ISU-152
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
IS-8 (także Obiekt 730) – ostatni czołg z serii sowieckich czołgów ciężkich IS. Najważniejsze cechy, które odróżniały go od jego poprzedników, IS-3 i wyprodukowanego w niewielkiej ilości IS-4, to dłuższy kadłub, siedem par kół nośnych zamiast sześciu, większa wieża z nową armatą i przedmuchiwaczem lufy, ulepszony silnik Diesla i wzmocniony pancerz. Ogólne osiągi były zbliżone, jednak IS-8 mógł zabrać więcej amunicji. Po śmierci Stalina w 1953 r. nazwa czołgu została zmieniona na T-10. Pierwszą wersję produkowano w latach 1954-1957. Dzielona amunicja powodowała niewielką szybkostrzelność (3-4 pociski/min).12,7 × 108 mm (spotykana jest także nazwa 12,7 × 107 mm) – opracowany w ZSRR nabój do wielkokalibrowych karabinów maszynowych.
ISU-152 – ciężkie działo pancerne produkcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.
Historia[ | edytuj kod]
Początki dział samobieżnych ISU-152 sięgają 24 stycznia 1943 roku – wtedy to pojawił się pierwszy pojazd należący do tej rodziny. Został oznaczony jako Obiekt 236 (Объект 236) i oparty był na tej samej koncepcji co późniejsze ISU-152. Wyprodukowano go w Fabryce nr 100 w Czelabińsku. Tego samego dnia, kiedy został wyprodukowany – 24 stycznia, zdecydowano, że gotowy prototyp weźmie udział w testach artyleryjskich na poligonie czebarkulskim, oddalonym o 107 km od zakładów produkcyjnych w Czelabińsku. Próby zakończono 7 lutego 1943, a Obiekt 236 przeszedł je z pełnym sukcesem. W dniu 14 lutego pojazd został przyjęty i wprowadzony do produkcji pod oznaczeniem KW-14 (КВ-14). W kwietniu 1943 roku nakazano by używaną dotąd nazwę zmienić na SU-152 (СУ-152). W międzyczasie uznano, że pojazd należy zmodernizować, a dotychczasową bazę pojazdu SU-152, jaką był czołg KW-1S, zmienić na nowszy model ciężkiego czołgu – IS. 25 maja 1943 roku, krótko po wdrożeniu tej zmiany, administracja fabryki nr 100 zarządziła rozpoczęcie modernizacji SU-152, która głównie polegała na zwiększeniu opancerzenia, a także innych poprawkach. Modernizacje rozpoczęły się w lipcu 1943 roku, pod nadzorem Żoziefa Jakowlewicza Kotina (naczelnego projektanta sowieckich ciężkich czołgów) oraz Grigorija Nikołajewicza Moskwina (projektanta głównego działa samobieżnego). Około miesiąc po zatwierdzeniu ulepszeń konstrukcji, pierwszy zmodernizowany prototyp był już gotowy. Został oznaczony IS-152 (ИС-152). Doświadczenia przeprowadzone przez fabrykę we wrześniu 1943 roku ujawniły jednak szereg różnego rodzaju uchybień projektu, które spowodowały, że prototyp wysłano do poprawy. W październiku 1943 drugi (inny) zmodernizowany wariant, oznaczony jako Obiekt 241 (Объект 241) był już gotowy. Pod wieloma względami był lepszy od swojego poprzednika – IS-152, który nie przeszedł wewnętrznych testów. Próby fabryczne rozpoczęto jeszcze w tym samym miesiącu na Gorochowieckim Poligonie Artyleryjskim. W dniu 6 listopada 1943 roku zaakceptowano poprawioną wersję oraz nadano jej nowe oznaczenie – ISU-152 (ИСУ-152). Produkcję seryjną nowego działa samobieżnego, które miało zastąpić swojego poprzednika – SU-152, rozpoczęto w grudniu w Zakładach Kirowskich w Czelabińsku.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]