Einsatzgruppen
Podstrony: [1] [2] 3 [4] [5]
Kraj Sudecki (t. Kraj Sudetów, niem. Sudetenland, Sudetengebiet, Sudetenraum, cz. Sudety) – region Czechosłowacji obejmujący pogranicze czesko-niemieckie i czesko-austriackie w Sudetach, Rudawach, Szumawie, Lesie Czeskim i Morawach południowych zamieszkany od dawna przez Niemców sudeckich (niem. Sudetendeutsche). W skład Kraju Sudeckiego wchodziły ziemie Czech, Moraw i Śląska Czeskiego.Pogromy lwowskie, 1941 to dwa pogromy ludności żydowskiej Lwowa, jakie miały miejsce latem 1941 (30 czerwca - 2 lipca 1941 i 25 - 27 lipca 1941), po ataku Niemiec na ZSRR i rozpoczęciu okupacji miasta przez III Rzeszę.
Po zakończeniu II wojny światowej działalnością Einsatzgruppen zajmował się Amerykański Trybunał Wojskowy w Norymberdze. W 1948 roku w procesie nr 9 za zbrodniczą działalność Einsatzgruppen skazano 22 dowódców grup i podgrup, z których na karę śmierci skazano 14.
Przedmiotem procesu były jedynie zbrodnie Einsatzgruppen dokonane na Żydach oraz obywatelach ZSRR na terenie Rosji po niemieckim ataku w 1941 roku. W procesie tym nie zostały w ogóle osądzone zbrodnie dokonane przez Einsatzgruppen w innych krajach, w tym również w czasie kampanii wrześniowej w Polsce. W 1939 roku na terenie okupowanej II RP działało w sumie osiem Grup Operacyjnych Policji Bezpieczeństwa, które dokonały szeregu masowych aresztowań Polaków na podstawie list proskrypcyjnych, tzw. Sonderfahndungsbuch Polen oraz przeprowadzały czystki etniczne w ramach akcji Intelligenzaktion. Zbrodnie te nie zostały uwzględnione w aktach procesowych.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- Rozkaz nr 6 Abt. – II Gen St d H. nr 1299/39 g Kds; w którym stwierdziło, że „zadaniem Einsatzkommando policji bezpieczeństwa jest zwalczanie wszystkich wrogich wobec Rzeszy i Niemców elementów w kraju wroga na zapleczu frontu”.
- „Kolaboracja nacjonalistów ukraińskich z hitlerowskimi Niemcami rychło przekroczyła ramy czysto politycznej współpracy i gry interesów. Ukraińcy uczestniczyli w niemieckich akcjach eksterminacyjnych.”, [w:] Władysław Serczyk, Historia Ukrainy, 1979; „Do największych wystąpień antyżydowskich doszło w Galicji Wschodniej (Zachodnia Ukraina) po tym, jak ludność ukraińska w 22 miejscowościach odkryła w byłych więzieniach sowieckich 5300 trupów więźniów pomordowanych przez NKWD.”, [w:] Marek Wierzbicki, Polacy i Żydzi w zaborze sowieckim, 2001.
- „Znacznie bardziej zacięta i antysemicko nastawiona była duża część ludności litewskiej, która – nie tylko w pierwszym momencie – licznie garnęła się do ochotniczych formacji współpracujących z Einsatzgruppen, a następnie z SS.”, [w:] Jerzy Tomaszewski, Józef Adelson, Najnowsze dzieje Żydów w Polsce: w zarysie (do 1950 roku), 1993”.
- „Polska część miejscowej ludności okazuje poparcie dla egzekucji prowadzonych przez policję bezpieczeństwa, donosząc gdzie znajdują się żydowscy, rosyjscy i polscy bolszewicy.” [w: The Einsatzgruppen reports: selections from the dispatches of the Nazi Death Squads’ campaign against the Jews July 1941-January 1943. Yitzhak Arad; Shmuel Krakowski; Shmuel Spector; Stella Schossberger New York, N.Y.: Holocaust Library, 9780896040588, s. 23].
- „Na Białorusi Einsatzgruppe B raportowała, że miejscowej ludności nie można namówić do organizowania pogromów, mimo że nienawidzą Żydów i aprobują niemieckie działania. Przykładów czynnego udziału ludności w mordowaniu Żydów jest jednak w tych meldunkach co niemiara.”, [w:] Andrzej Żbikowski, U genezy Jedwabnego: Żydzi na kresach północno-wschodnich II Rzeczypospolitej, wrzesień 1939-lipiec 1941, 2006.
- Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego: Tomy 161-168, 1992.
- „W instrukcjach wydanych przez OUN-R nakazywano, by wszędzie, gdzie wkraczają Niemcy, miasta i wioski były udekorowane niemieckimi flagami, by na głównych ulicach były postawione bramy triumfalne z napisami:: „Heil Hitler”, „Sława OUN” „Sława Banderze”, „Niech żyje niemiecka armia”, „Niech żyje wódz Adolf Hitler”. [w:] Włodzimierz Bonusiak, Kto zabił profesorów lwowskich?, 1989, s. 30.
- „Oraz na terenie działania Einsatzgruppe C w Galicji. W tym miejscu Hilberg wspomina o pogromie we Lwowie „scena masowych rabunków ze strony tutejszej ludności”, w Tarnopolu i Czortkowie.”, [w:] Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego, Tomy 161-168, 1992, s. 5.
- Guido Knopp SS przestroga historii, wyd. 2004, s. 170–171.
- ↑ Jochen Böhler, Klaus-Michael Mallmann, Jürgen Matthäus: Einsatzgruppen w Polsce. Warszawa: Bellona, 2009. ISBN 978-83-11-11588-0.
- [Universitatis Jagellonica Cracoviensis acta scientiarum litterarumque:Schedae historicae, Uniwersytet Jagielloński. 1987 str. 147].
- [Universitatis Jagellonica Cracoviensis acta scientiarum litterarumque: Schedae historicae, Uniwersytet Jagielloński. 1987 str. 147].
- P. Chmielewski W sprawie genezy i organizacji Einsatzgruppen działających na terenach ZSRR okupowanych przez Niemców WPH nr 2/1971.
- Andrzej M.Salski Einsatzgruppen – policyjne oddziały morderców, Nasza Polska Nr 23(294) 6 czerwca 2001.
- Szymon Datner: Zbrodnie Wehrmachtu na jeńcach wojennych w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1961, s. 127–136.
- ↑ „Trials of war criminals before the Nuernberg military tribunals. The Einsatzgruppen case.” t IV, U.S. Gouvenment, Washington (Plik PDF 54,2 MB). www.loc.gov, 1950. [dostęp 2014-04-26].
Podstrony: [1] [2] 3 [4] [5]