Hilary Duff na MuchMusic Video Awards w 2007 roku

Hilary Erhard Duff (ur. 28 września 1987 w Houston) – amerykańska aktorka i piosenkarka pop.

Życiorys[ | edytuj kod]

Dzieciństwo i początki kariery[ | edytuj kod]

Hilary Duff urodziła się w Houston w Teksasie jako drugie dziecko Boba Duffa i Susan Duff (z domu Cobb). W młodym wieku zachęcana przez matkę, wraz ze swoją starszą siostrą Haylie brała udział w zajęciach z aktorstwa. Obydwie dziewczynki dostały wtedy kilka ról w produkcjach lokalnych teatrów. Haylie (w wieku ośmiu lat) i Hilary (w wieku 6 lat) wzięły udział w balecie Dziadek do orzechów z grupą Columbus Ballet Met w San Antonio. Wówczas podjęto decyzję o przeprowadzce do do Kalifornii. W Houston został Bob Erhard Duff, aby pilnować rodzinnego interesu. Małżeństwo rodziców Hilary rozpadło się w 2006 roku.

W Kalifornii, po kilku latach przesłuchań i spotkań siostry Duff zostały zaangażowane do kilku reklam telewizyjnych.

Telewizja[ | edytuj kod]

Początki[ | edytuj kod]

Pierwsze role Duff były epizodyczne. Grała w serii westernów firmy Hallmark Entertainment True Women (1997), gdzie rola była tak mała, że nie uwzględniono jej w napisach końcowych. Była również statystką w wyreżyserowanej i napisanej przez Willarda Carrolla komedii romantycznej Gra w serca (1998). Jej pierwszą poważniejszą rolą był udział w filmie Kacper i Wendy w 1998 r. Zagrała w nim młodą czarownicę, Wendy, która spotyka animowanego Kacpra. Tak jak prequel – Kacper II: Początek straszenia (1997), sequel do znanego filmu Casper (1995), film został nakręcony specjalnie na video i uzyskał głównie niepochlebne recenzje.

Później Duff pojawiła się we wspomagającej roli w serialu telewizyjnym Przewodnik dusz (1999), bazującym na powieści Kathleen Kane. Duff grała w nim w towarzystwie m.in. Bruce’a Greenwooda i Melissy Gilbert. Pod koniec roku Hilary wygrała Nagrodę Młodych Artystów za „Najlepszą grę aktorską w filmie TV lub programie pilotażowym”.

Pierwszą poważniejszą rolą Duff była rola dziecka w odcinku pilotażowym sitcomu telewizji NBC Daddio (2000). Aktor Michael Chiklis grający w tym samym sitcomie ogłosił „Po pracy z nią pierwszego dnia, pamiętam, jak powiedziałem do żony 'Ta młoda dziewczyna będzie kiedyś gwiazdą filmową’. Była całkowicie rozluźniona i czuła się dobrze we własnej skórze.

Lizzie McGuire[ | edytuj kod]

Po wyemitowaniu Daddio, Duff zniknęła z jego nowej obsady i niechętnie wróciła do kontynuowania kariery aktorskiej. Jej menadżer i matka zachęcali ją do tego i już tydzień później szczęśliwie przeszła casting do komediowego serialu Lizzie McGuire. W serii Duff gra niezdarną, ale przeciętną uczennicę szkoły średniej. Serial skupia się na jej życiu i powolnym rozwoju w środowisku nastolatków. Grała w nim w towarzystwie takich aktorów, jak: Lalaine, Adam Lamberg, Jake Thomas, Clayton Snyder, Ashlie Brillault, Robert Carradine i Hallie Todd.

Serial Lizzie McGuire, którego emisja rozpoczęła się na kanale Disney Channel 12 stycznia 2001 od razu stał się hitem. Zbierał przed telewizorami 2,3 mln widzów podczas jednego odcinka i rozpoczął przełom w karierze Duff, na który czekała. Udział w show przyniósł jej rosnącą popularność wśród dzieci i młodzieży głównie pomiędzy 7. i 14. rokiem życia. Krytyk Richard Huff z New York Daily News nazwał ją „wersją Annette Funicello z 2002 roku”. Po spełnieniu kontraktu z Duff na 65 odcinków Lizzie McGuire, Disney wpadł na pomysł kontynuacji kontraktu na przyszły film i emisję nowych odcinków serialu na kanale ABC w godzinach największej oglądalności, ale plany zostały zmienione. Wyprodukowano jedynie film pełnometrażowy Lizzie McGuire, który okazał się sukcesem.

