• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Jan Herburt - zm. 1577



    Podstrony: 1 [2] [3]
    Przeczytaj także...
    Jan Szczęsny Herburt (ru. Ян Щасний-Гербут), inne formy nazwiska: Dobrowolski, Herbort, Herbułt (ur. 12 stycznia 1567, zm. 31 grudnia 1616, w Dobromilu), pisał pod pseudonimami: Andrzej Maczuski, Piotr Grzegorzkowic, Lew Herburt, starosta dobromilski, mościcki iz wiszeński, sekretarz królewski, polski pisarz polityczny (rokoszowy), poeta, wydawca, dyplomata i poseł na Sejm.Bitwa pod Grunwaldem (w literaturze niemieckiej pierwsza bitwa pod Tannenbergiem) – jedna z największych bitew w historii średniowiecznej Europy (pod względem liczby uczestników), stoczona na polach pod Grunwaldem 15 lipca 1410 w czasie trwania wielkiej wojny między siłami zakonu krzyżackiego wspomaganego przez rycerstwo zachodnioeuropejskie (głównie z Czech, z wielu państewek na Śląsku, z Pomorza Zachodniego i z pozostałych państewek Rzeszy), pod dowództwem wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami polskimi i litewskimi (złożonymi głównie z Polaków, Litwinów i Rusinów) wspieranymi lennikami obu tych krajów (Hospodarstwo Mołdawskie, Księstwo Mazowieckie, Księstwo Płockie, Księstwo Bełskie, Podole i litewskie lenna na Rusi) oraz najemnikami z Czech, Moraw i z państewek ze Śląska oraz uciekinierami ze Złotej Ordy i chorągwiami prywatnymi (między innymi chorągiew z Nowogrodu Wielkiego księcia Lingwena Semena), pod dowództwem króla Polski Władysława II Jagiełły.

    Jan Herburt (łac. Joannes Herborth de Fulstin) herbu Herburt (ur. po 1524 Felsztyn, zm. 16 lub 17 listopada 1577 Felsztyn) – polski historyk, humanista, prawnik, kasztelan sanocki oraz starosta przemyski i sanocki (1572, 1573), autor wielu dzieł o tematyce dyplomatycznej.

    Życiorys[ | edytuj kod]

    Syn Jana Herburta podkomorzego przemyskiego i Jadwigi, córki Piotra Chwala z Rozlowa, dziedzica na Pełniatyczach. Ożeniony z Katarzyną Drohojowską h. Korczak. Szwagier Piotra Kmity. Był absolwentem Katedry Reguł Prawa Akademii Krakowskiej. Studia kontynuował w Lowanium w Belgii i Niemczech w zakresie filozofii oraz prawa. Po powrocie do kraju został mianowany sekretarzem króla Zygmunta II Augusta, a następnie podkomorzym przemyskim, kasztelanem sanockim, starostą przemyskim, mościckim i medynieckim. W spadku po ojcu otrzymał w roku 1555 wieś Buniowice wraz z dobrami Pietnica, Podgrodzie i Tarnawa w dystrykcie sanockim. Na prośbę kanclerza koronnego Jana Osieckiego ułożył alfabetyczny zbiór praw polskich. Jest również autorem dzieł o tematyce religijnej, dogmatyczno-polemicznej "Locorum de fide communium", w której bronił wiary katolickiej przed rozmaitymi sektami. Autor historii Polski do roku 1548. Jako przedstawiciel Korony Królestwa Polskiego podpisał akt unii lubelskiej 1569 roku. Po śmierci Zygmunta Augusta był posłem do Francji po nowo wybranego króla Henryka Walezego. W 1573 roku potwierdził elekcję Henryka Walezego na króla Polski. W okresie bezkrólewia stronnik cesarza Maksymiliana II jako pretendenta do tronu polskiego, a następnie Stefana Batorego oraz stronnik Jana Zamoyskiego.

    Barbara Kmita z Herburtów ( ur. ?, zm. w 1580) – córka Jana Herburta z Felsztyna i z Dobromila – podkomorzego przemyskiego, z matki Jadwigi (córki Piotra Chwala z Rozlowa –dziedzica na Pełniatyczach), zamężna z Piotrem Kmitą, właścicielka klucza sobieńskiego Leska, Olszanicy, Ustianowej, Smolnika, Tarnawy Niżnej, Tarnawy Wyżnej, Jaworzec nad Wetlinką, villarum hereditarium Ustyanowa, Wankowa, Szerednicza et Ropinka. W 1541 r. Piotr Kmita zapisał żonie Barbarze z Felsztyna 5000 zł na dobrach Sobnia. W 1553 zamek w Sobniu był w posiadaniu Barbary Kmity z Herburtów wdowy po Piotrze Kmicie. Wyszła za mąż za Andrzeja II Górkę, kasztelana międzyrzeckiego.Kaliningrad (ros. Калининград, do 4 czerwca 1946 Królewiec (do XVI w. także Królówgród), ros. Кёнигсберг, niem. Königsberg, łac. Regiomontium, prus. Kunnegsgarbs, lit. Karaliaučius) – stolica obwodu kaliningradzkiego – eksklawy Federacji Rosyjskiej, u ujścia Pregoły do Bałtyku, w historycznej krainie Sambii. Liczba ludności Kaliningradu w 2006 wynosiła 434,9 tys.

