Hiacynt - syn Amyklasa
Sparta (gr. Σπάρτη Spártē, Λακεδαίμων Lakedaímōn, Lacedemon) – starożytne miasto oraz terytorium polis w południowej Grecji, na półwyspie Peloponez, główny ośrodek miejski Lakonii.Język grecki, greka (starogr. dialekt attycki Ἑλληνικὴ γλῶττα, Hellenikè glõtta; nowogr. Ελληνική γλώσσα, Ellinikí glóssa lub Ελληνικά, Elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego. W cywilizacji Zachodu zaadaptowany obok łaciny jako język terminologii naukowej, wywarł wpływ na wszystkie współczesne języki europejskie, a także część pozaeuropejskich i starożytnych. Od X wieku p.n.e. zapisywany jest alfabetem greckim. Obecnie, jako język nowogrecki, pełni funkcję języka urzędowego w Grecji i Cyprze. Jest też jednym z języków oficjalnych Unii Europejskiej. Po grecku mówi współcześnie około 15 milionów ludzi. Język grecki jest jedynym językiem z helleńskich naturalnych, który nie wymarł.
Hiacynt – nagroda przyznawana przez Fundację Równości za "zasługi dla tolerancji, równouprawnienia i walki z dyskryminacją". Nagroda ma na celu pozytywne wyróżnienie osób i instytucji, dla których orientacja seksualna różna od heteroseksualnej jest rzeczą normalną i poprzez swoją działalność i postawę kształtują świadomość społeczną w tym zakresie.
Hiacynt (także Hiakintos, Hyakintos; gr. Ὑάκινθος Hyákinthos, łac. Hyacinthus) – w mitologii greckiej piękny młodzieniec, ukochany boga Apollina i boga Zefira, królewicz spartański.
Uchodził za syna króla Amyklasa (lub Ojbalosa) i Diomede. Był pięknym młodzieńcem, kochankiem Apollina, który nauczał go strzelania z łuku oraz grania na cytrze. Zefir, który zabiegał o jego względy, ale lekceważony przez Hiacynta, z zazdrości tak skierował rzucony dysk Apollina, że zranił śmiertelnie kochanka. Z krwi zmarłego wyrósł kwiat zwany dziś hiacyntem, a jego ciało Apollo zabrał na Olimp.
Podczas obchodzonego dorocznie w spartańskim Amyklaj święta Hyakinthia odbywały się popisy chórów dzieci i młodzieńców, a dziewczęta ofiarowywały bóstwu tkany przez siebie chiton.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 148. ISBN 83-04-04673-3.
- ↑ Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 191–192. ISBN 80-8046-098-1. (słow.); polskie wydanie: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej (Encyklopedia mitologii antycznej, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej).
- ↑ Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 268. ISBN 83-7391-077-8.
- Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 319. ISBN 83-01-03529-3.
- Giuseppe Cambiano: "Stać się człowiekiem" w Człowiek Grecji (red. J.-P. Vernant). Warszawa: Świat Książki, 2000, s. 114, 119. ISBN 83-7227-189-5.