Improwizacja (muzyka)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Improwizacja – spontaniczne tworzenie. W muzyce to sposób grania polegający na układaniu przez instrumentalistę lub wokalistę swojej partii podczas grania (np. w trakcie występu), przez co proces tworzenia utworu zbiega się w czasie z jego wykonaniem. Może polegać również na modyfikacjach wykonywanego tematu.

Muzyka ludowa – jeden z najstarszych przejawów kultury duchowej każdej grupy etnicznej. Miała związek z codziennym i religijnym życiem ludzi. Przetrwała na wsi. W miastach funkcjonują profesjonalne zespoły specjalizujące się uprawianiem muzyki ludowej (śpiew, akompaniament instrumentów ludowych, taniec). Ich występy nadal cieszą się popularnością podczas większych miejskich (lokalnych) imprez masowych i uroczystości.Muzyka kreatywna – termin używany dla określenia nowej muzyki związanej z improwizacją i często wykraczającej poza jazz. Terminem muzycznym, który do pewnego czasu był wręcz synonimiczny z muzyką improwizowaną był jazz.

Występowanie[ | edytuj kod]

Początków improwizacji w muzyce należy szukać w muzyce ludowej, także w tradycyjnej muzyce Dalekiego Wschodu.

W muzyce poważnej występowała w baroku jako basso continuo oraz imitacyjne przygrywki chorałowe na zadany cantus firmus, w klasycyzmie jako kadencja w koncertach solowych oraz wariacje na zadany temat, a w muzyce romantycznej jako improwizacje solistów-wirtuozów.

W muzyce rozrywkowej improwizacja jest charakterystyczna dla bluesa, z którego się wywodzi, jazzu oraz rapu (tzw. freestyle), w mniejszym stopniu rocka.

Library of Congress Control Number (LCCN) – numer nadawany elementom skatalogowanym przez Bibliotekę Kongresu wykorzystywany przez amerykańskie biblioteki do wyszukiwania rekordów bibliograficznych w bazach danych i zamawiania kart katalogowych w Bibliotece Kongresu lub u innych komercyjnych dostawców. Klasycyzm – okres w rozwoju muzyki pomiędzy barokiem a romantyzmem. Styl klasycystyczny w muzyce ujawnił się w drugiej połowie XVIII wieku. Trwał w latach 1750-1820 (daty umowne).

Podstawy improwizacji[ | edytuj kod]

Pomimo że improwizacja jest postrzegana jako coś bardzo spontanicznego, podstawą dobrej improwizacji jest rzetelne przygotowanie. Improwizacja najczęściej oparta jest o następujące elementy:

  • formę utworu (kolejność następujących po sobie części utworu i charakter tych części)
  • harmonię (schemat harmoniczny; sekwencję następujących po sobie akordów w akompaniamencie)
  • temat utworu (podstawowa melodia, która grana jest zazwyczaj na początku utworu).

    • Zobacz też[ | edytuj kod]

  • muzyka kreatywna
  • free jazz
  • wariacje
    • Melodia – jeden z elementów dzieła muzycznego, będący szeregiem dźwięków określającym długość ich trwania i odległości między nimi. Dźwięki te muszą następować po sobie w logicznym porządku. Sama melodia jest powiązana przede wszystkim z rytmem. Wiąże się również z elementami ekspresji muzycznej: dynamiką i artykulacją, z następstw dźwięków wynikają połączenia harmoniczne.Kadencją w muzyce nazywany jest fragment koncertu na instrument solowy z orkiestrą stanowiący popis solisty-wirtuoza, dawniej improwizowany, później najczęściej stanowiący integralną część kompozycji.




    Warto wiedzieć że... beta

    Koncert (łac. concerto – spieram się, walczę, współzawodniczę) – forma muzyczna, której istotą jest kontrastowanie partii zespołu (orkiestry) i partii solowej, zespołu i grupy solistów (concerto grosso), bądź samych partii solowych (np. koncerty wokalne).
    Biblioteka Narodowa Francji (fr. Bibliothèque nationale de France, BnF) – francuska biblioteka narodowa, znajdująca się w Paryżu. Przewidziana jest jako repozytorium dla wszystkich materiałów bibliotecznych, wydawanych we Francji. Obecnym dyrektorem Biblioteki jest Bruno Racine.
    Jazz – gatunek muzyczny, który powstał w początkach XX wieku (zapoczątkowany około 1900 roku), na południu Stanów Zjednoczonych w dzielnicy prostytutek Storyville w Nowym Orleanie; tradycyjnie początki jazzu łączą się z Congo Square jako połączenie muzyki zachodnioafrykańskiej i europejsko-amerykańskiej (bluesa, ragtime’u i muzyki europejskiej). Stanowi on połączenie muzyki ludowej, artystycznej i rozrywkowej.
    Muzyka barokowa – muzyka epoki, której początek w historii muzyki wyznacza data skomponowania w roku 1597 przez Jacopo Periego pierwszej opery zatytułowanej Dafne, a koniec – połowa XVIII w., kiedy to powstawały kompozycje ostatnich twórców baroku, takich jak Antonio Vivaldi, Johann Sebastian Bach (jego śmierć w 1750 r. uważa się za symboliczną datę zakończenia tego okresu), Georg Friedrich Händel, Jean-Philippe Rameau czy Domenico Scarlatti.
    Rap lub rapowanie (melorecytacja) – rodzaj ekspresji wokalnej polegający na rytmicznym i ekspresyjnym wypowiadaniu słów i ich rymowaniu do zapętlonego podkładu instrumentalnego. Element kultury hip-hopowej. Rap często zamiennie z wyrażeniem hip-hop określany jest jako odrębny gatunek muzyczny powstały we wczesnych latach 70 XX wieku w Stanach Zjednoczonych Ameryki wśród czarnych mieszkańców. Chociaż rap powszechnie uważany jest za muzykę, to wielu naukowców wskazuje na jego bliskie pokrewieństwo z poezją.
    Muzyka (gr. mousike, cz. hudba, staropol. gędźba) – sztuka organizacji struktur dźwiękowych w czasie. Jedna z dziedzin sztuk pięknych, która wpływa na psychikę człowieka przez dźwięki.
    Koncert (łac. concerto – spieram się, walczę, współzawodniczę) – występ artysty muzyka (bądź grupy muzyków) na żywo przed publicznością. Jeśli muzyk występuje solo, określa się to mianem recitalu, w przypadku występu grupy muzyków, może występować orkiestra, chór, bądź grupa muzyczna. Mogą to być także występy mieszane, np. solista z towarzyszeniem chóru czy orkiestry.

    Reklama