Kariera filmowa[ | edytuj kod]

Pierwsza rolą Duff w prawdziwym aktorstwie była kreacja w filmie Wojna plemników (2002), który został nakręcony przed Lizzie McGuire, ale pokazano go po raz pierwszy na festiwalach w Cannes i Sudance. Napisany przez Charlie Kaufmana i wyreżyserowany przez Michela Gondry’ego film opowiada o kobiecie mającej problemy hormonalne, o imieniu Lila Jute, którą zagrała Patricia Arquette. Duff grała młodą Lilę.

2003–2004[ | edytuj kod]

Później Duff zagrała obok Christy Carlson Romano i Gary’ego Cole’a w filmie telewizyjnym Disney Channel Kadet Kelly (2002), który stał się najbardziej oglądanym programem w dziewiętnastoletniej historii kanału. Pierwsza główną rolę, którą zagrała w filmie fabularnym była rola w obrazie pt. Agent Cody Banks przy boku Frankiego Muniza w 2003 roku. Dzieło dostało pozytywne recenzje i odniosło wystarczający sukces do nakręcenia kontynuacji, w której Duff nie wzięła udziału. Następnie, Duff zagrała Lizzie McGuire w filmie Lizzie McGuire. Obraz okazał się wielkim sukcesem i przewyższył oczekiwania twórców.

Potem w tym samym roku Duff zagrała jedną z dwunastki dzieci Steve’a Martina i Bonnie Hunt w komedii familijnej Fałszywa dwunastka (2003), który był jej największym dotychczasowym filmem. Ponownie grała rolę Lorraine Baker w kontynuacji filmu pt. Fałszywa dwunastka 2 (2005). Obraz został skrytykowany przez znawców, ale finansowo przyniósł zyski równe poprzednikowi.

W 2004 r. Duff zagrała w komedii romantycznej Historia Kopciuszka, nowoczesnej wersji bajki Charles’a Perraulta Kopciuszek. Film odniósł umiarkowany sukces finansowy, a większość recenzji była negatywna, lecz nieliczni krytycy byli pod wrażeniem gry aktorskiej Duff i jej „chemii” z gwiazdą Chadem Michaelem Murrayem. Historia Kopciuszka zarobiła ponad 60 mln dolarów na całym świecie i była reklamowym sukcesem.

Również w 2004 roku, Duff zagrała w filmie Szansa na sukces. „Szansa na sukces” to historia Terri Fletcher (granej przez Duff), dziewczyny z małego miasteczka o przepięknym głosie. Kiedy w wypadku samochodowym ginie jej brat, Terri wbrew woli ojca wyjeżdża do Los Angeles, gdzie przez wakacje ma uczęszczać na zajęcia z kultury i sztuki. Ale szkoła zamiast być dla nią odskocznią od rodzinnej tragedii staje się nowym wyzwaniem, a program nauczania wyzwala silną konkurencję wśród uczniów. Terri, początkowo przytłoczona nowym otoczeniem, znajduje jednak oparcie w nowo poznanych przyjaciołach, nauczycielu oraz pierwszej swojej miłości. Krytycy pochwalili Duff za ukazywanie się w bardziej dramatycznych rolach niż wcześniej, lecz film został mocno skrytykowany, m.in. przez Las Vegas Weekly piszącym: „Bez wysiłku połączono złą grę aktorską i zły głos Duff ze złym scenariuszem i złą reżyserią, Szansa na sukces jest obraźliwym marnowaniem czasu, który błaga o ciszę”. Kilka recenzji skrytykowało głos Duff, krytycy zwrócili uwagę na coś, co wydawało się cyfrowo uwydatnionym głosem. Podczas premiery filmu kina nie przeszły szturmu widzów. Dzieło jest ostatnim udanym filmem reklamowym Duff z całkowitymi wpływami kasowymi przewyższającymi 14 mln dolarów. Była to pierwsza rola Duff w dramacie. Za udział w Szansie na sukces Duff dostała pierwszą nominację do Złotej Maliny.