    Wydał w Bazylei (Joannes Herbertus de Fulstin, Chronica sive historiae Polonicae compendiosa, Basileae, 1571, p. 338) , Gdańsku i Królewcu i to kilkakrotnie Historię Polski napisaną po łacinie. Opisał w niej m.in. bitwę pod Grunwaldem, a także Historię królów i książąt polskich (fr. Histoire des roys et princes de Poloigne, composée en latin et divisée en XX livres par, Jean Herburt de Fulstin, Traduite de latin en françois [par Fr. Bauduin], Paris, P. L'Huilier, 1573). Z innych opracowań wydane po śmierci Statuta Regni Poloniae[1]. W okresie panowania Stefana Batorego uczestniczył w rokowaniach sojuszniczych Rzeczypospolitej ze Szwecją celem wspólnego ataku na Rosję. Brał czynny udział w redagowaniu uchwał konfederacji warszawskiej o pokoju religijnym i praw wyznaniowych, którą podpisał, był jednym z redaktorów artykułów zwanych henrykowskimi. Potomstwo; córki Jadwigę za Marcina Ossolińskiego, Barbarę za Czernego, Elżbietę za Hieronima Wołłowicza, synów Jana Szczęsnego, Kaspra Szymona kanonika krakowskiego oraz Krzysztofa zmarłego w młodym wieku w roku 1558.

    Bazylea (niem. Basel, fr. Bâle, wł. /retorom. Basilea, łac. Basilia) – miasto szwajcarskie u styku granic trzech państw: Szwajcarii, Niemiec i Francji, nad rzeką Ren, u ujścia rzek Birs i Wiese. Miasto Bazylea tworzy razem z gminami Riehen i Bettingen kanton Bazylea-Miasto. Miasto dzieli się na Małą Bazyleę (Kleinbasel) na prawym i Wielką Bazyleę (Grossbasel) ze Wzgórzem Katedralnym na lewym brzegu Renu. Do miasta wcielono dawną osadę rybacką Kleinhüningen.Walenty Herburt herbu Herburt, łac. Valentinus Herborth, (ur. 1524 – zm. 7 lipca, pochowany 27 sierpnia 1572 w Felsztynie) – biskup przemyski, syn Jana Herburta podkomorzego przemyskiego i Jadwigi córki Piotra Chwala z Rozlowa, dziedzica na Pełniatyczach.

    Rodzeństwo Jana Herburta:

  • Walenty Herburt (1524-1572) biskup przemyski,
  • Stanisław Herburt (<1524-1584) kasztelan lwowski,
  • Mikołaj Herburt (zm. 1593) kasztelan przemyski i halicki,
  • Barbara Kmita.


    • Podstrony: 1 [2] [3]




    Warto wiedzieć że... beta

    Uniwersytet Jagielloński (historyczne nazwy: Akademia Krakowska, Szkoła Główna Koronna, Szkoła Główna Krakowska, Uniwersytet Krakowski; łac. Universitas Jagellonica Cracoviensis) – najstarsza polska szkoła wyższa, jeden z najstarszych uniwersytetów na świecie, mieszczący się w Krakowie.
    Stanisław Herburt (ur. 1524, zm. 1584) – syn Jana Herburta podkomorzego przemyskiego i Jadwigi córki Piotra Chwala z Rozlowa, dziedzica na Pełniatyczach, kasztelan lwowski, podkomorzy przemyski, starosta samborski (1569-1584) i drohobycki, żupnik ruski, (łac. Stanislaus Herborth de Fulstin castellanus Leopoliensis, capitaneus Samboriensis et Drohobicensis atque zupparius terrarum Russiae).
    Starosta – urząd związany z zarządzaniem jednostką administracyjną. W Polsce urząd starosty został wprowadzony podczas panowania króla Wacława II (1291-1305) z czeskiej dynastii Przemyślidów w celu sprawniejszego zarządzania krajem. Stanowisko to na przestrzeni lat zmieniało swoje znaczenie i funkcje, znane jest też w sąsiednich krajach. Obecnie w Polsce funkcja starosty oznacza osobę kierującą powiatem.
    Klemens Dzieduszycki (ur. w 1856 - zm. w 1923) – poseł do Sejmu Krajowego Galicji VI i VII kadencji (1889-1901), hrabia, właściciel dóbr Martynów Nowy.
    Szwecja, Królestwo Szwecji (Sverige, Konungariket Sverige) – państwo w Europie Północnej, zaliczane do państw skandynawskich. Szwecja jest członkiem Unii Europejskiej od 1995 roku. Graniczy z Norwegią, Finlandią i Danią.
    Felsztyn (ukr. Скелівка, Skeliwka; do 1945 Фельштин) – wieś na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie starosamborskim. W 2001 roku liczyła ok. 1 tys. mieszkańców.
    Dyplomacja – negocjowanie umów między państwami, w celu zawarcia korzystnych umów handlowych oraz pozyskania wsparcia wojskowego dla reprezentowanego kraju. Dyplomacja wiąże się też z rozwiązywaniem w pokojowy sposób problemów między państwami. Dwa tysiące lat temu wielki rzymski prawnik i filozof, Cyceron powiedział: „Istnieją dwa sposoby rozstrzygania sporów: jeden przy pomocy argumentów, drugi przy użyciu siły; a ponieważ pierwszy z nich jest właściwy człowiekowi, a drugi dzikim zwierzętom, należy uciec się do drugiego sposobu tylko wówczas, gdy nie możemy użyć pierwszego”. Inaczej mówiąc, siła argumentów, a nie argument siły – oto kwintesencja dyplomacji.

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.027 sek.