Emiliano Chamorro Vargas
Nikaragua (Nicaragua, Republika Nikaragui – República de Nicaragua) – państwo w Ameryce Środkowej, położone między Hondurasem na północy, a Kostaryką na południu. Na zachodzie na długości 320 km oblewają ją wody Oceanu Spokojnego, a na wschodzie na długości 480 km – wody Morza Karaibskiego.Stany Zjednoczone, Stany Zjednoczone Ameryki (ang. United States, US, United States of America, USA) – federacyjne państwo w Ameryce Północnej graniczące z Kanadą od północy, Meksykiem od południa, Oceanem Spokojnym od zachodu, Oceanem Arktycznym od północnego zachodu i Oceanem Atlantyckim od wschodu.
Víctor Manuel Román y Reyes (1872-1950) - nikaraguański polityk, wuj i zwolennik Anastasio Somozy Garcii, minister finansów, później - w 1944 - minister spraw zagranicznych, po obaleniu przez Somozę Leonardo Argüello wybrany na jego następcę, zmarł na atak serca w czasie pełnienia urzędu.
Emiliano Chamorro Vargas (ur. 11 maja 1871, zm. 26 lutego 1966) – nikaraguański dyplomata, generał i polityk zwany Lwem Nikaragui, stryj Diego Manuela Chamorro Bolañosa, który w latach 1921–1923 sprawował dzięki wpływom politycznym Emiliano funkcję prezydenta.
Życiorys[ | edytuj kod]
Od 1893 organizator i uczestnik w wielu rewoltach przeciw władzy, m.in. jako przeciwnik reżimu generała José Santosa Zelayi. Od 1913 do 1916 i od 1921 do 1923 poseł w Waszyngtonie, w 1914 podpisał pakt Bryan-Chamorro umożliwiający Stanom Zjednoczonym budowę międzyoceanicznego kanału przez Nikaraguę w zamian za pomoc finansową (3 miliony dolarów). Od 1917 do 1921 i od stycznia do października 1926 prezydent Nikaragui z ramienia Partii Konserwatywnej, następnie na emigracji, od 1933 przywódca tej partii. Prowadził politykę proamerykańską. W 1950 kandydat w wyborach prezydenckich. Zawarł układ z dyktatorem Anastasio Somozą, który dawał konserwatystom udział we władzy, i współpracował z nim w opracowaniu nowej konstytucji. Dzięki przekupieniu opozycji pod wodzą Chamorro Somoza zapewnił sobie poparcie w wyborach prezydenckich po nieprzewidzianej śmierci Víctora Manuela Romána y Reyesa, konserwatyści zaś zyskali wpływ na rządy w państwie. Emiliano Chamorro popadł jednak w niełaskę, kiedy wziął udział w spisku na życie Somozy wspólnie z kostarykańskim przywódcą José Figueresem Ferrerem. Dyktator miał zostać porwany podczas jednego ze swoich późnych spotkań w ambasadzie USA, lecz Somoza udaremnił zamach, nakazując aresztowanie i skazywanie na śmierć jego uczestników. Emiliano Chamorro i Figueres uciekli wtedy do Kostaryki.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Waldemar Chamala, Pod czerwono-czarnym sztandarem, lewica.pl, 18 maja 2005.
- OCLC 749811259 .