Historia nauki

Nie tylko grecka nauka miała w starożytności duże osiągnięcia. W Indiach rozwijała się arytmetyka i astronomia. Ok. roku 1100 p.n.e. Chińczycy jako pierwsi obliczyli nachylenie równika niebieskiego względem ekliptyki. Konstruowali proste sejsmometry służące do mierzenia siły trzęsienia ziemi. Matematyka, algebra i astronomia rozwijały się w Chinach równie dynamicznie co w innych państwach Wschodu. Filozofowie tacy jak Konfucjusz, Laozi czy Mencjusz zapoczątkowali naukową refleksję nad społeczeństwem, służącą praktycznemu celowi rządzenia państwem.

Działalność naukowa starożytnych Rzymian[ | edytuj kod]

Rzymianie zadebiutowali na polu naukowym za sprawą Marka Porcjusza Katona (przełom III i II w. p.n.e.), autora dzieła De agri cultura (O rolnictwie), będącego pracą z dziedziny praktycznej ekonomii i nauk rolniczych, która wskazywała, jak prowadzić dochodowe gospodarstwo rolne. Inna praca Katona Origines (O początkach) omawiała najstarsze dzieje Italii i Rzymu. Rzymianie szybko przyswoili sobie osiągnięcia nauki greckiej, wykorzystując je do swoich praktycznych celów. Marek Terencjusz Warron (116–27 p.n.e.) był autorem wielu dzieł dotyczących różnych zagadnień naukowych. Opisywał najnowocześniejsze dzieje Rzymu, początki kultury ludzkiej (Starożytności spraw boskich i ludzkich), filologię (O języku łacińskim) i rolnictwo (Trzy księgi o rolnictwie). Jego największym dziełem było Dziewięć ksiąg nauk, traktujących o gramatyce, retoryce, matematyce, astronomii i medycynie. Większa część spuścizny tego uczonego nie zachowała się niestety do naszych czasów.

W I w. p.n.e. w dziedzinie historii niemałe zasługi położyli Gajusz Juliusz Cezar i Gajusz Salustiusz Kryspus. Cezar opisał w swych dziełach historię wojen, w których sam brał udział jako jeden z głównych antagonistów (O wojnie galijskiej, O wojnie domowej, O wojnie aleksandryjskiej, O wojnie hiszpańskiej, O wojnie afrykańskiej), zwracając uwagę na zagadnienia techniczne, wojskowe, psychikę ludzką i wpływ tych kwestii na bieg historii. Salustiusz napisał Sprzysiężenie Katyliny i Wojnę z Jugurtą – w dziełach tych przedstawił regres i rozkład republiki rzymskiej. Poeta i filozof Tytus Lukrecjusz Karus (I w. p.n.e.) w swym dziele De rerum natura (O naturze wszechrzeczy) przedstawił materialistyczną wizję świata opartą na atomizmie Demokryta. Realizował koncepcję zmienności w przyrodzie i zastanawiał się nad początkami gatunku ludzkiego.

W I i II w. naszej ery zaznaczyła się działalność historyków rzymskich. Tytus Liwiusz był autorem dzieła Dzieje Rzymu od założenia miasta, w którym dał całościową syntezę dziejów swego narodu. Ogrom materiału zebranego przez Liwiusza i mistrzostwo jego opracowania do dziś wzbudza podziw badaczy. Publiusz Korneliusz Tacyt opisał w swych Dziejach historię Rzymu w okresie wczesnego cesarstwa do panowania Wespazjana, natomiast Gajusz Swetoniusz Trankwillus skupił się na biografistyce opisując Żywoty cezarów. Tą samą drogą poszedł Grek Plutarch z Cheronei, który w Żywotach równoległych opisał życie najważniejszych postaci w historii grecko-rzymskiej. Historycy pochodzenia greckiego opisywali dzieje wyprawy Aleksandra Wielkiego (Flawiusz Arrian) i historię republiki rzymskiej (Appian z Aleksandrii).

Historia naturalna Pliniusza Starszego, XII-wieczny manuskrypt (Musée de Cluny)

W dziedzinie praktycznego zastosowania nauki zasługi ma Lucjusz Juniusz Columella, autor dzieła o rolnictwie (De re rustica). Pliniusz Starszy był autorem encyklopedii obejmującej całokształt ówczesnej wiedzy (zwłaszcza przyrodniczej). Dzieło to ma tytuł Historia naturalis (Historia naturalna) i traktuje m.in. o geografii, botanice, zoologii, geologii, technice i innych dziedzinach. Astronom Klaudiusz Ptolemeusz opracował system geocentryczny w I w. n.e. w dziele Almagest – jego koncepcja panowała w nauce aż do XVI wieku. Ptolemeusz zajmował się również kwestiami optyki i kartografii. Zebrał całokształt ówczesnej wiedzy geograficznej (podawał współrzędne geograficzne różnych miejsc). Świadectwem geograficznych zainteresowań Rzymian są dwie wyprawy podjęte za panowania cesarza Nerona (54–68 n.e.). Pierwsza z nich, zrealizowana przez nieznanego z imienia ekwitę rzymskiego, dotarła do ujścia Wisły, przechodząc m.in. przez dzisiejsze ziemie polskie. Druga, odbyta przez oficerów rzymskich z Egiptu, dotarła w poszukiwaniu źródeł Nilu w okolice dzisiejszego Chartumu w Sudanie.

