• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Elektromiografia

    Przeczytaj także...
    Elektroneurografia (ang. nerve conduction study – NCS) jest badaniem dodatkowym stosowanym często w neurologii w celu oceny nerwów obwodowych, a w szczególności ich właściwości elektrycznych: przewodnictwa impulsów wędrujących wzdłuż włókien czuciowych, ruchowych lub mieszanych.Acenokumarol – organiczny związek chemiczny, lek przeciwzakrzepowy będący pochodną kumaryny, antagonista witaminy K. Poprzez zahamowanie syntezy aktywnych czynników krzepnięcia zależnych od witaminy K ( II, VII, IX, X ) powoduje wydłużenie czasu krzepnięcia krwi.
    Warfaryna – organiczny związek chemiczny, pochodna kumaryny, będąca antagonistą witaminy K. Jest używana w medycynie jako doustny środek przeciwzakrzepowy. Z punktu widzenia biochemicznego warfaryna nie jest antagonistą a inhibitorem, gdyż nie posiada działania antagonistycznego wobec receptora dla witaminy K. Warfaryna hamuje proces tworzenia aktywnej formy witaminy K.

    Elektromiografia (EMG) – diagnostyka czynności elektrycznej mięśni i nerwów obwodowych (elektroneurografia) za pomocą urządzenia wzmacniającego potencjały bioelektryczne mięśni i nerwów – elektromiografu. Elektromiografia jest podstawowym badaniem dodatkowym służącym do rozpoznawania chorób obwodowego układu nerwowego oraz mięśni (pozwala ocenić m.in. ich zdolność do pracy). Aparat EMG czyli elektromiograf służy często również do badania potencjałów wywołanych.

    Układ nerwowy (łac. systema nervosum; ang. nervous system) – jest to zbiór wyspecjalizowanych komórek, pozostających ze sobą w złożonych relacjach funkcjonalnych i strukturalnych, odpowiadający za sterowanie aktywnością organizmu. Układ nerwowy jest w stanie wykryć określone zmiany zachodzące w otoczeniu i wywołać w związku z tym odpowiednią reakcję organizmu.Potencjały wywołane (ang. evoked potentials - EP albo event-related potentials - ERP) - potencjały elektryczne rejestrowane z powierzchni głowy po zadziałaniu odpowiedniego bodźca. Może to być bodziec wzrokowy (np. błysk światła), słuchowy lub czuciowy. W zależności od tego wyróżniamy wzrokowe potencjały wywołane, słuchowe potencjały wywołane i somatosensoryczne potencjały wywołane. W przeszłości używano nazwy evoked potential, ale od 1969 roku w neurobiologii stosuje się niemal wyłącznie termin event-related potential (ERP). Z uwagi na niską amplitudę większości ERP oraz współistnienie spontanicznej czynności elektrycznej mózgu przy rejestracji potencjałów wywołanych stosuje się wielokrotne powtarzanie danego bodźca, a następnie komputerowe uśrednienie uzyskanych odpowiedzi. Analiza potencjałów wywołanych pozwala na nieinwazyjne obrazowanie funkcjonowania mózgu.

    Elementy badania:

  • właściwa elektromiografia – badanie czynności elektrycznej mięśni
  • elektroneurografia – badanie przewodnictwa we włóknach czuciowych i ruchowych nerwów obwodowych
  • badanie fali F
  • próby miasteniczne – testy transmisji nerwowo-mięśniowej
  • elektromiografia pojedynczego włókna (SFEMG)

    • Przed badaniem można spożywać normalnie posiłki, leki powinno się przyjmować według wskazań. Należy poinformować lekarza o przyjmowaniu leków przeciwkrzepliwych takich jak: acenokumarol, warfaryna, heparyna, aspiryna lub jeśli łatwo tworzą się siniaki.

    Heparyna (łac. Heparinum) – organiczny związek chemiczny, polisacharyd zbudowany z około 80 reszt monosacharydów, pochodnych glukozy i kwasu iduronowego, połączonych w nierozgałęziony łańcuch. Cząsteczka ma ładunek ujemny.

    Po badaniu można wrócić do sali szpitalnej lub pójść do domu o ile lekarz nie zaleci inaczej. Może być odczuwalna niewielka tkliwość mięśnia, który był badany, ale powinna ustąpić po kilku godzinach. Mięśnie mogą być bolesne od 1 do 3 dni.

    Można odczuwać osłabienie w nogach, ramionach, rękach lub w mięśniach twarzy (badanie pozwala stwierdzić czy osłabienie jest spowodowane chorobą mięśni, nerwów czy też połączeń nerwowo-mięśniowych).

    Bibliografia[ | edytuj kod]

  • W.G. Bradley, R.B. Daroff, G.M. Fenichel, J. Jankovic: Neurologia w praktyce klinicznej.. Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2006, s. 592–627. ISBN 83-89309-71-8.




    • Reklama

    Czas generowania strony: 0.927 sek.