Dyskusyjny klub filmowy
Germaine Dulac (ur. 17 listopada 1882 roku w Amiens - zm. 20 lipca 1942 roku w Paryżu) - francuski filmowiec, feministka, teoretyk kina oraz pionierka awangardy w kinie.Po prostu – polskie pismo społeczno-polityczne, wydawane w Warszawie w latach 1947–1957. Najpierw był to dwutygodnik, a od 1949 r. tygodnik. "Po prostu" było początkowo organem Akademickiego Związku Walki Młodych "Życie". Od 1948 do połowy 1954 było pismem ZG Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej, a następnie ZG ZMP.
Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL) – oficjalna nazwa państwa polskiego w latach 1952–1989. Uprzednio, w latach 1945–1952 ten sam organizm państwowy funkcjonował jako podmiot prawa międzynarodowego pod nazwą Rzeczpospolita Polska. Państwo to w okresie 1945-1989 propagandowo i kolokwialnie określane było jako Polska Ludowa.
Dyskusyjny klub filmowy (DKF, ang. film society, fr. ciné club) – zrzeszenie miłośników sztuki filmowej, mające na celu pogłębianie wiedzy członków klubu na temat tej sztuki oraz jej popularyzację. Głównym sposobem realizacji tych celów są projekcje filmów o wysokich walorach artystycznych lub poznawczych. Jednak z założenia DKF nie ogranicza się tylko do takiej formy, uzupełniając projekcje o prelekcje, dyskusje, spotkania z twórcami, publikacje.
Ojczyzną ruchu klubów filmowych jest Francja. Terminu „klub filmowy” po raz pierwszy użyli w 1921 r. Germaine Dulac i Ricciotto Canudo. Pierwszym klubem była "Filmowa Wolna Trybuna", którą założył w 1924 roku Charles Leger, a pierwszym klubem masowym był klub „Przyjaciół Spartakusa” założony w 1928 r. Kolejnymi krajami, w których zaczęły powstawać kluby filmowe, były Niemcy i Holandia. W 1947 r. powołano do życia w Cannes Międzynarodową Federację Klubów Filmowych (FICC – Fédération internationale des ciné clubs), zrzeszającą federacje krajowe.
W Polsce pierwsze kluby filmowe zaczęły powstawać w połowie lat 50. Pierwszym formalnie założonym DKF-em był, obecnie nieistniejący, warszawski „Po prostu”, który powstał przy tygodniku o tej samej nazwie. Rozpoczął on działalność 8 listopada 1955 r. projekcją filmu Dyktator Charlie Chaplina w sali kina Wiedza Pałacu Kultury i Nauki. 27 maja 1956 r. przedstawiciele 26 istniejących klubów powołali do życia Polską Federację Dyskusyjnych Klubów Filmowych. Pierwszym przewodniczącym Federacji został wybrany reżyser Antoni Bohdziewicz.
W latach PRL-u dyskusyjne kluby filmowe odgrywały ważną rolę kulturalną i społeczną. Umożliwiały poznanie filmów niedostępnych w oficjalnej dystrybucji (m.in. dzięki istniejącej, głównie w latach 60., tzw. "puli dkf-owskiej" filmów). Były też miejscem względnie swobodnej wymiany poglądów. Liczba DKF-ów stopniowo zwiększała się, aż do ok. 500 w latach 80.
Przełom 1989 roku spowodował zmniejszenie się liczby klubów. Obecnie funkcjonuje ok. 130 DKF-ów. W kadencji 2015-2018 przewodniczącym Polskiej Federacji DKF jest Grzegorz Pieńkowski. PF DKF organizuje m.in. Letnią Akademią Filmową w Zwierzyńcu.
Od roku 2000 nazwa "Dyskusyjny Klub Filmowy" oraz skrót "DKF" są zastrzeżone prawnie (patent); właścicielem jest Polska Federacja Dyskusyjnych Klubów Filmowych, upoważniająca kluby zrzeszone do korzystania z tych znaków.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Lista DKF-ów na stronie PF DKF. [dostęp 2016-09-15].
- Władze Federacji na stronie PF DKF. [dostęp 2016-09-15].
- Lista organizatorów na stronie LAF.. [dostęp 2016-09-15].