Najwybitniejszym lekarzem okresu Cesarstwa rzymskiego był Klaudiusz Galen (osobisty lekarz cesarza Marka Aureliusza), twórca podstaw anatomii i fizjologii. Badał on czynności układu krwionośnego i nerwowego, posługując się analogią z anatomią małp i świń. Pierwszy wykonywał lecznicze wyciągi i nalewki. Uczona z Aleksandrii Maria Żydówka (żyła prawdopodobnie w III wieku n.e.) zajmowała się chemią, szeroko stosując wynalezioną przez siebie udoskonaloną aparaturę destylacyjną. Matematyk aleksandryjski Diofantos (III w. n.e.) był twórcą algebry, rozwiniętej w późniejszym czasie przez Arabów. Historycy żyjący w III, IV, V i VI w. n.e. tworzyli dzieła opisujące późną historię Rzymu i ludów barbarzyńskich (Kasjusz Dion, Wellejusz Paterkulus, Ammianus Marcellinus, Priskos z Panium, Prokopiusz z Cezarei, Jordanes). Na wiek II przypadają również początki alchemii – działalności, której celem była zamiana metali w złoto (transmutacja). Alchemicy udoskonalali aparaturę chemiczną i powiększali zasób wiedzy o substancjach. Alchemię zaadoptowali w średniowieczu Arabowie.

W V w. n.e. św. Augustyn z Hippony zastanawiał się nad niezwykłymi właściwościami magnesu, stwierdzając, że magnetyzm potartego bursztynu ma inną naturę, niż ta sama właściwość rudy magnetytowej. Św. Augustyn zastanawiał się też nad naturą czasu, sensem historii i zasadami funkcjonowania państwa (Wyznania, O Państwie Bożym).

Nauka po upadku Imperium Rzymskiego na Zachodzie; rola uczonych arabskich[ | edytuj kod]

 Zobacz więcej w artykule Filozofia przyrody, w sekcji Średniowiecze.

Upadek Cesarstwa rzymskiego na zachodzie pociągnął za sobą regres nauki i filozofii, przede wszystkim z powodu upadku i zubożenia miast. Nie dotknęło to wschodniej części imperium gdzie nadal były aktywne tradycyjne ośrodki naukowe, jak Aleksandria, Antiochia czy Konstantynopol. Jednak już wcześniej działalność naukowa została zdominowana przez komentowanie dzieł wielkich poprzedników z okresu klasycznego i hellenistycznego. W Aleksandrii oryginalnością w podejściu do osiągnięć antycznych odznaczył się Jan Filoponos. Na zachodzie ośrodkami intelektualnymi stały się klasztory, benedyktyńskie gdzie zakładano biblioteki i skryptoria, jak Monte Cassino czy Sankt Gallen. Zainteresowania skupiały się jednak głównie wokół problemów teologicznych. Wielką rolę w przekazaniu okrojonej wiedzy antycznej odegrali komentatorzy i encyklopedyści wczesnochrześcijańscy jak Izydor z Sewilli, Kasjodor, Boecjusz. Dzięki temu zachowano pewną część starożytnej spuścizny intelektualnej, której depozytariuszem stał się kościół i duchowieństwo. Barbarzyńscy sukcesorzy Imperium Rzymskiego na zachodzie, aż do czasów Karola Wielkiego, nie wykazywali zainteresowania nauką i filozofią, choć interesowali się problemami prawnymi – z tego okresu pochodzi wiele dzieł zawierających spisane zasady prawa plemiennego i próbujących pogodzić je z prawem rzymskim według którego żyli dawni obywatele rzymscy na terenach opanowanych przez germańskie plemiona. Kontynuowano więc myśl prawniczą. Dla chrześcijan istotna była również umiejętność obliczania ruchomych świąt wielkanocnych, co utrzymywało zainteresowanie astronomią. Beda Czcigodny, polihistor, cieszący się wielkim autorytetem mnich anglosaski, utwierdził w swych pismach pogląd o kulistości Ziemi.

