Józef Hauke
Jan Maurycy Hauke herbu Bosak, (ur. 26 października 1775, Seifersdorf, Saksonia, zm. 29 listopada 1830, Warszawa) – hrabia, generał artylerii Wojska Polskiego Królestwa Polskiego, senator-wojewoda Królestwa Polskiego.Józef Hauke-Bosak herbu Bosak, hrabia, (ur. 19 marca 1834 w Petersburgu – zm. 21 stycznia 1871 pod Dijon) – generał broni, uczestnik powstania styczniowego.
Twierdza Zamość – fortyfikacje otaczające Zamość zbudowane w latach 1579-1618 na zlecenie Jana Zamoyskiego. Wielokrotnie przebudowywane, w tym najbardziej kompleksowo w latach 20. XIX w. Jedna z największych twierdz Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a następnie Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. W swojej historii przeszła 5 oblężeń. Pierwszym z nich była obrona przed wojskami kozacko-tatarskimi w czasie powstania Chmielnickiego. Kolejne to oblężenie szwedzkie z 1656 i wojsk Księstwa Warszawskiego, mające na celu odbicie Zamościa z rąk austriackich w 1809 roku. Najdłuższym, trwającym aż 10 miesięcy, było rosyjskie oblężenie w 1813 roku. Po raz ostatni Zamość bronił się w czasie powstania listopadowego, kiedy to jako ostatni punkt oporu uległ Rosjanom. Forteca została zdobyta szturmem tylko raz, przez wojska polskie, w 1809 r. Zlikwidowana została w 1866 roku.
Józef Hauke herbu Bosak, hrabia, (ur. 14 lutego 1790, Warszawa - zm. 6 kwietnia 1837, Petersburg) – oficer Legionów Dąbrowskiego i wojsk Księstwa Warszawskiego, generał major wojsk Imperium Rosyjskiego.
Zarys biografii[]
Józef Hauke był najmłodszym synem profesora Liceum Warszawskiego, Fryderyka Haukego i jego małżonki Salomei ze Schweppenhäuserów. Mając lat 16 zaciągnął się do Legionów Dąbrowskiego, gdzie w randze podporucznika został przydzielony do sztabu głównodowodzącego. Po stworzeniu Księstwa Warszawskiego wstąpił do jego armii i służył od roku 1807 jako porucznik w 12 PP.. Pół roku później przydzielono go jako adiutanta do boku starszego o 15 lat brata, wówczas już generała, Maurycego Haukego. W roku 1808 Józef został odznaczony Złotym Krzyżem orderu Virtuti Militari, w roku 1813 w czasie walk o Twierdzę Zamość otrzymał bardzo rzadko przyznawany Krzyż Kawalerski (III.kl.) tego odznaczenia.
Po utworzeniu Królestwa Kongresowego Hauke pozostał w wojsku i działał jako kapitan w Kwatermistrzostwie Generalnym, gdzie parę lat później dosłużył się stopnia pułkownika. Po wstąpieniu Mikołaja I na tron rosyjski i polski Hauke został mianowany fligeladiutantem monarchy. W roku 1830 wystąpił ze służby czynnej i przeniósł się do Petersburga, ale nadal piastował funkcję adiutanta przybocznego cesarza i w roku 1833 otrzymał ostatni swój awans na generała majora wojsk rosyjskich.
Żonaty z Karoliną ze Steinkellerów (1803-1874), która pochodziła ze znanej warszawskiej rodziny przemysłowców o korzeniach niemieckich, miał z nią czworo dzieci:
W 1826 Józef Hauke otrzymał wraz z obydwoma braćmi dziedziczne szlachectwo Królestwa Polskiego, a w 1830 tytuł hrabiowski Imperium Rosyjskiego. Linia wygasła po mieczu ze śmiercią jego wnuka Maurycego Józefa (1870-1949), syna gen. Bosaka, osiadłego w Cannes, bezdzietnego.
Był członkiem polskiej loży wolnomularskiej Bouclier du Nord w 1818 roku.
Odznaczenia[]
Zobacz też[]
Przypisy
- Lwowska Naukowa Biblioteka im. W. Stefanyka NAN Ukrainy. Oddział Rękopisów. Zespół (fond) 5. Rkps 5707/I. Żegota Pauli: Materiały do historii wolnomularstwa polskiego, k. 17.
- Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]