Franciszek Bujak - historyk
Podstrony: 1 [2] [3]
Jakub Zygmunt Bujak (ur. 6 grudnia 1905 w Krakowie, zm. 5 lipca 1945 w górach Kornwalii) – polski taternik, narciarz i alpinista, z zawodu był inżynier mechanik – konstruktor silników spalinowych. Biblioteka Jagiellońska (BJ, tzw. Jagiellonka) – główna biblioteka Uniwersytetu Jagiellońskiego, która wraz z Biblioteką Medyczną Collegium Medicum oraz bibliotekami wydziałowymi i instytutowymi tworzy system biblioteczno-informacyjny UJ. Stanowi jedną z największych bibliotek w Polsce, stąd też została uznana za część Narodowego Zasobu Bibliotecznego. Posiada status biblioteki narodowej – obowiązuje prawo o egzemplarzu obowiązkowym.
,_26_Rakowicka_street,_Krak%C3%B3w,_Poland.jpg)
Franciszek Bujak (ur. 16 sierpnia 1875 w Maszkienicach, zm. 21 marca 1953 w Krakowie) – polski historyk dziejów gospodarczych i społecznych Polski.
Profesor historii Uniwersytetu Jagiellońskiego (1909–1918, 1946–1952), Uniwersytetu Warszawskiego (1919–1921) i Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1921–1941). Członek PAU od 1919 i PAN od 1952, prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego (w latach 1932–1933 i 1936–1937), członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie. Polityk związany z PSL „Piast” i SL.
Stworzył szkołę badawczą polskiej historii gospodarczej, zwłaszcza dziejów wsi. Inicjator serii wydawniczej Badania Dziejów Społecznych i Gospodarczych (1931–1950) oraz czasopisma Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych. Autor wielu prac, m.in. Studia nad osadnictwem Małopolski (1905), Wieś zachodniogalicyjska u schyłku XIX w. (1906). Autor pierwszej dojrzałej monografii socjologicznej wsi: Żmiąca wieś powiatu limanowskiego. Stosunki gospodarcze i społeczne (1903).
Życiorys[ | edytuj kod]
Pochodził z rodziny chłopskiej. Ukończył szkołę podstawową, a 1894 zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Bochni (w jego klasie gimnazjalnej był Wiktor Arvay). Studia humanistyczne (historyczne, geograficzno-historyczne i prawnicze) ukończył w latach 1894–1900 na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem profesorów: Stanisława Smolki, Wincentego Zakrzewskiego, Anatola Lewickiego, Bolesława Ulanowskiego.
W 1899 uzyskał doktorat z historii geografii, po czym zwrócił się w badaniach i zainteresowaniach naukowych ku historii społecznej i gospodarczej. W latach 1901–1902 odbył w Lipsku, Rzymie i Genui studia uzupełniające. Był następnie asystentem na Uniwersytecie Jagiellońskim, bibliotekarzem w Bibliotece Jagiellońskiej i archiwistą w Archiwum Krajowym Aktów Grodzkich i Ziemskich w Krakowie. Był członkiem Ligi Narodowej.W 1905 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy Studia nad osadnictwem Małopolski. Była to pierwsza praca z historii gospodarczej w dziejach nauki polskiej. Od 1905 do 1919 prowadził z tej dziedziny zajęcia na Uniwersytecie Jagiellońskim, tworząc pierwszy dydaktyczno-naukowy ośrodek historii gospodarczej; od 1909 jako profesor nadzwyczajny.
Zastępca kierownika Oddziału Politycznego Sekcji Zachodniej Naczelnego Komitetu Narodowego w 1914 roku.
Był ekspertem delegacji polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku zajmującym się zagadnieniami gospodarczymi.
W 1919 związał się z Uniwersytetem Warszawskim, a także z Wyższą Szkołą Handlową w Warszawie, już jako profesor zwyczajny. Pełnił wówczas przez pewien czas funkcje publiczne, z których jednak szybko zrezygnował (w kwietniu 1920 został ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie Władysława Grabskiego).
Od roku akademickiego 1920/1921 przeszedł do Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie był profesorem i kierownikiem Zakładu Historii Społeczno-Gospodarczej. Pracował tam do 1939. Dekretem Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z 14 stycznia 1937 został mianowany radcą Lwowskiej Izby Rolniczej. Podczas sowieckiej okupacji Lwowa (1939–1941) wykładał historię gospodarczą na lwowskim uniwersytecie przemianowanym na Uniwersytet im. Iwana Franki. W 1945 ekspatriowany ze Lwowa do Krakowa. W 1946 powierzono mu Katedrę Ekonomiki Spółdzielczej na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego (Studium Spółdzielcze). Z tego powodu nie objął proponowanej mu wcześniej Katedry Historii Gospodarczej i Geografii Politycznej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego.
Brał też czynny udział w życiu naukowym kraju i odgrywał w nim znaczną rolę jako organizator nauki. Od połowy lat trzydziestych jego udział w zajęciach czysto dydaktycznych zmniejszył się. Część zajęć z historii społeczno-gospodarczej jako studium uniwersyteckiego przekazał swoim uczniom, docentom i asystentom. Prowadził jednak cały czas bardzo aktywną działalność naukową. W pierwszych latach po wojnie włączył się aktywnie w prace naukowe i organizacyjne Komitetu Naukowego do Ziem Odzyskanych. W 1948 przeszedł na emeryturę, w 1949 opublikował ostatnią pracę naukową.
Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze 46.
Jego żoną była Ewa Kramsztyk(ślub wzięli 23 kwietnia 1903). Ich synem był Jakub Bujak.
Podstrony: 1 [2] [3]