Ewa Milerska
Dziennik Polski – gazeta codzienna Polaków na Zaolziu, wydawana w latach 1934–1938 w Czeskim Cieszynie z podtytułem "pismo bezpartyjne ludności polskiej w Czechosłowacji". W okresie 1938-1939 jako "pismo bezpartyjne ludności polskiej". Powstałe z inspiracji Konsulatu RP w Ostrawie . Biblioteka Narodowa (BN) – polska biblioteka narodowa w Warszawie, na Ochocie, na Polu Mokotowskim, narodowa instytucja kultury założona w 1928.
Zaolzie (czes. Zaolší – rzadziej używana nazwa, Těšínsko – nazwa częściej używana, choć dwuznaczna, Českotěšínsko, niem. Olsa-Gebiet) – używana głównie w Polsce potoczna nazwa zachodniej części górnośląskiego Księstwa Cieszyńskiego, położonego na Śląsku Cieszyńskim, który według lokalnego porozumienia z dnia 5 listopada 1918 roku pomiędzy Radą Narodową Księstwa Cieszyńskiego a Zemským Národním Výborem pro Slezsko miał należeć do Polski, a na Konferencji w Spa w 1920 roku, po podziale Śląska Cieszyńskiego między Polskę i Czechosłowację, został przez mocarstwa przyznany Czechosłowacji (dziś Czechy). Zaolzie było zamieszkane głównie przez Polaków (123 tysięcy na Zaolziu; 139 tys. w całej czeskiej części Śląska Cieszyńskiego) z mniejszościami czeską (32 tys.) i niemiecką (22 tys.). Nazwa pochodzi od rzeki Olzy (po czesku do 1920 Olza, od 1920 Olše), stanowiącej w okolicach Cieszyna granicę pomiędzy Polską i Czechami.
Ewa Milerska (ur. 21 grudnia 1915 w Nydku, zm. 8 czerwca 1985 w Nydku) – polska działaczka społeczna i poetka ludowa z. Zaolzia.
Życiorys[ | edytuj kod]
Ewa Milerska z d. Cienciała urodziła się w Nydku na Zaolziu i tam mieszkała całe życie. Po ukończeniu Polskiej Szkoły Wydziałowej w Bystrzycy kontynuowała naukę w Szkole Gospodyń Wiejskich w Końskiej. To był najszczęśliwszy okres w jej życiu. Wtedy też napisała swój pierwszy wiersz, który został opublikowany w "Dzienniku Polskim“. Za mąż wyszła w 1936 roku. W czasie wojny pozostali Polakami i dlatego mąż został wywieziony na roboty przymusowe do Wiednia. Wraz z trójką małych dzieci została wygnana z własnego domu. Jakoś przeżyli ten straszny czas i po wojnie, na otrzymanej od teściów działce pod Wyrchgórą w Nydku wybudowali drewniany domek i założyli piękny sad Właśnie to miejsce często opisywała w swoich wierszach.
Włączyła się aktywnie w działalność polskich organizacji. W Polskim Związku Kulturalno – Oświatowym (PZKO) przewodniczyła Klubowi Kobiet, śpiewała w miejscowym chórze. W połowie lat sześćdziesiątych rozpoczęła pracę w polskim oddziale miejscowej biblioteki i teraz już zawodowo upowszechniała ojczyste słowo. Była aktywnym członkiem Sekcji Czytelniczo-Bibliotekarskiej oraz Folklorystycznej przy ZG PZKO. Swoje wiersze pisała na potrzeby szkoły i PZKO. Miała ogromną łatwość pisania i rymowania. Najczęściej tworzyła w gwarze. Haftowała, szyła, przede wszystkim jednak była poetką - pisała także na zamówienie. Pisała eseje na temat śląskiego haftu ludowego a zwłaszcza motywów zdobniczych śląskich strojów ludowych oraz wiersze, które ukazywały się na łamach miejscowej prasy - Zwrot zaczął publikować jej wiersze w 1978 r, drukowały je też inne gazety, kalendarze, a także znalazły się w kilku antologiach. Melodyjne wiersze stały się też inspiracją piosenek, które znalazły w repertuarach zaolziańskich chórów. Ukazały się one też w tomie Korzenie (1981), którego współautorkami były Aniela Kupiec i Anna Filipek. Jej wiersze są ściśle związane z rodzinnym regionem, nawiązują też formalnie do tradycji folklorystycznej i cieszyńskiego pisarstwa ludowego. Pośmiertnie wydano jej tomik wierszy „Kwiaty z naszej łąki”.