach, w tym Stanisława Barei: Poszukiwany, poszukiwana (1972), Nie ma róży bez ognia (1974) czy Brunet wieczorową porą (1976). Propozycje, które otrzymywał, obejmowały charakterystyczne, często niewielkie role. Wraz z Janem Kociniakiem był gospodarzem pierwszego cyklicznego, satyrycznego programu telewizyjnego Wielokropek (od 1963), a także odtwórcą roli tytułowej w pierwszym polskim serialu telewizyjnym Barbara i Jan. Był narratorem popularnego cyklicznego, humorystycznego programu telewizyjnego Bajka dla dorosłych. Odgrywał rolę dziadka Jacka Marii Poszepszyńskiego ze słuchowiska radiowego Rodzina Poszepszyńskich. W latach 1999–2000 na antenie telewizji Polsat współprowadził, razem z Jerzym Petersburskim jr., program rozrywkowy Macie, co chcecie.
Stworzył wiele kreacji teatralnych, między innymi: Lucky’ego w Czekając na Godota Samuela Becketta, Biondello w Poskromieniu złośnicy Williama Szekspira i Doktora w Dziadach Adama Mickiewicza. Reżyserował Wstrętnego egoistę Françoise Dorin i Czarującego łajdaka Pierre’a Chesnota.
W 2012 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne zasługi dla kultury polskiej i osiągnięcia w pracy artystycznej”.
Wczesne lata[ | edytuj kod]
Urodził się w Warszawie w domu przy ul. Nadwiślańskiej 3 na Nowym Bródnie, w rodzinie katolickiej jako syn Aliny (z domu Kowalska) i Edwarda Kobuszewskich. Był najmłodszym z trójki dzieci, miał dwie starsze siostry – Marię (ur. 1920) i Hannę (ur. 1921), matkę aktora Wiktora Zborowskiego.
Jesienią 1945 mały Janek oglądał spektakl Placówka wg Prusa w Teatrze Comoedia przy ulicy Szwedzkiej, a potem w Sali Wedla obejrzał Dwa teatry Szaniawskiego.
Po ukończeniu stołecznego Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza, w 1951 zdecydował się zdawać egzaminy do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, lecz nie został przyjęty. Dopiero rok później udało mu się zdać egzaminy, gdy był już absolwentem Państwowej Szkoły Dramatycznej Teatru Lalek. Jego studenckim debiutem była Panna Maliczewska wg Gabrieli Zapolskiej w reżyserii Janiny Romanówny.
Podstrony: 1 [2] [3] [4] [5]