2005–2006[ | edytuj kod]

Hilary Duff w 2005 roku

W 2005 roku oprócz udziału w sequelu Fałszywej dwunastki, Duff zagrała również w Idealnym facecie, gdzie wykreowała postać starszej córki rozwiedzionej kobiety (Heather Locklear), która przeprowadza się do Nowego Jorku w poszukiwaniu miłości. Film dostał negatywne recenzje i przyniósł zyski mniejsze od oczekiwanych. Tego roku, Duff ponownie była nominowana do Złotej Maliny za filmy Idealny facet i Fałszywa dwunastka 2.

W 2006 roku komedia zatytułowana Dziedziczki przyniosła kolejne finansowe rozczarowanie. Martha Coolidge – reżyser filmu, który wyprodukowała m.in. Madonna, zatrudniła Hilary Duff i jej siostrę Haylie Duff do odegrania ról bogatych sióstr, które muszą walczyć o odzyskanie fortuny. Za film Duff była nominowana do następnych dwóch Złotych Malin 24 stycznia 2007. Film ukazał się w europejskich kinach dopiero w marcu 2007 roku, a w Polsce nie wszedł do kin – ukazał się na płytach DVD. W Stanach Zjednoczonych film Dziedziczki został wydany na płytach 12 grudnia 2006. Z powodu szybkiego nagrywania nowego studyjnego albumu Duff zatytułowanego Dignity, Dziedziczki był jedynym filmem, w którym zagrała w 2006 r.

2007–2008[ | edytuj kod]

Rok 2007 to kolejny kinowy rok Duff. Wystąpiła w filmie, drugi jest dopiero kręcony, a w kolejnym wraz z siostrą użyczyła głosu. Animowana komputerowo komedia Foodfight! wejdzie do kin w Stanach Zjednoczonych w 2008 r. Reżyser filmu, Larry Kasanoff, powiedział, że jest „absolutnie zachwycony, że siostry Duff są częścią jego obsady”.

Hilary Duff odbyła kolejną podróż do Europy, tym razem do Bułgarii, w celu kręcenia filmu War, Inc.. W thrillerze Duff gra obok Johna Cusacka, który ogłosił, że cieszy się graniem z panną Duff i że „budzi szacunek w filmie”. Duff kreuje azjatycką gwiazdę pop o imieniu Yonica. Premiera odbyła się w USA 23 maja 2008 roku.

Hilary zagrała jednocześnie jeszcze w dwóch filmach „Greta” i „Safety Glass”. Premiery obu filmów przewidziane są na przełomie 2008/2009 roku.

Kariera muzyczna[ | edytuj kod]

2002–2004[ | edytuj kod]

Hilary Duff nagrała cover piosenki Brooke McClymont „I Can’t Wait” na potrzeby ścieżki dźwiękowej do serialu Lizzie McGuire w 2002 r. Cover „The Tiki Tiki Tiki Room” zaśpiewała dla pierwszego albumu kompilacyjnego DisneyMania.

Pierwszym albumem piosenkarki jest Santa Claus Lane wydany w 2002 roku. Jest to kompilacja świątecznych piosenek, która zawiera duety z Lilem Romeo, Christiną Millan i siostrą Duff – Haylie. W asyście Disney Channel tylko singel „Tell Me a Story” zdołał znaleźć się na liście Billboard 200. Tytułowa ścieżka z albumu została dołączona do ścieżki dźwiękowej filmu Śnięty Mikołaj 2. Inna piosenka, „What Christmas Should Be”. została wykorzystana w filmie Fałszywa dwunastka. Duff zaśpiewała kilka piosenek do filmu Lizzie McGuire, włączając w to „Why Not”. która znalazła się w pierwszej dwudziestce hitów w Australii.