W dobie stagnacji kultury intelektualnej na zachodzie palmę pierwszeństwa w nauce przejęły kraje islamu. Muzułmańscy Arabowie w VII w. podbili Bliski Wschód, Północną Afrykę i część Półwyspu Iberyjskiego. Niedługo potem ziemie imperium perskiego. Arabowie doceniali wielkość kultury antycznej i wczesnochrześcijańskiej, mimo iż sami nie posiadali takiej tradycji intelektualnej. Dzięki językowi arabskiemu i wspólnej tożsamości religijnej powstała wielka ekumena cywilizacyjna, gdzie swobodnie krążyli uczeni wielu narodów i kultur – arabskiej, ludów schrystanizowanego cesarstwa rzymskiego oraz perskiej i indyjskiej. Pod rządami kalifów największym centrum kultury stał się Bagdad, gdzie wraz z nestorianami, którzy wyemigrowali z Bizancjum, dotarły dzieła kultury grecko-rzymskiej. Kalifowie byli protektorami nauki. Gromadzili greckie manuskrypty i ich tłumaczenia, a także pisma sprowadzane z Indii. Uczeni muzułmańscy nie poprzestali na gromadzeniu wiedzy – wypracowali własny dorobek naukowy. Przyswoili sobie osiągnięcia matematyki indyjskiej – dziesiętny system zapisu liczb, który znany jest pod nazwą cyfr „arabskich”. Matematyk Al-Chuwarizmi był twórcą podstaw algebry (ok. 801). Lekarz, filozof i poeta Awicenna (980–1037) był autorem Kanonu Medycyny, w którym zawarł podstawowe wiadomości z tej dziedziny. Awicenna znacznie rozszerzył zakres wiedzy medycznej w stosunku do starożytności. Arabowie rozwinęli astronomię, tworząc pierwsze obserwatoria i opracowując wyniki obliczeń w postaci tablic astronomicznych. Uczony z XI w. Alhazen osiągnął znaczące wyniki w badaniach nad optyką geometryczną. Napisał Optykę. Astronomowie arabscy, tacy jak Al Battani i Alpetragius, opracowali kompendium wiedzy astronomicznej.

Strony Algebry autorstwa Omara Chajjama (kopia z XIII w.)

Za sprawą Awicenny i uczonego z Kordoby Awerroesa (XII w.) cywilizacja muzułmańska przyswoiła sobie filozofię Arystotelesa, która później właśnie za pośrednictwem Arabów dotarła do Europy. Dalszy postęp w dziedzinie matematyki był dziełem perskiego uczonego Omara Chajjama (1047–1112), który udoskonalił algebrę i stosowany w tym czasie kalendarz. Uczeni arabscy zajmowali się alchemią i umieli wytwarzać na praktyczny użytek różne substancje. Znano w tym czasie 12 pierwiastków – złoto, srebro, miedź, żelazo, cynę, ołów, antymon, kobalt, cynk, rtęć, siarkę i węgiel. Bezskutecznie usiłowano dokonać transmutacji metali w złoto.

Na zachodzie Europy Karol Wielki, reaktywując idee Cesarstwa rzymskiego, zaczął systematycznie wspierać działalność intelektualną (renesans karoliński). Jego osobistym doradcą był wykształcony na tekstach antycznych erudyta i świetny organizator Alkuin. Objął kierownictwo szkoły pałacowej w Akwizgranie. Oparł jej program na siedmiu sztukach wyzwolonych, stopniu niższym – trivium (gramatyka, retoryka, dialektyka) i wyższym – quadrivium (arytmetyka, geometria, astronomia i muzyka) oraz studium Pisma Świętego. Założono wiele innych szkół klasztornych (m.in. w Auxerre, Reims, Sankt Gallen, Chartres). Nauki w pobierali w nich zarówno świeccy jak i przygotowujący się do stanu duchownego. Działali w tym okresie wybitni uczeni – historycy Einhard, Paweł Diakon i tzw. Geograf Bawarski, Hraban Maur. Ruch zapoczątkowany w epoce Karola Wielkiego kontynuowali w różnym stopniu jego spadkobiercy. Symboliczne znaczenie ma działalność teologiczno-filozoficzna Jana Szkota Eriugeny na dworze Karola Łysego, tradycyjnie uznawanego za ojca scholastyki. Podkreślał rolę rozumu w wyjaśnianiu objawienia oraz zgodność rozumu i wiary. Gerbert z Aurillac, współtwórca tzw. „renesansu ottońskiego” i późniejszy papież Sylwester II, uznawany był za najwybitniejszego matematyka X wieku, który upowszechnił w Europie cyfry arabskie.

