Jakub z Marchii
Inkwizycja, Inquisitio haeretica pravitatis, Sanctum officium (łac. Inquisitio – śledztwo, badanie) – nazwa systemu śledczo-sądowniczego Kościoła katolickiego działającego od XIII do XIX wieku, utworzonego w celu wyszukiwania, nawracania i karania heretyków w oparciu o postanowienia ujęte w dokumentach soborowych, synodalnych oraz bullach papieskich.Bernardyn ze Sieny – (ur. 8 września 1380 w Massa Marittima, zm. 20 maja 1444 w L’Aquili) – włoski franciszkanin, reformator zakonu, święty Kościoła katolickiego.
Zakon Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum, siglum: OFM, pot. franciszkanie, franciszkanie brązowi) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących. Założona w 1209 przez św. Franciszka z Asyżu. Jeden z największych zakonów katolickich (ponad 13 tys. braci). Do wspólnoty należą na równych prawach zarówno kapłani, jak i bracia laicy. Kościół zalicza Braci Mniejszych do instytutów kleryckich.
Jakub z Marchii, wł. Giacomo della Marca (ur. we wrześniu 1393 w Monteprandone, zm. 28 listopada 1476 w Neapolu we Włoszech) – święty katolicki, kaznodzieja, franciszkanin. Ukończył studia prawnicze, był legatem Stolicy Apostolskiej oraz inkwizytorem. Jako misjonarz przemierzył ojczyste Włochy oraz inne kraje Europy.
Dzieciństwo[ | edytuj kod]
Wychował się w wielodzietnej i ubogiej rodzinie, ciężko pracował już w latach dziecięcych, zajmował się pasieniem owiec. W zdobyciu wykształcenia pomógł mu wuj, który był kapłanem. Jakub z Marchii ukończył studia prawnicze, studiował na kilku włoskich uniwersytetach.
Działalność[ | edytuj kod]
Mając 22 lata, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Święcenia kapłańskie przyjął w 1420, po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych. Z polecenia św. Bernardyna ze Sieny (1380-1444) powierzono mu prestiżowy urząd kaznodziei. Jakub wyróżniał się wiedzą teologiczną i prawniczą oraz świętością życia. Jako misjonarz przewędrował prawie całe Włochy. Ewangelię głosił w wielu krajach Europy: w Bośni, Dalmacji, Albanii, Czechach, Polsce, na Rusi, w Norwegii, Danii, na Węgrzech, w Prusach i Austrii.
Krzewił kult Najświętszego Imienia Jezus. Zakładał klasztory o surowszej regule, według zaleceń św. Bernardyna ze Sieny. Był legatem trzech papieży. Poświęcał się także pracy społecznej, był mediatorem między skłóconymi miastami włoskimi. Zakładał tzw. „pobożne banki”, w których ubodzy mogli zaciągać nisko oprocentowane kredyty. Z pokory nie przyjął ofiarowywanej mu godności biskupiej w Mediolanie. Pozostawił po sobie kilka rozpraw ascetycznych i wiele listów.
Zmarł w Neapolu, 28 listopada 1476. Beatyfikował go papież Urban VIII w 1624, kanonizował Benedykt XIII w 1726. W liturgii wspominany jest 28 listopada. Ciało zostało w minionym stuleciu przeniesione z Neapolu do rodzinnego Monteprandone. Przechowywane jest w oszklonym sarkofagu w kościele franciszkanów.
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ San Giacomo della Marca (wł.). www.santiebeati.it. [dostęp 2010-07-29].
- La vita di San Giacomo (wł.). www.sangiacomodellamarca.net. [dostęp 2010-07-29].
- I luoghi all’estero dove il Santo ha predicato (wł.). www.sangiacomodellamarca.net. [dostęp 2010-07-29].
- Livarius Oliger: St. James of the Marches (ang.). en.wikisource.org, 1913. [dostęp 2010-07-29].