Fatymidzi
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Wezyr (arab. وزير) – od czasów Abbasydów najważniejszy urząd na dworze kalifów. Wzrost znaczenia wezyra miał związek z przyjęciem przez Abbasydów ceremoniału orientalnego, który uniemożliwiał władcy bezpośrednie komunikowanie się z poddanymi, co spowodowało, że wezyr stał się wyrazicielem woli kalifa. Wezyr już od czasów Omajadów, stał na czele kancelarii państwa, przez którą przechodziły dekrety kalifów.Kutama, Kutâma, Kotama, Ketama – plemiona berberyjskie z grupy plemion Sanhadża wywodzące się najprawdopodobniej z obszaru pomiędzy obecnymi miastami Dżidżili oraz Mila w rejonie gór Małej Kabylii. Na początku X w. obejmowały swoim zasięgiem znaczny obszar Afryki północnej.
Fatymidzi, arab. الفاطميون – ismailicka dynastia kalifów panująca w Północnej Afryce w latach 909–1171.
Fatymidzi wywodzili swoje pochodzenie od Fatimy i Alego, jednak przedstawiana przez nich genealogia była powszechnie kwestionowana. W źródłach pojawiają się po raz pierwszy w IX wieku jako przywódcy ismailickiego ruchu, działający w imieniu ukrytego imama Muhammada ibn Isma’ila, którego przyjście jako mahdiego mieli przygotować. Abd Allah al-Mahdi (909–934), właściwy założyciel dynastii Fatymidów, przypisał sobie samemu tytuł mahdiego i założył konkurencyjny w stosunku do abbasydzkiego kalifat na terenie Ifrikijji. Ubocznym skutkiem tej zmiany ideologicznej było wyodrębnienie się w ramach ruchu ismailickiego karmatów, którzy nie uznawali mesjanistycznych pretensji Fatymidów. Następcom Abd Allaha udało się zdominować Maghreb, a w roku 969 Al-Mu’izz (953–975) zdobył także Egipt, co doprowadziło do przeniesienia tam siedziby dynastii i stopniowego zerwania więzów z Maghrebem. Szczyt powodzenia Fatymidzi osiągnęli w roku 1059, kiedy przez krótki czas ich władza była uznawana w samym Bagdadzie. Abbasydów uratowali jednak sunniccy Turcy Seldżuccy, którzy odbili Bagdad, a następnie zagarnęli posiadłości Fatymidów w Syrii i Palestynie. Za panowania Al-Mustansira (1036–1094) Fatymidzi pogrążyli się w kryzysie wewnętrznym, który doprowadził do przejścia rzeczywistej władzy w państwie w ręce kolejnych wezyrów. Jednocześnie kolejne kryzysy dynastyczne doprowadziły do wyodrębnienia się wśród ismailitów nieuznających władzy Fatymidów nizarytów i tajjibitów. Zagrożeni przez krzyżowców ostatni Fatymidzi zwrócili się o wsparcie do sunnickiego władcy Syrii Nur ad-Dina (1146–1174). Jednak przysłany przez niego dowódca, Saladyn, wykorzystał słabość dynastii do jej obalenia i przywrócenia panowania sunnizmu w Egipcie w roku 1171.
Nazwa i pochodzenie[ | edytuj kod]
Dynastia wywodziła swoje pochodzenie od Fatimy, córki Mahometa, a konkretnie od jej syna z Alim Husajna i tym samym uważała się za Alidów. Dlatego przyjęła się dla niej nazwa Fatymidzi (Fatimijjun), chociaż zwolennicy dynastii nazywali ją też po prostu Alidami (ad-Daula al-Alawijja). Generalnie sunnici kwestionowali alidzkie pochodzenie Fatymidów i nazywali ich Ubajdydami (Banu Ubajd), od sunnickiej wersji imienia właściwego założyciela dynastii, Ubajd Allaha al-Mahdiego (909–934).
