Herulowie
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Półwysep Bałkański (Bałkany) – półwysep położony w południowo-wschodniej części Europy. Jego granice wyznacza od zachodu Morze Adriatyckie i Morze Jońskie, od wschodu Morze Czarne i morze Marmara (cieśniny Bosfor i Dardanele), od południowego wschodu Morze Egejskie. Północna granica półwyspu ma charakter umowny. Zgodnie z tradycją przebiega następująco: wzdłuż Dunaju od Morza Czarnego do ujścia Sawy (rejon Belgradu), następnie wzdłuż Sawy do ujścia Kupy (rejon miasta Sisak), następnie wzdłuż Kupy aż do jej źródła (rejon Osilnicy), następnie przekracza pasmo Gorski Kotar przez tzw. Bramę Liburnijską (chorw. i wł. Vrata) na południe od góry Risnjak i dochodzi do Morza Adriatyckiego w rejonie Rijeki. Oprócz tej najpopularniejszej konwencji były i są proponowane inne linie stanowiące granicę między Półwyspem Bałkańskim a resztą kontynentu, np. linia prosta styczna do brzegów Adriatyku i Morza Czarnego, a także linia łącząca Triest z Odesą.Ostrogoci, Goci wschodni lub Greutungowie (dosł. "ludzie stepu") – jedno z plemion germańskich. W 378 r. n.e. Ostrogoci wspomogli Wizygotów w bitwie pod Adrianopolem, w wyniku której zginął cesarz rzymski Walens. Nowy cesarz zgodził się na zamieszkanie przez Ostrogotów Dacji i Mezji pod warunkiem, że nie będą nękać Konstantynopola.
Herulowie – lud wschodniogermański wywodzący się z terenów południowej Szwecji.
Historia[ | edytuj kod]
W nieznanych okolicznościach nastąpił podział plemienia (na dwie grupy – wschodnią i zachodnią), którego część (ok. poł. III wieku n.e.) powędrowała (a raczej popłynęła) na zachód (nad dolnym Renem już w III wieku), a część ruszyła w ślad za Gotami, zatrzymując się na jakiś czas w okolicach ujścia Wisły.
W połowie III wieku Herulowie pojawili się na stepach nad Morzem Czarnym, i dotarli nad Morze Azowskie, skąd organizowali łupieżcze wyprawy (po części morskie) na nabrzeżne miasta. W 267 roku napadli Półwysep Bałkański, docierając aż do Sparty. W 269 roku zostali pobici wraz z Gotami przez cesarza Klaudiusza w bitwie pod Naissus (Nisz w Serbii). Około połowy IV wieku dostali się pod panowanie Ostrogotów, których z kolei ujarzmili Hunowie. Około 405 roku przeszli wraz z Hunami w rejon dorzecza środkowego Dunaju. Po upadku potęgi Hunów, ok. 455 roku Herulowie utworzyli własne państewko na terenie południowych Moraw. Poczęli niepokoić najazdami Noricum i Pannonię i podbijać sąsiadów, m.in. Longobardów, Burów i innych, zmuszając ich do składania trybutu. Około 501 roku rozpoczęli kolejne najazdy na sąsiadów, tym razem wraz z Ostrogotami. W początkach VI wieku wdali się w konflikt z Longobardami, którzy zajmowali w tym czasie siedziby w Kotlinie Czeskiej. Longobardowie około 508 rozbili ich niemal doszczętnie, zabijając w bitwie herulskiego władcę Rodulfa. Część Herulów osiedliła się wówczas w Dacji i z czasem została wchłonięta przez Longobardów.
Wielu z nich służyło jako najemnicy w armii rzymskiej. Herulem prawdopodobnie był Odoaker, który usunął z tronu ostatniego cesarza Zachodu, Romulusa Augustulusa, i stworzył w Italii królestwo, zniszczone potem najazdem Ostrogotów.
Powrót na północ[ | edytuj kod]
Jak podaje Prokopiusz z Cezarei, grupa Herulów, po klęsce zadanej przez Longobardów około roku 512, postanowiła powrócić do swoich dawnych stron rodzinnych. Grupa ludności herulskiej „pod wodzą wielu ludzi królewskiej krwi” wywędrowała wówczas na północ, minęła ziemie zamieszkane przez Słowian (prawd. na południu Europy lub Nizinie Pannońskiej), by poprzez opustoszałe wówczas ziemie polskie, dotrzeć w pobliże Morza Bałtyckiego i na terytorium Warnów i Danów, a następnie przeprawiła się przez morze.
Nie jest pewne, jak rozumieć miejsce "na samym krańcach zamieszkanego świata", o którym mówi Prokopiusz. Możliwe, że grupa Herulów dotarła do Skandynawii, do Gothiskandzy na terenie północnej Polski (rejon ujścia Wisły) lub do Prus, gdzie znajdują się stanowiska germańskiej kultury archeologicznej, tzw. grupy olsztyńskiej utożsamianej z Herulami. Wzmianka o przejściu przez "rozległe bezludne krainy", dowodzi, że na początku VI wieku ziemie polskie nie były jeszcze wówczas zasiedlone przez Słowian.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]