• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Haloterapia



    Podstrony: 1 [2] [3]
    Przeczytaj także...
    Tężnie w Ciechocinku – zespół trzech tężni solankowych, wzniesionych w XIX wieku w Ciechocinku, w województwie kujawsko-pomorskim. Jest to największa tego typu drewniana konstrukcja w Europie.Lecznictwo uzdrowiskowe – zorganizowana działalność, która polega na świadczeniu przez zakłady lecznictwa uzdrowiskowego opieki zdrowotnej przy wykorzystaniu leczniczych właściwości surowców naturalnych, wód mineralnych i właściwości klimatu. Podstawową funkcją lecznictwa uzdrowiskowego jest odnowa sił biologicznych człowieka poprzez wykorzystanie wód leczniczych, kopalin naturalnych i zdrowotnych właściwości klimatu.

    Haloterapia (stgr. ἅλς, ἁλός háls, halós „sól”) – forma leczenia uzdrowiskowego, w której wykorzystywana jest sól w różnych postaciach. Wiele form haloterapii jest znanych i stosowanych od tysiącleci.

    Formy haloterapii[ | edytuj kod]

    W zależności od postaci, w jakiej stosowana jest sól, wyróżnia się kilka form haloterapii:

    Przewód pokarmowy – fragment układu pokarmowego w postaci mięśniowej cewy podzielonej na odcinki o różnej budowie lub funkcjach.Wieliczka (niem. Groß Salz) – miasto powiatowe w województwie małopolskim, w powiecie wielickim, siedziba władz gminy miejsko-wiejskiej Wieliczka oraz władz powiatu. Według danych GUS z 31 grudnia 2012 r. miasto liczyło 20 988 mieszkańców. Powierzchnia miasta wynosi 13,41 km².
  • inhalacje solankowe,
  • inhalacje suchym aerozolem solnym,
  • kąpiele solankowe,
  • płukania,
  • kurację pitną (krenoterapię).

    • Inhalacje solankowe[ | edytuj kod]

    W tej formie haloterapii wykorzystuje się solankę, czyli roztwór wody z solą o stężeniu powyżej 1,5%, lub wodę słoną, czyli roztwór wody z solą o stężeniu poniżej 1,5%.

    Halit – minerał z gromady halogenków. Nazwa pochodzi od greckich słów halos – sól, słony, oraz lithos – kamień. Minerał znany i używany od czasów starożytnych. Głównym składnikiem jest chlorek sodu.Układ moczowo-płciowy (łac. Systema urogenitale) wyższych kręgowców (w tym człowieka) składa się z dwóch części:

    Pierwsze ośrodki inhalacji solankowych są dziełem przypadku. W 1806 roku za radą Stanisława Staszica wybudowano tężnie w Ciechocinku, mające służyć do warzenia soli konsumpcyjnej. W krótkim czasie zorientowano się, że powietrze wokół tężni nasycone jest aerozolem solankowym, powstającym podczas opadania solanki z dużej wysokości. Od tamtej pory tężnie stały się popularnymi obiektami sanatoryjnymi.

    Język grecki klasyczny, greka klasyczna – stadium rozwojowe języka greckiego, używanego w okresie klasycznym (500 r. p.n.e. - 350 r. p.n.e.) starożytnej Grecji. Był to jeden z ważniejszych języków starożytności, rozpowszechniony na znacznych obszarach Półwyspu Bałkańskiego i Azji Mniejszej oraz na Cyprze. Dzisiaj ten język można studiować na filologii klasycznej. Był to język bogatej literatury, w okresie klasycznym działali Tukidydes, Arystofanes, Platon, mówcy ateńscy.Halogenerator (generator aerozolu solnego) – urządzenie stosowane w jednym z rodzajów haloterapii, czyli inhalacjach suchym aerozolem solnym.

    Inhalacje suchym aerozolem solnym[ | edytuj kod]

    W inhalacjach suchym aerozolem solnym czynnikiem leczniczym jest suchy aerozol wytworzony w procesie zmielenia soli kamiennej. Kolebką haloterapii w tej postaci jest XIX-wieczna Wieliczka. Suchy aerozol solny był tam produktem ubocznym prac górniczych związanych z wydobyciem soli kamiennej. Lekarz salinarny dr Feliks Boczkowski jako pierwszy zauważył dobroczynny wpływ środowiska Wieliczki na pracujących tam górników, co opublikował w książce pt. O Wieliczce pod względem historyi naturalnej, dziejów i kąpieli wydanej w 1843 roku.

