Emil Erlenmeyer
Aschaffenburg (nazwa lokalna: Aschebersch) – miasto będące siedzibą jednego z powiatów bawarskiego okręgu Dolna Frankonia. Obszar ten wchodzi także w skład regionu metropolitalnego Frankfurt/Ren-Man.Uniwersytet Ruprechta-Karola w Heidelbergu (Ruprecht-Karls-Universität Heidelberg) – najstarsza niemiecka uczelnia z siedzibą w Heidelbergu. Uczelnia rokrocznie zajmuje wysokie pozycje w międzynarodowych rankingach. Według QS World University Rankings 2011/2012 Uniwersytet w Heidelbergu był najlepszym niemieckim uniwersytetem, natomiast na swiecie zajmował 53. miejsce. Szczególnie dobrą reputacją cieszy się Fakultet Fizyki i Astronomii (26. miejsce). Od 15 lipca 2012 roku Uniwersytet Ruprechta-Karola w Heidelbergu nalezy ponownie do elitarnych uniwersytetow w Niemczech i w ramach Inicjatywy Doskonalosci niem. Exzellenzinitiative bedzie dalej wspierany finansowo przez rząd.
Justus von Liebig (ur. 12 maja 1803, zm. 18 kwietnia 1873) – niemiecki chemik. Wykładał chemię na uniwersytetach w Gießen i Monachium. Wynalazł kostkę bulionową. Obecnie uniwersytet w Gießen nosi jego nazwisko.
Richard August Carl Emil Erlenmeyer (ur. 28 czerwca 1825 w Taunusstein, zm. 22 stycznia 1909 w Aschaffenburgu) – niemiecki chemik i farmaceuta.
Studiował na Uniwersytecie w Gießen u Justusa von Liebiga oraz na Uniwersytecie w Heidelbergu u Augusta von Kekulé. Współpracował z Robertem Bunsenem w dziedzinie badań nawozów. W latach 1868–1883 był profesorem w Monachijskiej Szkole Politechnicznej.
Jego prace badawcze obejmowały odkrycie i zsyntezowanie kilku związków organicznych (kwas 2-metylopropanowy, 1865), ale najbardziej jest znany z opracowania tzw. kolby stożkowej Erlenmeyera (erlenmajerka). W 1868 roku zsyntezował także guanidynę i podał jej poprawny wzór. Jest on również autorem syntezy tyrozyny. Erlenmeyer jest także twórcą powszechnie przyjętej teorii budowy naftalenu, jako związku złożonego z dwóch pierścieni benzenowych o dwóch wspólnych atomach węgla. Również on w 1880 roku opracował tzw. regułę Erlenmeyera, która jest podstawą wyjaśnienia zjawiska tautomerii keto-enolowej.
W 1883 roku zrezygnował z pracy naukowej z powodów zdrowotnych, zmarł 22 stycznia 1909 roku w Aschaffenburgu.
Wybrane publikacje[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ Berthold Peter Anft , Erlenmeyer, Richard August Carl Emil, [w:] Neue Deutsche Biographie, t. 4, 1959, s. 594 [dostęp 2019-06-11] (niem.).
- Results for: richard-august-carl-emil-erlenmeyer, Answers.com [dostęp 2019-06-11] (ang.).
Bibliografia[ | edytuj kod]
- Otto Krätz , Das Portrait: Emil Erlenmeyer 1825-1909, „Chemie in unserer Zeit”, 6 (2), 1972, s. 53–58, DOI: 10.1002/ciuz.19720060204 (niem.).
- M. Conrad , Emil Erlenmeyer, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 43 (3), 1910, s. 3645–3664, DOI: 10.1002/cber.191004303163 [dostęp 2019-06-11] (niem.).
- B. Lepsius , Friedr. Gustav Karl Emil Erlenmeyer 1864-1921, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft (A and B Series)”, 54 (5), 1921, A107–A113, DOI: 10.1002/cber.19210540539 [dostęp 2019-06-11] (niem.).
- Otto N. Witt , Emil Erlenmeyer, 1825–1909, „J. Chem. Soc., Trans.”, 99, 1911, s. 1646–1668, DOI: 10.1039/CT9119901646 (ang.).