Irena Byrska
Człowiek z żelaza – polski dramat filmowy z roku 1981 w reżyserii Andrzeja Wajdy, na podstawie scenariusza Aleksandra Ścibora-Rylskiego. Jest on kontynuacją wątków z filmu Człowiek z marmuru tego samego reżysera. Akcja dzieła Wajdy toczy się w roku 1980 podczas wydarzeń sierpniowych, a jego bohaterem jest dziennikarz Winkel, który dostaje zadanie zrobienia reportażu kompromitującego robotnika i aktywnego działacza komitetu strajkowego, Macieja Tomczyka. Podczas swej pracy Winkel dowiaduje się o przeszłości Tomczyka oraz o jego ojcu, Mateuszu Birkucie (bohaterze Człowieka z marmuru).Wałbrzych (niem. Waldenburg, śl-niem. Walmbrig, Walmbrich, czes. Valdenburk, Valbřich) – miasto na prawach powiatu na południowym zachodzie Polski, w województwie dolnośląskim, siedziba powiatu wałbrzyskiego. Miasto leży na Pogórzu Zachodniosudeckim i w Sudetach Środkowych, nad rzeką Pełcznicą, historycznie na Dolnym Śląsku. Dawna stolica województwa wałbrzyskiego. Według danych z 31 grudnia 2011 r. miasto miało 119 955 mieszkańców.
Ryga (łot. Rīga, niem. Riga, lit. Ryga, est. Riia, liw. Rīgõ, fin. Riika, jidysz ריגע, Rige, ros. Рига, Riga, ukr. Рига, Ryha) – stolica Łotwy, miasto położone nad rzeką Dźwiną w pobliżu jej ujścia do Bałtyku w Zatoce Ryskiej. Jest głównym ośrodkiem gospodarczo-przemysłowym, komunikacyjnym (port morski, lotniczy i węzeł kolejowy Ryga Centralna), kulturalnym i naukowym kraju. Posiada liczne zabytki, w tym jeszcze z czasów średniowiecza. Jest wpisana na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Stanowi jedno z największych w Europie skupisk architektury secesyjnej.
Irena Byrska (ur. 9 października 1901 w Warszawie, zm. 28 stycznia 1997 w Skolimowie) – aktorka, reżyser, dyrektor teatrów, pedagog.
Życiorys[ | edytuj kod]
Ukończyła Wyższą Szkołę Ogrodniczą w Warszawie. Po studiach pracowała jako nauczycielka przyrody i uczęszczała do szkoły dramatycznej. Przed wojną pracowała jako aktorka w teatrach w Rydze i w Wilnie. Od 1928 do 1929 pracowała jako aktorka w Teatrze Ateneum w Warszawie. W latach 1933-1935 związana była z Teatrem Reduta, w latach 1935-1939 współpracowała z Polskim Radiem w Warszawie jako aktorka i reżyser. W czasie II wojny światowej prowadziła tajne zajęcia teatralne i pomagała więźniom Pawiaka. Po wojnie prowadziła teatr w Opolu, zajęcia w warszawskiej PWST oraz pracowała w Toruniu, gdzie w Teatrze Ziemi Pomorskiej reżyserowała sztuki. W latach 1952-59 reżyserowała, a także od 1 października do 31 grudnia 1958 pełniła funkcję kierownika artystycznego Teatru im. Żeromskiego w Kielcach. Od 13 lipca 1955 do 31 grudnia 1958 kierowała utworzonym przy tym teatrze Studiem Teatralnym. W 1959 przeniosła się do Poznania. Na początku lat 60. zainicjowała w TVP cykl widowisk dla szkół. W latach 1962-1966 była dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim. Współpracowała jako reżyser ze scenami w Łodzi, Wałbrzychu, Nowej Hucie, Opolu, Gdyni, Gdańsku, Kielcach i Poznaniu. Jako pedagog pracowała w warszawskim Teatrze Guliwer.
W grudniu 1975 roku była sygnatariuszką Listu 59. 23 sierpnia 1980 roku dołączyła do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami. Podczas stanu wojennego towarzyszyła wielu działaniom ludzi pracujących w podziemiu.
Wystąpiła min. w „Człowieku z żelaza” Andrzeja Wajdy oraz w „Przypadku” Krzysztofa Kieślowskiego.
Matka aktorki Agnieszki Byrskiej oraz indologa Marii Krzysztofa Byrskiego, żona Tadeusza Byrskiego.
Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w grobie rodzinnym (kwatera 163-3-33).
Linki zewnętrzne[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- Kultura 1976/01/340 – 02/341 Paryż 1976, s. 236.
- Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
- Cmentarz Stare Powązki: SZYMAŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2017-12-31] .