Drugim albumem Duff jest Metamorphosis wydany w 2003 roku i zawierający m.in. kompilacje napisane przez takie osobistości jak The Matrix. Album był numerem jeden w USA i Kanadzie, jego sprzedaż była jedną z największych w roku w USA – sprzedano ponad 3,7 mln kopii. Singel „So Yesterday” znalazł się w pierwszej dziesiątce w kilku krajach, a teledysk do niego był jednym z najczęściej nadawanych w MTV. „Come Clean”. kolejny singel, znalazł się w pierwszej czterdziestce hitów w USA, a w wielu innych krajach był w pierwszych dwudziestkach. Trzeci singel „Little Voice” chociaż nie został wydany w USA, został wielkim hitem w Australii i Kanadzie.

Pod koniec 2003 roku, Duff pojechała w swoją pierwszą trasę koncertową – Metamorphosis Club Tour. Wszystkie występy podczas jej trasy sprzedały się lepiej od pokazów Britney Spears czy Christiny Agiulery z tego roku. Hilary wygrała nagrodę dla Najlepszego Nowego Artysty podczas 2004 World Music Awards i dla Najlepszej Artystki podczas Kids Choice Awards 2004.

Drugi krążek z serii DisneyMania, DisneyMania 2 został wydany w styczniu 2004 i zawierał m.in. piosenkę śpiewaną przez obie siostry Duff – „The Siamese Cat Song”. Inną piosenkę, „Circle of Life”. zaśpiewała Duff wraz z Disney Channel Stars. Hilary i jej siostra nagrały cover piosenki The Go-Go's Our Lips Are Sealed na potrzeby soundtracku do filmu Historia Kopciuszka (zobacz A Cinderella Story Soundtrack), który zawierał jeszcze dwie inne piosenki Duff. Teledysk do Our Lips Are Sealed był popularny w programie Total Request Live kanału MTV, ale piosenka nie dostała się na listę Billboard Hot 100.

Trzecim albumem jest krążek Hilary Duff (2004), na który piosenki napisała m.in. sama artystka. Płyta ma bardziej rockowy styl niż Metamorphosis. Został wydany na jej siedemnaste urodziny (we wrześniu 2004) i zadebiutował jako numer #2 w USA i numer jeden w Kanadzie. Album sprzedał się w liczbie ponad 1,5 miliona kopii w USA, ale singel „Fly” nie odniósł sukcesu w Stanach, w przeciwieństwie do popularnego teledysku. „Fly” i „Someone's Watching over Me” dostały się w Australii do najlepszej czterdziestki, ale z powodu mniejszego sukcesu albumu od Metamorphosis pozostałe single nie zostały wydane.

Duff wsparła finansowo kampanię Thanks & Giving: All Year Long na rzecz dzieci przebywających w szpitalu St. Jude Children’s Research Hospital.

2005–2006[ | edytuj kod]

Czwarty album Duff jest zatytułowany Most Wanted i został wydany w 2005 roku. Zawiera jej ulubione piosenki z poprzednich dwóch albumów, remiksy i nowe piosenki inspirowane popowo-rockowymi muzykami jak The Killers i Muse. Hilary uznała, że album nie zawiera jej największych hitów, ale coś jej powiedziało, że czas na nową płytę. Podczas pracy przy Most Wanted, Hilary miała więcej kontroli kreatywności przy pisaniu i produkcji wszystkich nowych utworów wraz z Joelem Maddenem i jego bratem Benjim, niż przy poprzednich albumach. Singel „Wake Up” stał się największym debiutem na liście Billboard Hot 100 i jej największym osiągnięciem w USA, teledysk do piosenki został dobrze przyjęty na MTV. Teledysk do drugiego singla „Beat of My Heart”. też był popularny, ale nie był aż takim hitem w USA. Album debiutował jako numer jeden na liście Billboard 200 i był jej trzecim debiutem, który znalazł się na pierwszym miejscu w Kanadzie zaraz po wydaniu. W marcu 2006 sprzedaż sięgała 1,3 mln kopii. Trasa koncertowa promująca album, Most Wanted Tour, trwała dziewięć miesięcy.

