Emil Karewicz
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Tomasz Łęcki (ur. 4 listopada 1966) – polski samorządowiec, burmistrz Murowanej Gośliny w latach 1998-2014, w latach 2014-2019 dyrektor Wielkopolskiego Muzeum Niepodległości, obecnie prezes Stowarzyszenia Dzieje i dyrektor Muzeum Narodowego w Poznaniu. "Yokmok" – polski film fabularny, gatunek filmu psychologicznego z 1963 roku, w reżyserii Stanisława Możdżeńskiego, do którego scenariusz napisał Zdzisław Skowroński, na podstawie opowiadania Tadeusza Brezy pt. Jokkmokk.
Emil Karewicz, właśc. Emilian Alojzy Karewicz (ur. 13 marca 1923 w Wilnie, zm. 18 marca 2020 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i radiowy.
Kariera[ | edytuj kod]
Karierę aktorską rozpoczął w Wilnie, w tamtejszym Teatrze Małym, gdzie zagrał rolę Małpy w Kwartecie I. Kryłowa. W czasie II wojny światowej został wcielony do Ludowego Wojska Polskiego, z którym dotarł do Berlina. Po wojnie ukończył Studio Dramatyczne prowadzone przez Iwona Galla. Grał na scenach łódzkich: im. S. Jaracza i Teatrze Nowym. Od 1962 związany z Warszawą, występował w teatrach: Ateneum, Dramatycznym i od 1967 Ludowym (w 1975 przemianowanym na Nowy). Na emeryturę przeszedł w 1983 roku.
Wśród wielu ról teatralnych należy wymienić: Oktawiusza w Juliuszu Cezarze W. Shakespeare’a, Capignaca w Buonapartem i Sułkowskim R. Brandstaettera, Franciszka Moora w Zbójcach F. Schillera, Gospodarza w Weselu S. Wyspiańskiego (Łódź), Liapkin-Tiapkina w Rewizorze N. Gogola, Spodka w Śnie nocy letniej W. Shakespeare’a, Hetmana Kossakowskiego w Horsztyńskim J. Słowackiego, Pagatowicza w Grubych rybach M. Bałuckiego, Łomowa w Oświadczynach A. Czechowa, Janusza w Panu Jowialskim A. Fredry, Jenialkiewicza w Wielkim człowieku do małych interesów A. Fredry, Stomila w Tangu S. Mrożka, Geronta w Szelmostwach Skapena Moliera (Warszawa). W 2005 powrócił na scenę Teatru Nowego w Łodzi, by zagrać rolę Kalmity w Chłopcach S. Grochowiaka.
Popularność przyniosły mu role: oficera gestapo w filmie Jak rozpętałem drugą wojnę światową, króla Władysława Jagiełły (Krzyżacy i Wawelski conventus dowódców), a zwłaszcza Hermanna Brunnera w serialu Stawka większa niż życie.
Znany też z roli Tadeusza „Warszawiaka” w Bazie ludzi umarłych oraz dziadka w W kogo ja się wrodziłem. Ponadto wystąpił m.in. w Kanale, Cieniu, Bajlandzie, Sztosie, serialach Czarne chmury, Lalka, Polskie drogi, Szaleństwo Majki Skowron, Alternatywy 4, M jak miłość, Barwy szczęścia, Sukces, Tak czy nie?, Na dobre i na złe. Występował w Teatrze Telewizji i Teatrze Polskiego Radia (Kilka dni w Reno, Kollokacja, Potop, Gehenna).
W 2004 odcisnął swoją dłoń w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach. Był ambasadorem Domu Artystów Weteranów w Skolimowie.
18 czerwca 2013, nakładem Wydawnictwa Melanż, ukazała się autobiografia Emila Karewicza zatytułowana „Moje trzy po trzy” (oprac. literackie Paweł Oksanowicz, ISBN 978-83-928029-5-2). W 2015 roku artysta zakończył karierę aktorską ze względu na postępującą chorobę.
Życie prywatne[ | edytuj kod]
Krótko po ukończeniu 18. roku życia ożenił się z Ewą, którą poznał podczas pracy w firmie transportowej. Po II wojnie światowej rozwiedli się. Z drugą żoną, Delfiną, miał córkę Sylwię. Od 1950 do 2012 jego trzecią żoną była Teresa Karewicz (1925–2012), z którą miał dwójkę dzieci: Krzysztofa i Małgorzatę. Przez ostatnie lata życia zmagał się z chorobą Meniere’a.
Zmarł nagle 18 marca 2020. Urnę z prochami Emila Karewicza złożono w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera G-tuje-52). Ze względu na pandemię COVID-19 pogrzeb odbył się 23 czerwca 2020. Ceremonia miała charakter państwowy i świecki.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]