Iwan Tyszkiewicz
Męczennik (gr. μάρτυς, mártus, łac. martyr: „świadek” – osoba, która zginęła lub cierpiała w obronie swoich wierzeń lub przekonań.Konstancja Habsburżanka (ur. 24 grudnia 1588 w Grazu, zm. 10 lipca 1631 w Warszawie) – królowa Polski i Szwecji, córka arcyksięcia Karola Styryjskiego i Marii Anny Bawarskiej, druga żona Zygmunta III Wazy, matka Jana II Kazimierza Wazy.
Bielsk Podlaski – miasto i gmina w województwie podlaskim, siedziba powiatu bielskiego oraz gminy wiejskiej Bielsk Podlaski.
Iwan Tyszkiewicz (także: Iwan Tyszkowic, Jan Tyszkiewicz, Jan Tyskiewicz, Jan Tyszkowicz) (ur. 15??, zm. 1611) – członek wspólnoty braci polskich z Bielska Podlaskiego. Oskarżony o bluźnierstwo i herezję ponieważ odmówił złożenia przysięgi na Świętą Trójcę, został skazany na karę śmierci. Od wyroku złożono apelację do króla, wyrok został jednak podtrzymany.
Życiorys[ | edytuj kod]
Wychowany w mieszczańskiej rodzinie katolickiej lub prawosławnej, przyłączył się do braci polskich i został działaczem religijnym, znanym ze swoich poglądów i wypowiedzi propagujących swoje wierzenia. Wzbogacił się po objęciu spadku. Niechętni mu zorganizowali spisek: zaproponowali mu objęcie urzędu ławnika, a gdy Tyszkiewicz się zgodził, zaczęli się domagać, by ten złożył zwyczajową przysięgę na krucyfiks i Trójcę Świętą (której bracia polscy jako unitarianie nie uznawali). W trakcie rozmowy z księdzem doszło do awantury, w wyniku której Tyszkiewicz został uderzony przez księdza i uwięziony. Inne relacje nie potwierdzają tego zajścia z księdzem.
Argumenty Tyszkiewicza i jego obrońców, powołujących się na gwarancje tolerancji religijnej z artykułów konfederacji warszawskiej zostały zignorowane przez sędziego, ale apel do Trybunału poskutkował – Trybunał nakazał Tyszkiewicza wypuścić, a prokurator obłożył grzywną. Sędzia jednak przedłożył sprawę na dwór królewski, a w zmienionym opisie sprawy oskarżono Tyszkiewicza o rzekome bluźnierstwo i profanację krucyfiksu. Dwór królewski na początku odrzucił karę śmierci, ale nakazał Tyszkiewiczowi sprzedanie posiadłości w Warszawie i jej opuszczenie w ciągu sześciu tygodni, pod karą śmierci. Od wyroku tego złożono apelację, na skutek czego sprawą zainteresowała się królowa (Konstancja Habsburżanka), znana z pobożności i dewocji katolickiej i nietolerancji w stosunku do innowierców. Wpływ królowej spowodował ponowne rozpatrzenie sprawy, wobec czego dano Tyszkiewiczowi możliwość odrzucenia wiary braci polskich i przejścia na katolicyzm. Gdy jednak odmówił, skazano go na śmierć.
Tyszkiewicz był torturowany – wyrwano mu język za „bluźnierstwo przeciw Bogu”, a za rzucenie krucyfiksu na ziemię ucięto mu dłoń i nogę. Następnie został ścięty lub spalony na Rynku w Warszawie 16 listopada 1611 r. Andrzej Lubieniecki (zm. 1623) opisuje, że ciało Tyszkiewicza po odcięciu języka i dwóch kończyn spalono na stosie.
Tyszkiewicz jest często uważany za pierwszego męczennika braci polskich.
Uwagi[ | edytuj kod]
- Wcześniej w roku 1585 został uśmiercony w Rzymie Jakub Paleolog. Na kilka miesięcy przed Tyszkiewiczem w Wilnie zginął Franco de Franco.
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ Grzegorz Sosna, Doroteusz Fionik, Dzieje Cerkwi w Bielsku Podlaskim, Białoruskie Tow. Historyczne, 1995, ISBN 83-903068-4-0, str. 25
- ↑ Marian Marek Drozdowski, Andrzej Zahorski, Historia Warszawy, Państwowe Wydawn. Nauk., 1981, ISBN 83-01-01770-8, str. 45
- ↑ Charles A. Howe, For faith and freedom: a short history of Unitarianism in Europe, (ang.) Unitarian Universalist Association of Congregations, 1997, ISBN 1-55896-359-6, str. 71-81
- ↑ Frank Schulman, This day in Unitarian Universalist history: a treasury of anniversaries and milestones from 600 years of religious tradition, (ang.) Unitarian Universalist Association of Congregations, 2004, ISBN 1-55896-466-5, s. 214
- Marceli Kosman, Spojrzenia w przeszłość, Poznań.: Wyd. Poznańskie, 1979, s. 51, ISBN 83-210-0102-5, OCLC 830276240 .
- Zenon Gołaszewski, Bracia polscy zwani arianami. Gdańsk 2018, s. 77.
- ↑ Leonard Williams Levy , Treason against God: a history of the offense of blasphemy, New York: Schocken Books, 1981, s. 156, ISBN 0-8052-3752-6, OCLC 6278269 .
- ↑ Jerzy Samuel Bandtkie, Dzieje narodu polskiego, Tom 2, U Wilhelma Bogumiła Korna, 1835, str. 200
- Stanisław Kot, „Relacja o Iwanie Tyszkowicu” [w:] Reformacja w Polsce. Organ Towarzystwa do Badania Dziejów Reformacji w Polsce. R.9-10 1937–1939 nr. 33-40, s. 464-469, cytuje obszerną relację Andrzeja Lubienieckiego z 1656 r.
- Emil Kierski, Starożytności polskie: Ku wygodzie czytelnika porządkiem abecadłowym zebrane, Tom 1, Nakładem księgarni J.K.Żupańskiego, 1842, str. 36
- Encyklopedyja powszechna S. OrgelbrandaNakł., druk i własność S. Orgelbranda Synów, tom 1-2 (1883), str. 317, i tom 4 (1860), str. 936
- Stanisław Kot, op. cit., s. 467
- Frederick Abbott Norwood, Strangers and exiles: a history of religious refugees, Volume 1, (ang.) Abingdon Press, 1969, s. 442
- The Congregational quarterly, Volume 25, (ang.) Congregational Union of England and Wales, 1947, s. 80