Fotometria
Podstrony: 1 [2] [3]
Mikrofluorymetria – to szczególny rodzaj fotometrii. Prócz metod immunofluorescencyjnych istnieją i inne, których zasadą jest wprowadzenie w sposób swoisty fluorescencyjnych substancji w określone struktury i następnie ich wykrywanie. Wykrywanie tych substancji odbywa się następująco: w mikroskopie używa się światła wzbudzającego. Za pomocą odpowiedniego filtrowania można uzyskać to, że światło wzbudzone dotrze do oka lub instrumentu pomiarowego. Intensywność tego światła można mierzyć i wnosić z niego o ilości substancji świecącej. Nie wdając się w szczegóły, należy stwierdzić, że w technice mikrofluorymetrycznej tkwią liczne źródła błędów, które są trudne do usunięcia, a czasem nawet do oceny.Fon – jednostka poziomu głośności dźwięku. Poziom głośności dowolnego dźwięku w fonach jest liczbowo równy poziomowi natężenia (wyrażonego w decybelach) tonu o częstotliwości 1 kHz, którego głośność jest równa głośności tego dźwięku. Dźwięki o tej samej liczbie fonów wywołują to samo wrażenie głośności, ale nie muszą być to dźwięki identyczne w sensie barwy (np. o różnych częstotliwościach). W odróżnieniu od jednostki son, która jest jednostką liniową głośności, fony nie podlegają arytmetycznemu sumowaniu przy obliczaniu całkowitego poziomu głośności kilku jednoczesnych dźwięków.
Fotometria – dział optyki dotyczący pomiarów wielkości charakteryzujących światło postrzeganych przez ludzkie oko w odróżnieniu od radiometrii, która dotyczy pomiarów energetycznych. W fotometrii istotne jest wrażenie jakie jest percypowane przez ludzkie oko na skutek stymulacji falą elektromagnetyczną. Punktem wyjścia fotometrii jest więc sposób funkcjonowania oka jako wybiórczego detektora widma elektromagnetycznego. Jednostki fotometryczne, w przeciwieństwie do radiometrycznych mogą służyć jako wskaźniki w eksperymentach psychofizycznych. Jednostki fotometryczne różnią się w swej naturze od radiometrycznych mniej więcej tak jak fon różni się od bela.
Fotometria a ludzkie oko[ | edytuj kod]
Ludzkie oko nie jest równie wrażliwe na fale świetlne wszystkich długości. Fotometria stara się „wyprostować” tę niedogodność przez dobór wskaźników (jednostek), które są iloczynem obiektywnie zmierzonej wielkości światła danej długości, pewnej stałej oraz współczynnika czułości dla tej długości fali, który można odczytać z wykresu czułości spektralnej. Na wykresie widać, że oko inaczej zareaguje na światło o tym samym obiektywnym natężeniu, jeśli będzie się ono różnić długością fali. Warto pamiętać, że fotometria przyjmuje założenie, że wrażliwość ludzkiego oka odpowiada widzeniu fotopowemu, a nie widzeniu skotopowemu, dlatego może zdarzyć się, że przewidywania fotometrii nie sprawdzą się w oświetleniu ciemnym.
Podstrony: 1 [2] [3]