Trzeci kompilacyjny album, 4Ever, został wydany jedynie we Włoszech w 2006 r. Album został wydany jedynie w Italii z powodu dużej ilości włoskich fanów niemających dostępu do niektórych piosenek, remiksów i miksów Duff.

Hilary Duff 9 listopada 2006

W 2006 roku, Hilary nagrała dwie nowe piosenki na pożytek filmu Dziedziczki, był to m.in. cover piosenki Madonny Material Girl (producentem był m.in. Timbaland), który zaśpiewała razem z siostrą. Nagrała również piosenkę zatytułowaną Happy, która została wykorzystana w zwiastunie do filmu, ale nie wydano jej na płytach. Muzyka od piosenki została wykorzystana przy nagrywaniu innego singla Duff, Play with Fire.

2007[ | edytuj kod]

Piątym albumem Duff jest Dignity, który według Total Request Live miał być wydany w Stanach już 5 grudnia 2006, ale z powodu zaangażowania piosenkarki w film War, Inc. premiera została przełożona na luty, a później na kwiecień 2007. Ostatecznie album wydano 3 kwietnia 2007 w Ameryce Północnej, a wszędzie indziej wcześniej. Materiał do niego napisała Kara DioGuardi i Rhett Lawrence.

Przy tworzeniu albumu, Duff pracowała z takimi producentami i mikserami muzyki, jak Richard Vission, Tim and Bob, Manny Marroquin i will.i.am. Hilary powiedziała, że w porównaniu do jej wcześniejszej muzyki, płyta jest bardziej „do tańca” i że zostały wykorzystane bardziej realne instrumenty. „Dokładnie nie wiem, jak wytłumaczyć to co robimy, ale to jest zabawne i rytmiczne i inne, coś nowego dla mnie. To jest naprawdę super”. powiedziała. Duff opisała również album jako „brzmienie trochę mniej poprockowe i bardziej elektroniczne”. Krążek ma dwie wersje: standardową edycję i deluxe zawierającą bonusowe piosenki i DVD.

Pierwszy singel Play with Fire stał się głównym hitem klubów, a w radiach był rozpowszechniany od sierpnia 2006, lecz nie znalazł się wysoko w amerykańskich rankingach. Drugi singel, With Love, został rozpowszechniony na początku 2007 r. i osiągnął radiowy sukces oraz dostał się do najlepszej czterdziestki. Teledysk do singla został także użyty reklamowo dla pierwszego zapachu Duff – With Love, który został wypuszczony we wrześniu 2006 roku. Trzeci singel Stranger zajął drugie miejsce w Bułgarii i trzecie w Czechach. W USA był numerem jeden klubowych hitów.

Pozostała działalność[ | edytuj kod]

Hilary Duff 12 marca 2004 wypuściła własną linię ubrań dla nastolatek „Stuff By Hilary Duff”, która była rozprowadzana przez Target Stores w Stanach Zjednoczonych, Kmart w Australii, Zellers w Kanadzie i Edgars w Republice Południowej Afryki. Spółka zaczęła od ubrań, ale powiększyła działania do mebli, zapachów i biżuterii. Wszystko przeznaczone dla dzieci i młodzieży w wieku od 9 do 19 lat.

Playmates Toys zrobiło „laleczkę sław” (celebrity doll) na jej podobieństwo w 2004 We wrześniu 2004 Duff wypuściła na rynek własną linię perfum, With Love, którą zareklamowała w The View.

Duff i jej pies Lola pojawiły się w grze Electronic Arts The Sims 2: Zwierzaki wydanej w październiku 2006. W wersji na konsole postać Duff odwiedza parcele publiczne i gracze mogli poznać z nią i jej psem własne simy. Jednakże w wydaniu na PC, gracze mogli pobrać sima Duff ze strony internetowej Maxisa przed 31 grudnia, a zarówno ona i jej pies są zwykłymi simami. Duff, tak, jak Paris Hilton i Jessica Simpson, została skrytykowana za jej ukazywanie psów częściej jako modny dodatek, niż zwierzę.