Interleukina 2
Komórki NK (ang. Natural Killer – naturalni zabójcy) – główna grupa komórek układu odpornościowego odpowiedzialna za zjawisko naturalnej cytotoksyczności. Komórki NK zostały odkryte w latach 70. XX w. u osób zdrowych, wśród których nie spodziewano się odpowiedzi przeciwnowotworowej. Okazało się, że taka odpowiedź jednak występuje i jest silniejsza niż u osób chorych. Obok komórek NK za taki efekt odpowiadają hipotetyczne komórki NC. Ze względu na swoje właściwości komórki NK są zaliczane do komórek K. Efekt cytotoksyczny jest widoczny już po 4 godz. od kontaktu z antygenem i standardowo testuje się go na linii białaczkowej K562.Limfocyty T inaczej limfocyty grasicozależne (T od łac. thymus - grasica) – komórki układu odpornościowego należące do limfocytów odpowiedzialne za komórkową odpowiedź odpornościową. Komórki prekursorowe, nie posiadające cech limfocytów T, wytwarzane są w czerwonym szpiku kostnym, następnie dojrzewają głównie w grasicy, skąd migrują do krwi obwodowej oraz narządów limfatycznych. Stężenie limfocytów T we krwi obwodowej wynosi 0,77–2,68 x 10/l. Czas życia limfocytów T wynosi od kilku miesięcy do kilku lat.
Polaryzacja immunologiczna (także dewiacja immunologiczna) to jedno ze zjawisk o kluczowym znaczeniu dla regulacji odpowiedzi odpornościowej. Polega ono na tym, że w wyniku działania antygenu oraz różnych czynników rozpuszczalnych (głównie cytokin) dochodzi do różnicowania limfocytów Th w jeden z dwu podtypów:
Interleukina 2, IL-2 – cytokina będąca najważniejszym czynnikiem wzrostu dla limfocytów T, zwłaszcza cytotoksycznych, oraz komórek NK. Jednocześnie cytokina ta wpływa zwrotnie na odpowiedź odpornościową, gdyż po pobudzeniu limfocytu T indukuje pojawienie się na jego powierzchni cząsteczek umożliwiających apoptozę tej komórki.
Istotna jest także rola IL-2 w polaryzacji immunologicznej – kieruje ona rozwój limfocytów Th0 w stronę limfocytów Th1. Wraz z IL-4 i IL-5 cytokina ta może także pobudzać limfocyty B.
IL-2 może być stosowana w terapii niektórych nowotworów. Wyniki leczenia nie są jednak zachęcające. IL-2 i INF-α stosowane in vitro wykazują synergizm działania przeciwnowotworowego, dotychczas prowadzone badania kliniczne nie potwierdziły jednak skuteczności kojarzenia obu preparatów. Objawy uboczne terapii IL-2 są poważniejsze niż w przypadku stosowania samego INF-α. W odróżnieniu od cytostatyków i INF-α skuteczność IL-2 nie zależy od lokalizacji zmian przerzutowych. Udział remisji nie przekracza 30%, a u wielu chorych obserwuje się poważne działania niepożądane.
Przypisy[ | edytuj kod]
- RY. Lan, C. Selmi, ME. Gershwin. The regulatory, inflammatory, and T cell programming roles of interleukin-2 (IL-2).. „J Autoimmun”. 31 (1), s. 7-12, Aug 2008. DOI: 10.1016/j.jaut.2008.03.002. PMID: 18442895.
- TL. Whiteside. The natural killer (NK) cell and synergistic antitumor effects of interferon-gamma and interleukin-2.. „Cancer Invest”. 8 (5), s. 565-6, 1990. PMID: 2124947.
- CM. Hilkens, H. Vermeulen, RJ. van Neerven, FG. Snijdewint i inni. Differential modulation of T helper type 1 (Th1) and T helper type 2 (Th2) cytokine secretion by prostaglandin E2 critically depends on interleukin-2.. „Eur J Immunol”. 25 (1), s. 59-63, Jan 1995. DOI: 10.1002/eji.1830250112. PMID: 7843254.
- JM. Purkerson, M. Newberg, G. Wise, KR. Lynch i inni. Interleukin 5 and interleukin 2 cooperate with interleukin 4 to induce IgG1 secretion from anti-Ig-treated B cells.. „J Exp Med”. 168 (3), s. 1175-80, Sep 1988. PMID: 3262706.
- GK. Antony, AZ. Dudek. Interleukin 2 in cancer therapy.. „Curr Med Chem”. 17 (29), s. 3297-302, 2010. PMID: 20712575.
- Negrier S. i inni, Recombinant human interleukin-2, recombinant human interferon alfa-2a, or both in metastatic renal-cell carcinoma., 1998 .i inni