Glomici
Bolesław I Chrobry (Wielki) (ur. 967, zm. 17 czerwca 1025) – pierwszy koronowany król Polski (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003-1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku.Święte Cesarstwo Rzymskie (łac. Sacrum Romanum Imperium lub Sacrum Imperium Romanum (S.I.R.) od 1254, niem. Heiliges Römisches Reich, potocznie (od 1441) łac. Sacrum Romanum Imperium Nationis Germanicae, niem. Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation) – nazwa państwa stanowiącego kontynuację cesarstwa zachodniorzymskiego, odwołująca się zarówno do idei jak i kształtu politycznego średniowiecznej i wczesnonowożytnej Europy. Składało się formalnie z rdzenia którym było Królestwo Niemieckie oraz z równoprawnych mu formalnie Królestwa Włoch (de facto do 1648) i Królestwa Burgundii (od 1032, de facto do 1378).
Państwo wschodniofrankijskie - jedno z trzech państw powstałych na mocy traktatu z Verdun z 843 r. Jego królem został Ludwik II Niemiecki. Na terenie tego państwa wykształcało się przez wieki państwo niemieckie. Państwo wschodniofrankijskie określane od XI wieku mianem regnum teutonicorum, było poprzednikiem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Do początku XII wieku nazywało się oficjalnie regnum francorum orientalium, czyli Królestwo Wschodnich Franków.
Glomici (lub Dalemińcy, łac. provinciam quam nos Daleminci vocamus, Slavi autem Glomaci vocant) – średniowieczne plemię zachodniosłowiańskie osiadłe między środkową Łabą a Muldą, należące do Serbów łużyckich (Chutici, Neletici, Nizici, Sermunti i Surbi albo Sorabi). Na południu ziemie ich sięgały Gór Kruszcowych. Według Thietmara nazwa plemienia wywodziła się od świętego źródła Głomacz.
Zaliczane do plemion serbskich obok: Niżan, Żytyców, Niziców, Nieletyców, Susłów, Serbiszczów. Na wschód od nich mieszkały inne plemiona słowiańskie z szerszej grupy serbołużyckiej: Milczanie, Łużyczanie, Bieżuńczanie, Zara i Słupianie.
Wspomniani po raz pierwszy w 805, gdy Frankowie najechali ich ziemie, ich książę imieniem Siemił (Semela) został pobity i musiał oddać dwóch synów w charakterze zakładników: Et ibi pugnaverunt contra regem eorum nomine Semela, et vicerunt eum, et ille dedit duos filios eius pro fidelitate (Chronicon Moissiacense). Ponieważ ich ziemie znajdowały się w bezpośrednim sąsiedztwie państwa wschodniofrankońskiego, a później cesarstwa były narażone w pierwszej kolejności na ataki ze strony niemieckiej. Systematyczny podbój ziem Dalemińców rozpoczęli już na początku X wieku Sasi. Zakończony został w latach 928–929 przez króla Niemiec Henryka Ptasznika, który zdobył w 929 ich centralny gród – Ganę. Według zapisków kroniki saskiej Widikunda z Korbei, dwudziestodniowe oblężenie i zdobycie Gany zakończyło się rzezią jej obrońców, natomiast dzieci wzięto w niewolę.
Na terenach Glomitów Henryk I zbudował Miśnię nad Łabą, a w 937 Otton I Wielki stworzył Marchię Wschodnią.
W roku 1003, po niedotrzymaniu ultimatum, ich ziemie zostały złupione przez armię Bolesława Chrobrego, a ponad 3000 ludzi zostało uprowadzonych captivorum do Polski.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- Thietmar I. 3
- błędne Głomacze, [w:] Poradnik językowy. Towarzystwo Kultury Języka. Komisja Językowa. 1982. s. 682] odtworzenia : Gołomacze, Dalemińce, Dalemińcy, Dolomici
- Aleksander Gieysztor: Mitologia Słowian. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2006, s. 216. ISBN 83-235-0234-X.
- ↑ Jerzy Rajman: Encyklopedia Średniowiecza. Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2006, s. 328, hasło: Głomacze, Dalemińcy. ISBN 83-7435-263-9.
- Henryk Łowmiański, Początki Polski, t. V, Warszawa 1973, s. 238.
- Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Cesarstwo Niemieckie - Arabowie na półwyspie pirenejskim. T. 17. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 12. ISBN 978-83-7425-697-1.
- Widukind z Korbei, Res gestae saxonicae: Cumque illa urbe potitus omnem regionem signa vertit contra Dalamantiam, adversus quam iam olim reliquit ei pater militiam; et obsidens urbem quae dicitur Gana, vicesima tandem die cepit eam. Preda urbis militibus tradita, puberes omnes interfecti, pueri ac puellae captivitati servatae.
- Henryk Łowmiański. Początki Polski. 1964; Kwartalnik historii kultury materialnej: t. 17, cz. 1-4. 1970]