Eryk z Lade
Kanut (Knud) Wielki (ur. ok. 996/997, zm. 12 listopada 1035) – król Anglii w latach 1016–1035 (jako Kanut I Wielki, Canute the Great), Danii w latach 1018–1035 (jako Kanut II Wielki, Knud 2. den Store) i Norwegii w latach 1028–1035 (jako Knud den Mektige), a także zarządca Szlezwiku i Pomorza.Nortumbria, ang. Northumbria, staroang. Norþanhymbra, Norþhymbre — średniowieczne królestwo anglosaskie, położone na terenie obecnej północnej Anglii i południowo-wschodniej Szkocji. Powstało po zjednoczeniu dwóch królestw: Bernicji i Deiry, do których następnie dołączono drobniejsze państwa celtyckie. W połowie VI wieku Nortumbria została schrystianizowana. W VII wieku stanowiła główne królestwo heptarchii anglosaskiej. Od VIII wieku nękana była stałymi najazdami wikingów, którzy w końcu zdołali ją podbić. W 867 roku została podzielona: dawna Deira weszła w skład obszaru pod jurysdykcją duńską, zwanego Danelagh, natomiast reszta kraju zachowała względną autonomię najpierw jako królestwo, a później jako hrabstwo Northumberland. W X wieku włączono ją w skład Anglii.
Swen Widłobrody (ur. ok. 950–960, zm. 2 lub 3 lutego 1014; duń. Svend Tveskæg, norw. Svein Tjugeskjegg, ang. Svein Forkbeard) – król duński (ok. 987–1014) i norweski (987–994), władca Anglii (1013–1014).
Eryk z Lade (zm. ok. 1023) – jarl Lade, earl Northumbrii, nieślubny syn władcy norweskiego Haakona Sigurdssona.
Życiorys[ | edytuj kod]
W 995 ojciec Eryka Haakon Sigurdsson został zamordowany, a władzę w Norwegii przejął Olaf I Tryggvason. Eryk wraz z bratem Swenem uciekli do Szwecji na dwór króla Eryka Zwycięskiego, a po jego śmierci szukali pomocy u władcy Danii Swena Widłobrodego. Najprawdopodobniej między 995 a 1000 Eryk poślubił córkę króla duńskiego Gydę, z którą miał syna Haakona.
W 1000 Eryk uczestniczył u boku króla Swena w bitwie w Øresundzie przeciw oddziałom Olafa Tryggvasona. W latach 1015–1016 brał udział w wyprawie króla duńskiego Kanuta do Anglii, która zakończyła się zdobyciem przez niego angielskiej korony. Eryk otrzymał wówczas tytuł earla Northumbrii. Po raz ostatni Eryk pojawia się w źródłach pod rokiem 1023 i najprawdopodobniej zmarł wkrótce po tej dacie.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Jakub Morawiec: Knut Wielki. Kraków: 2013, s. 52–53.
- Jakub Morawiec: Knut Wielki. Kraków: 2013, s. 89.
- Jakub Morawiec: Knut Wielki. Kraków: 2013, s. 106–108.
- Jakub Morawiec: Knut Wielki. Kraków: 2013, s. 117.
- Jakub Morawiec: Knut Wielki. Kraków: 2013, s. 138.