Kolejne ożywienie intelektualne nastąpiło dopiero na przełomie XI i XII w. wraz z rozwojem miast i gospodarki, ogólnym podniesieniem się poziomu cywilizacyjnego. Kluczowe znaczenie miała rekonkwista w Hiszpanii. Zdobycie Toledo w 1085 otworzyło przed uczonymi europejskimi dostęp do dzieł naukowych kultury islamu i utraconej części kultury antycznej, co zapoczątkowało intensywną działalność translatorską. W latach 1060–1091 Normanowie opanowali z kolei wcześniejsze zdobycze muzułmańskie na Sycylii. Pierwszym królem Sycylii został w 1130 Roger II, pod którego światłymi rządami kwitła wieloreligijna kultura intelektualna. W Salerno studiowano i tłumaczono pisma uczonych arabskich, arabskie przekłady oraz greckie oryginały pism Arystotelesa. Zapoczątkowało to ferment intelektualny, dzięki któremu nauka została wyrwana ze stagnacji. Ośrodkiem tego ruchu stały się uniwersytety w Paryżu, Bolonii i Oksfordzie. Nowo powstały kierunek scholastyczny filozofii usiłował rozumowo udowodnić prawdy wiary, udoskonalając reguły wnioskowania i dyskusji.

Rysunek z Opus maius Rogera Bacona, przedstawiający załamanie światła przez kulisty szklany pojemnik z wodą (XIII w.)

Średniowieczny uniwersytet będący w założeniu wspólnotą wykładowców i słuchaczy, stał się instytucją pracy dydaktycznej i badawczej. Korzystał z licznych przywilejów i opieki Kościoła oraz władców, ustaliła się tradycja autonomii uniwersytetów. Wiedza była przekazywana studentom w postaci wykładów. Ta forma prowadzenia szeroko rozumianej działalności naukowej utrzymała się do dnia dzisiejszego, rozprzestrzeniając się na wszystkie kraje świata. W średniowieczu na uniwersytetach dominowała filozofia scholastyczna, której podstawą była dysputa rozważająca argumenty „za i przeciw” wybranej kwestii teologicznej lub filozoficznej. Organizacja uniwersytetów przypominała cech rzemiosła, będąc wspólnotą mistrzów i uczniów. Językiem wykładów była łacina, co stworzyło wspólnotę intelektualna całej chrześcijańskiej Europy. Początkowo istniało tylko kilka wydziałów (prawo, teologia, sztuki wyzwolone, filozofia). Ożywienie umysłowe rychło zaowocowało osiągnięciami naukowymi. Mnich franciszkański Roger Bacon (1214–1294) pierwszy wysunął koncepcję oparcia nauk przyrodniczych na doświadczeniach, zapoczątkował empiryczne przyrodoznawstwo, przewidywał też przyszły rozwój naukowo-techniczny ludzkości. Bacon opisał mechanizm powstawania tęczy i udoskonalił proch strzelniczy. Leonardo Fibonacci z Pizy (ok. 1002) wprowadził do nauki europejskiej pozycyjny dziesiątkowy system liczenia i rozwinął teorię ciągów liczbowych. Uczeni francuscy Jan Buridan i Mikołaj z Oresme (XIV wiek) wprowadzili do fizyki teorię impetu (będącej zalążkiem pojęcia siły bezwładności) oraz badali ruch przyspieszony przy użyciu wykresów i metod matematycznych. Polski uczony Witelon (ok. 1270) był autorem dzieła na temat optyki – Perspektywy.

Piotr Hiszpan i Jan Duns Szkot (XIII–XIV w.) przyczynili się do rozwoju logiki, wprowadzając związki wynikowe i funkcje prawdziwościowe. Duże znaczenie dla nauki miała wyprawa podróżnika weneckiego Marco Polo na Daleki Wschód w II poł. XIII w. (1272), którą streścił on w dziele Opisanie świata. Średniowieczni historycy byli z początku anonimowymi kronikarzami i rocznikarzami, ograniczającymi się do prostego wyliczania zdarzeń. Tylko w Bizancjum i u Arabów działali uczeni próbujący wnikliwiej zgłębić dzieje. Niketas Choniates (1155–1213) próbował zgłębić przyczyny upadku Bizancjum, a Ibn Chaldun (1332–1406) napisał historię Wschodu, zwracając uwagę na ogólny rozwój nauki, techniki i kultury. Pierwszym wybitniejszym dziełem naukowym historii europejskiej było Zwierciadło świata Wincentego z Beauvais (ok. 1250), obejmujące dzieje ludzkości od początku świata, aż do czasów współczesnych autorowi. Kronikarze w poszczególnych krajach europejskich starali się opisać dzieje swoich narodów (Jan Długosz, Grzegorz z Tours). Historycy średniowieczni nie wyszli poza wąskie ramy chronologii biblijnej, nie starali się też głębiej analizować zdarzeń przeszłości.