Elia Galla Placydia
Arkadiusz, Flavius Arcadius (ur. 377/378, zm. 1 maja 408) – cesarz wschodniorzymski w latach 395–408, syn cesarza Teodozjusza I Wielkiego i Aelii Flacilli, brat cesarza zachodniorzymskiego Honoriusza oraz Galli Placidii. Mąż Aelii Eudoksji, z którą miał córkę Pulcherię. Jego synem był również Teodozjusz II.Cesarstwo zachodniorzymskie – zachodnia część cesarstwa rzymskiego, rządzona przez osobnego cesarza (lub cesarzy) od czasu utworzenia tetrarchii w 285 roku, formalnie niezależna od cześci wschodniej po śmierci cesarza Teodozjusza I w 395. Obejmowała Italię, Galię, Hiszpanię, Brytanię, Dalmację i część Afryki Północnej na zachód od Cyrenajki. W V wieku cesarstwo zachodniorzymskie przeżywało trudności związane z najazdami ludów barbarzyńskich i rozkładem struktur państwowych, co doprowadziło do upadku państwa w 476 roku.
Magister militum (liczba mnoga magistri militum) pełna nazwa comes et magister utriusque militiae (utriusque, czyli "obu" - gdyż łączył w sobie dwa dawniejsze tytuły: magister equitum i magister peditum, stąd oboczna nazwa magister equitum et peditum - "mistrz konnicy i piechoty") – głównodowodzący rzymskiej armii polowej. Magistri militum praesentales dowodzili armią wewnętrzna, natomiast magistri militum per Gallias, per Thraciam, per Orientem oraz per Illyricum wojskami w tych prowincjach. W Cesarstwie Wschodniorzymskim funkcję tę oddawano terminem strategos.
_und_ihre_Kinder.jpg)
Elia Galla Placydia, łac. Aelia Galla Placidia (ur. ok. 390, Konstantynopol - zm. 27 listopada 450, Rzym) – królowa Wizygotów i cesarzowa rzymska.
Galla Placydia była córką cesarza rzymskiego Teodozjusza I i jego drugiej żony, Galli, siostry Walentyniana II. Urodziła się w Konstantynopolu między 388 a 392 rokiem. Jej starszy, rodzony brat, Gracjan, zmarł w dzieciństwie, a ich matka zmarła w 394 roku w połogu razem z ich młodszym bratem Janem. Jej starszymi przyrodnimi braćmi byli Honoriusz, cesarz rzymski, i Arkadiusz, cesarz bizantyjski, a siostrą Pulcheria.
Dzieciństwo i pierwsze małżeństwo[ | edytuj kod]
Mała Galla Placydia była obecna przy łożu śmierci swojego ojca w Mediolanie 17 stycznia 395 roku. Nosiła tytuł Nobilissima Puella (Najszlachetniejsza Panna). Większość dzieciństwa spędziła w domu możnego Stylichona i jego żony Sereny, z którą była spokrewniona. Została nawet zaręczona z jedynym znanym synem Stylichona, Euchariuszem (Eucherius). Uczyła się tkactwa i haftu, a także uzyskała klasyczne wykształcenie. Stylichon, z pochodzenia Wandal, był najwyższym dowódcą wojsk cesarstwa zachodniorzymskiego i nosił tytuł Magister militum. Jest jedyną znaną osobą noszącą tytuł magister militum in praesenti w latach 394–408 w obu częściach cesarstwa (cesarstwo zachodniorzymskie i Cesarstwo Bizantyńskie). Nosił również tytuł magister equitum et peditum (Pan koni i pieszych). Po straceniu Stylichona 22 sierpnia 408, Galla Placydia znalazła się w oblężonym przez barbarzyńców Rzymie. Po upadku Rzymu (24 sierpnia 410) trafiła w ręce Alaryka i towarzyszyła mu w drodze powrotnej do Galii (412). Następca Alaryka, Ataulf, sprzymierzył się z bratem Galli Placydii, Honoriuszem, przeciwko dwóm rzymskim uzurpatorom. Jowin i Sebastianus zostali pokonani i straceni przez Wizygotów, a Honoriusz oddał Ataulfowi rękę swojej siostry. Ślub Galli Placydii i Ataulfa odbył się 1 stycznia 414 roku w Narbonne, ceremonia zawierała zarówno elementy rzymskie jak i gockie.
Para miała jednego syna:
Ataulf został zamordowany w swoim pałacu w Barcelonie, podczas kąpieli, w sierpniu lub wrześniu 415 roku.
Drugie małżeństwo[ | edytuj kod]
Owdowiała Galla Placydia została przez Wizygotów odesłana do Honoriusza, co było jednym z warunków pokoju z cesarzem. Brat zmusił ją do poślubienia Konstancjusza III, ówczesnego magistra militum. Ich ślub odbył się 1 stycznia 417 roku. Para doczekała się dwójki dzieci:
Po śmierci papieża Zozyma (późniejszego świętego) w Rzymie wybrano równocześnie dwóch jego następców – Eulaliusza (od 27 grudnia 418 do 3 kwietnia 419) oraz Bonifacego (od 28 grudnia 418 do 4 września 422). Po zamieszkach w mieście obie strony oraz Galla Placydia zwróciły się do cesarza Honoriusza o rozstrzygnięcie sporu. Po kilkumiesięcznych sporach cesarz nie tylko zatwierdził wybór Bonifacego, ale także skazał antypapieża na wypędzenie z Rzymu. Był to pierwszy znany przypadek ingerencji władzy świeckiej w wybór papieża.
8 lutego 421 Konstancjusz został mianowany Augustem, współwładcą cesarstwa razem z bezdzietnym Honoriuszem. Galla Placydia zyskała tytuł Augusty, a od rozwodu Honoriusza z Termantią (408) była nominalną cesarzową. Konstancjusz zmarł 2 września 421 roku, a Honoriusz 15 sierpnia 423. Po śmierci Honoriusza tron przez dwa lata przechodził z rąk do rąk, aż w 425 cesarzem został syn Galli Placydii, Walentynian, a Galla rządziła Rzymem w imieniu małoletniego syna.
Zmarła w Rzymie 27 listopada 450. W Rawennie znajduje się jej domniemane mauzoleum.
