Imamizm – główny nurt szyizmu uznający dwunastu imamów.
Lista uznawanych imamów[ | edytuj kod]
Lista uznawanych imamów:
- Ali ibn Abi Talib (600–661)
- Hasan ibn Ali (625–669)
- Husajn ibn Ali (626–680)
- Ali ibn Husajn (Zajn al-Abidin) (658–713)
- Muhammad al-Bakir (676–733)
- Dżafar as-Sadik (703–765)
- Musa al-Kazim (745–799)
- Ali ar-Rida (765–818)
- Muhammad at-Taki (810–835)
- Ali al-Hadi (827–868)
- Hasan al-Askari (846–874)
- Muhammad al-Mahdi (868 – według imamitów do dziś żyje w ukryciu)
W pierwszych dwóch wiekach islamu nazwy „imamici” używano często wobec wszystkich nurtów szyickich.
Islam (arab. الإسلام ; al-islām) – religia monoteistyczna, druga na świecie pod względem liczby wyznawców po chrześcijaństwie. Świętą księgą islamu jest Koran, a zawarte w niej objawienie ma stanowić ostateczne i niezmienne przesłanie Boga do ludzi.Irańska rewolucja islamska – rewolucja, która w roku 1979 doprowadziła do przekształcenia Iranu z monarchii konstytucyjnej w republikę islamską, w następstwie obalenia szacha Mohammada Rezy Pahlawiego przez zwolenników ajatollaha Ruhollaha Chomeiniego.
W sensie prawno-religijnym imamici przynależą do tzw. szkoły dżafaryckiej. Jej nazwa pochodzi od szóstego imama, Dżafara as-Sadika, który skodyfikował podstawy szyickiej myśli prawnej. Imamici dzielą się na usulitów i achbarytów. Czasem w ramach usulityzmu wyodrębnia się jako odrębny kierunek szajchizm. W łonie imamizmu istnieje również mahdyzm – czyli wiara w rychłe przyjście Mahdiego, który jest charakterystyczny dla całego szajkizmu i mniejszej części usulitów, choć w tej ostatniej grupie poglądy takie stają się coraz częstsze po rewolucji lat 1978–1979 w Iranie. Od XVIII wieku ruchem dominującym jest usulizm. Obecnie jedynie 0,5–2% imamitów stanowią achbaryci (liczebność ich znacznie spadła w Iranie po rewolucji, obecnie zamieszkują oni głównie Bahrajn i południowy Irak); szajkiści (południowy Irak, Iran) stanowią zaś prawdopodobnie poniżej 0,1%.
Husajn ibn Ali ibn Abi Talib (arab. حسين بن علي بن أﺑﻲ طالب; ok. 626 - 10 października 680) - trzeci imam szyicki.Ali ibn Abi Talib (arab. علي بن أﺑﻲ طالب, ur. ok. roku 600/22. P.H., według tradycji 13. radżaba w Mekce, zm. w styczniu 661/ramadanie 40. A.H. w Kufie) – brat stryjeczny, przybrany syn, a następnie zięć Mahometa, mąż Fatimy, pierwszy imam szyitów, ostatni z czterech kalifów prawowiernych (656-661/35-40. A.H.).
Warto wiedzieć że... beta
Wyznanie – określenie grupy religijnej wewnątrz większego prądu religijnego (w literaturze protestanckiej obecne jest także zapożyczone z języka angielskiego określenie denominacja). Termin zbliżony do pierwotnego znaczenia słowa sekta – bez współcześnie, powszechnie mu nadanego, pejoratywnego zabarwienia.
Bahrajn, Królestwo Bahrajnu (Al-Bahrajn, Mamlakat al-Bahrajn) – państwo położone w Azji na archipelagu w Zatoce Perskiej. W roku 1971 uzyskało niepodległość. Od lat 30. XX wieku wydobywa się tam ropę naftową, a uzyskane dochody inwestuje na miejscu. Od 2002 roku emir Bahrajnu używa tytułu "król".
Imam (arab. إمام) – w dosłownym tłumaczeniu: „przywódca”. Władca kraju może być określany mianem imama, niemniej termin ten odwołuje się głównie do muzułmańskiego przywódcy religijnego.
Dżafar ibn Muhammad as-Sadik (arab. جعفر بن محمد الصادق, Ǧaʿfar ibn Muḥammad aṣ-Ṣādiq; ur. 23 kwietnia 702 w Medynie, zm. 7 grudnia 765 tamże) – muzułmański teolog i prawnik, według szyitów (imamitów i ismailitów) szósty prawowity przywódca muzułmańskiej wspólnoty.
Mahomet al-Bākir (arab. محمد الباقر, ur. 10 maja 677 - zm. 28 stycznia 733) - według szyitów (imamitów i ismailitów), piąty prawowity przywódca muzułmańskiej wspólnoty.
Szkoła dżafarycka, Jurysprudencja dżafarycka, Dżafarycki fikh (arab. الجعفريون) – szkoła prawa islamskiego, której zasad przestrzegają szyici; wszyscy imamici, część ismailitów i niektórzy zajdyci. Nazwa szkoły wywodzi się od Dżafara as-Sadika, szóstego imama szyickiego który skodyfikował jej prawa i zasady.
Kontrola autorytatywna – w terminologii bibliotekoznawczej określenie procedur zapewniających utrzymanie w sposób konsekwentny haseł (nazw, ujednoliconych tytułów, tytułów serii i haseł przedmiotowych) w katalogach bibliotecznych przez zastosowanie wykazu autorytatywnego zwanego kartoteką wzorcową.