    Inhalacja, wziewanie - zabieg leczniczy polegający na wdychaniu par wód mineralnych, roztworów leków lub ich aerozoli. Wykonywany za pomocą specjalnego aparatu (inhalatora) lub nebulizatora lub przez wdychanie par wrzącego płynu. Do inhalacji używa się leków działających rozkurczowo na drzewo oskrzelowe, ułatwiających wykrztuszanie wydzieliny, działających przeciwzapalnie i antybiotyków. Inhalacje najczęściej stosowane są w astmie oskrzelowej, ostrych i przewlekłych stanach zapalnych dróg oddechowych.Solanka – woda mineralna zawierająca dużą ilość jonów sodowych, odpowiadających stężeniu chlorku sodu powyżej 15 g/l, również sole magnezowe oraz związki jodu i bromu.

    Obecnie do wytworzenia suchego aerozolu solnego stosuje się generatory aerozolu solnego (halogeneratory).

    Kąpiele solankowe[ | edytuj kod]

    W kąpielach solankowych stosowane są solanki lub wody słone. Kąpiele w wodach mineralnych mają niezwykle długą tradycję. Już pierwotni ludzie na wzór zwierząt zanurzali chore części ciała w wodach leczniczych. Kąpiele solankowe stosowane były m.in. w kopalni soli Wieliczka, o czym pisze dr Feliks Boczkowski w swojej książce.

    Krenoterapia – kuracja wodami leczniczymi stosowana w lecznictwie uzdrowiskowym. Polega na przyjmowaniu określonej objętości wody leczniczej od 1 do 3 razy dziennie, zgodnie z zaleceniami lekarza.  Kuracja pitna wpływa na organizm dzięki składowi chemicznemu, ilości wody oraz temperaturze jej podawania. Tężnia – budowla z drewna i gałęzi tarniny służąca do zwiększania stężenia soli w solance. Tężnie służyły w przeszłości do uzyskiwania soli kuchennej, obecnie jako ogromne inhalatoria w kurortach.

    Wyróżnia się kąpiele słabe o stężeniu wody kąpielowej do 1,5% i silne o stężeniu wody kąpielowej powyżej 1,5%. Ze względu na obszar ciała objęty kąpielą stosowane są kąpiele całkowite oraz częściowe (np. nóg, rąk, nasiadówki).

    Płukania[ | edytuj kod]

    Zabiegi płukania polegają na płukaniu określonych części ciała solanką lub wodą słoną. Wyróżnia się m.in. płukania jamy ustnej, irygacje (płukania jam ciała), płukanie gardła, płukanie zatok, płukanie jelit.

    Kuracja pitna[ | edytuj kod]

    W tej formie haloterapii stosuje się wody słone o stężeniu 0,3–1,5%. Kuracja polega na piciu przez określony czas wody leczniczej w określonej ilości, temperaturze i czasie w stosunku do posiłków.

    Stanisław Wawrzyniec Staszic, inne formy nazwiska: Stasic; Staszyc; Stazis, pseud.: Pisarz "Uwag nad życiem Jana Zamoyskiego"; S.; Zakordonowy obywatel pruski, (ur. przed 6 listopada 1755 w Pile, zm. 20 stycznia 1826 w Warszawie) – polski działacz oświeceniowy, pionier spółdzielczości, pisarz polityczny i publicysta, filozof i tłumacz, przyrodnik: geograf i geolog; ksiądz katolicki (przez niemal 20 ostatnich lat życia Staszic nie pełnił posługi duszpasterskiej i nie nosił sutanny). Minister stanu Księstwa Warszawskiego od 1809 roku, radca stanu Księstwa Warszawskiego od 1810 roku, zastępca ministra oświaty Królestwa Polskiego w latach 1818–1824, minister stanu Królestwa Polskiego od 1824 roku.Feliks Boczkowski - (1804-1855) - doktor medycyny i chirurgii, pełniący w Wieliczce funkcje lekarza slinarnego. Na podstawie wieloletnich badań górników pracujących w kopalni doszedł do wniosku, że panujący pod ziemią mikroklimat (aerozol soli i innych minerałów oraz stała temperatura) korzystnie wpływa na funkcjonowanie układu oddechowego oraz leczenie. W 1826 r. wprowadził więc leczenie kąpielami solankowymi, a 13 lat później uruchomił w Wieliczce Zakład Kąpieli Solankowych. Wyniki badań opublikował w pierwszej polskiej rozprawie naukowej z zakresu leczenia solankowego: O Wieliczce pod względem historyi naturalnej, dziejów i kąpieli (Bochnia, 1843). Uchodzi za ojca tej dziedziny medycyny.

    Celem kuracji pitnej jest wywołanie działania miejscowego w przewodzie pokarmowym lub moczowym oraz dostarczenie do organizmu wody wraz ze składnikami mineralnymi.

    Podstrony: 1 [2] [3]




    Reklama

    Czas generowania strony: 0.772 sek.