II wojna punicka
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Afryka Północna – region Afryki, obejmujący północną część kontynentu. Zazwyczaj do krajów Afryki Północnej zalicza się:Gaius Terentius Varro - konsul rzymski wybrany wiosną 216 roku p.n.e. W tym samym czasie został wybrany drugi konsul Lucjusz Emiliusz Paulus, z którym wspólnie walczyli z Hannibalem. Był zwolennikiem szybkiego rozprawienia się z inwazją Hannibala. Kilkakrotnie udaremnił Hannibalowi jego taktyczne sztuczki, w jednej z bitew o mało nie przyczynił się do zwycięstwa nad Hannibalem, jednak na drodze stanęło współzawodnictwo z Emiliuszem, który był zwolennikiem kontynuowania strategii Fabiusza. Razem z Serwiliuszem i Emiliuszem współdowodził legionami rzymskimi w przegranej bitwie pod Kannami, w której obaj dowódcy (Serwiliusz i Emiliusz) polegli. Po przegranej bitwie Terencjusz przekazał dowództwo nad resztami wojska Scypionowi.
Druga wojna punicka toczyła się w latach 218-201 p.n.e. między Kartaginą i Rzymem. Była to druga z wojen punickich.
Prowadzona była na Półwyspie Apenińskim, Iberyjskim, na Sycylii i w Afryce Północnej. Jej główną postacią był Hannibal, kartagiński wódz z rodu Barkidów. Pretekstem do wojny było zaatakowanie przez Hannibala Saguntu, sprzymierzonego z Rzymem greckiego miasta-państwa na obecnym wybrzeżu katalońskim.
Hannibal przeprawiwszy się ze swoją armią z Hiszpanii przez Alpy do Italii postanowił zaskoczyć Rzymian od północy. Mimo wyczerpującej przeprawy przez góry (armia straciła m.in. większość słoni bojowych) odniósł szereg imponujących zwycięstw (Bitwa nad Trebią, bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim, bitwa pod Kannami), jednakże z uwagi na ograniczone możliwości logistyczne i rekrutacyjne nie mógł wykorzystać swoich zwycięstw.
W tym czasie Rzymianie najpierw przystąpili do podboju kartagińskich posiadłości w Hiszpanii, a potem za radą Scypiona Afrykańskiego Starszego zaatakowali afrykańskie centrum kartagińskiego imperium, co spowodowało odwołanie armii Hannibala z Italii. W 202 p.n.e. Scypion Afrykański pokonał Hannibala w bitwie pod Zamą.
Po wojnie Rzym zagarnął posiadłości Kartaginy w Hiszpanii. Oprócz tego Kartagina musiała zniszczyć swoją flotę, przekazać część posiadłości afrykańskich numidyjskim sprzymierzeńcom Rzymu i zapłacić ogromną kontrybucję.
Przygotowania do wojny[ | edytuj kod]
W okresie poprzedzającym wybuch wojny Hamilkar Barkas wraz ze swoimi synami Hannibalem, Hazdrubalem, Magonem oraz ze swym zięciem Hazdrubalem Pięknym w toku walk z Iberami i Celtyberami rozszerzyli panowanie Kartaginy nad częścią Półwyspu Iberyjskiego wzmacniając ją ekonomicznie i wojskowo. Po śmierci Hamilkara Barkasa dowództwo nad armią przejął jego zięć Hazdrubal Piękny. Z kolei po jego śmierci dowództwo objął Hannibal.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]