Kwestia genealogii Fatymidów jest nierozerwalnie związana z początkami ruchu ismailickiego i wyjątkowo zawikłana, a także do dzisiaj całkowicie nie rozstrzygnięta. Źródła zarówno isma’ilickie, jak i sunnickie są zgodne co do tego, że pradziadkiem założyciela dynastii Fatymidów był niejaki Abd Allah (zm. po 874), właściwy twórca ismailickiej misji (da'wa), któremu późniejsza ismailicka tradycja nadała przydomek al-Akbar. Kwestią sporną pozostaje natomiast pochodzenie samego Abd Allaha al-Akbara. On sam i jego pierwsi potomkowie, kolejni przywódcy ismailickiej misji, początkowo występowali jako hudżdża (dosłownie: dowód, wskazówka), czyli przedstawiciele ukrytego imama Muhammada ibn Isma’ila (wnuka szóstego imama Dżafara as-Sadika), którego przyjście jako mahdiego mieli przygotować. Pierwszy fatymidzki kalif, Abd Allah al-Mahdi, przypisał sobie samemu tytuł mahdiego, twierdząc iż przedstawianie się przez jego poprzedników jako jedynie przedstawiciele Muhammada ibn Isma’ila było formą takijji. Imię Muhammada ibn Isma’ila z kolei miało być raczej symbolem oznaczającym każdego prawdziwego imama spośród potomstwa Dżafara as-Sadika, a nie jego konkretnego wnuka, który faktycznie tak się nazywał. Sami Fatymidzi mieli przy tym wywodzić się od Abd Allaha al-Aftaha, jednego z synów Dżafara as-Sadika. Z kolei późniejszy kalif Al-Mu’izz (953–975), w ostatecznej wersji oficjalnej fatymidzkiej genealogii, przedstawiał Abd Allaha al-Akbara jako syna Muhammada ibn Isma’ila, tym samym nawiązując bliżej do tradycyjnej doktryny isma’ilitów, skoncentrowanej wokół osoby tego ostatniego imama.
Zarówno sunnici, jak i nieismailiccy szyici, a nawet ismailiccy karmaci, którzy nie uznali roszczeń Fatymidów do imamatu i nadal oczekiwali przyjścia Muhammada ibn Isma’ila jako mahdiego, negowali alidzkie pochodzenie Fatymidów. Zgodnie z najbardziej rozpowszechnioną wersją antyfatymidzkiej propagandy, która ma swoje źródło u piszącego w połowie X w. Ibn Razima, Abd Allah al-Akbar był w rzeczywistości synem Majmuna al-Kaddaha, bardesanity i zwolennika szyickiego heretyka Abu al-Chattaba. Jak jednak w XX wieku wykazał Władimir Iwanow Majmun al-Kaddah wraz ze swoim synem Abd Allahem byli w rzeczywistości żyjącymi w pierwszej połowie VIII wieku tradycjonistami i zwolennikami imamów Muhammada al-Bakira oraz Dżafara as-Sadika. Nie można zatem identyfikować Abd Allaha al-Akbara z Abd Allahem ibn al-Majmunem al-Kaddahem, jak tego chciałaby antyfatymidzka propaganda. Według innej wersji pochodzenia Fatymidów, wywodzącej się od irackiego kronikarza As-Suliego (zm. 946), Abd Allah al-Akbar miał być synem niejakiego Salima, skazanego za herezję przez kalifa Al-Mahdiego (775–785), zaś protoplastą rodu był niearabski klient (ma’ula) plemienia Bahila, Sindan, który służył jako naczelnik policji pod umajjadzkim namiestnikiem Kufy, Zijadem ibn Abihi. Weryfikacja tej „bahilickiej” wersji pochodzenia Fatymidów jest praktycznie niemożliwa. Heinz Halm zwraca uwagę na to, że według niektórych źródeł przybywając do Basry Abd Allah al-Akbar podawał się za potomka Akila, brata Alego, i został jako taki zaakceptowany przez miejscowych. Ponieważ ponadto nie miał on powodów by legitymizować się poprzez przynależność do Akilidów, wydaje się iż w rzeczywistości to właśnie mogło być jego prawdziwe pochodzenie. Niezależnie od tego jak sprawy miały się w istocie „wątpliwości dotyczące alidzkiego pochodzenia ismailitów [czyli Fatymidów] powinny być traktowane poważnie. Współcześni Fatymidów byli zgodni w kwestionowaniu ich pochodzenia od Dżafara as-Sadika; genealogia Domu Proroka i instytucja alidzkiego nakiba, którego obowiązkiem było strzeżenie alidzkiego drzewa genealogicznego, były w tym czasie tak silnie zakorzenione, że byłoby czymś niemal niemożliwym zrobienie z prawdziwego Alidy oszusta. Co więcej, podczas gdy roszczenia do władzy prawdziwych Alidów, którzy pojawiali się jako pretendenci do tronu lub mahdi, były nader często odrzucane, autentyczność ich genealogii nigdy nie była kwestionowana”.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]