Dustin Hoffman
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Przypadkowy bohater – amerykański komediodramat w reżyserii Stephena Frearsa z Dustinem Hoffmanem, Geeną Davis, Andym Garcíą, Chevym Chase’em i Joan Cusack.Bob Fosse (ur. 23 czerwca 1927 w Chicago, zm. 23 września 1987 w Waszyngtonie) – amerykański reżyser, choreograf, tancerz i aktor. Zdobywca Oscara za film Kabaret i Złotej Palmy za na poły autobiograficzny Cały ten zgiełk.
UWAGA: TA PODSTRONA MOŻE ZAWIERAĆ TREŚCI PRZEZNACZONE TYLKO DLA OSÓB PEŁNOLETNICH
UWAGA: TA PODSTRONA MOŻE ZAWIERAĆ TREŚCI PRZEZNACZONE TYLKO DLA OSÓB PEŁNOLETNICH
Dustin Lee Hoffman (ur. 8 sierpnia 1937 w Los Angeles) – amerykański aktor, reżyser i producent filmowy, dwukrotny laureat Oscara.
Życiorys[ | edytuj kod]
Wczesne lata[ | edytuj kod]
Urodził się w Los Angeles w Kalifornii w rodzinie Żydów aszkenazyjskich, imigrantów z Kijowa (Imperium Rosyjskie), jako młodszy syn Lillian (z domu Gold; zm. 1990 na atak serca), pianistki jazzowej, i Harveya Hoffmana, rosyjskiego Żyda, scenografa Columbia Pictures, byłego sprzedawcy mebli. Swoje imię otrzymał od imienia hollywoodzkiego aktora Dustina Farnuma. Jego starszy brat Ronald został adwokatem i ekonomistą.
W 1955 ukończył szkołę średnią Los Angeles High School. W 1956 porzucił Santa Monica City College. Od początku myślał o aktorstwie i dlatego w 1958 wstąpił do Pasadena Playhouse w Pasadenie, w stanie Kalifornia, gdzie zaprzyjaźnił się ze studentem Gene’em Hackmanem.
Początki kariery[ | edytuj kod]
Debiutował w sztuce Tak jest dla bardzo młodego człowieka (Yes Is For a Very Young Man, 1960) na scenie Sarah Lawrence College, a rok później wystąpił na Broadwayu w spektaklu Kucharz dla pana generała (A Cook For Mr. General, 1961). Następnie studiował w słynnym nowojorskim Actors Studio, aby poznać tajniki metody wszczepiane całym pokoleniom amerykańskich aktorów przez Lee Strasberga. Swoją pracę na ekranie zapoczątkował gościnnym występem w dwóch odcinkach serialu ABC Nagie miasto (Naked City, 1961, 1963).
Grał na scenie Theatre Company of Boston (1964), m.in. w takich przedstawieniach jak Końcówka (Endgame) Samuela Becketta, Towarzysz Quare (The Quare Fellow) i W dżungli miejskiej (In the Jungle of Cities) Bertolta Brechta, w nowojorskim American Place Theater (1965) w spektaklu Harry, południe i noc (Harry, Noon and Night). Był asystentem reżysera Ulu Grosbarda sztuki Arthura Millera Widok z mostu (A View From the Bridge, 1965), pracował jako menadżer sceniczny na Broadwayu przy realizacji przedstawienia Tematem były róże (The Subject Was Roses, 1965).
W 1968 spróbował swoich sił jako reżyser broadwayowskiego spektaklu Jimmy Shine.
Kariera ekranowa[ | edytuj kod]
W tym okresie okazjonalnie grywał w reklamach telewizyjnych. Na początku i w połowie lat 60. występował w programach i serialach telewizjnych: Naked City, The Defenders, Hallmark Hall of Fame, The Nurses.
Jego kinowym debiutem był udział w komedii Arthura Hillera The Tiger Makes Out (1967) u boku Eli Wallacha. Pozycję gwiazdora zdobył natychmiast, dzięki kreacji niedojrzałego, nadwrażliwego i niepozornego fizycznie Benjamina Braddocka, absolwenta wyższej uczelni, który wpada w sidła romansu w melodramacie Mike’a Nicholsa Absolwent (The Graduate, 1967), za którą otrzymał nagrodę Złotego Globu jako obiecujący aktor, Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA) i nominację do nagrody Oscara. Do tej roli byli brani pod uwagę także Warren Beatty i Robert Redford. Wyzwaniem była nominowana do Oscara rola kulawego złodziejaszka Ratso Rizzo, żałosnego, a zarazem tragicznego w swojej niemal zwierzęcej amoralności w dramacie Johna Schlesingera Nocny kowboj (Midnight Cowboy, 1969).
W zupełnie niezauważonym przez krytyków westernie Arthura Penna Mały Wielki Człowiek (Little Big Man, 1970) z Faye Dunaway przemienia się z młodzieniaszka Jacka Crabba w stuletniego starca. W okresie mody na kino przemocy i gwałtu zagrał mrukliwego astrofizyka w dreszczowcu Sama Peckinpaha Nędzne psy (Straw Dogs, 1971). Rola kontrowersyjnego prezentera kabaretowego Lenny’ego Bruce’a, który prowokował Amerykę bezkompromisową krytyką i wulgarnym językiem, w dramacie biograficznym Boba Fosse’a Lenny (1974) z Valerie Perrine przyniosła mu kolejną nominację do Oscara.
W dramacie historycznym Alana J. Pakuli Wszyscy ludzie prezydenta (All the President’s Men, 1976) zagrał dziennikarza Carla Bernsteina odpowiedzialnego wraz z Bobem Woodwardem (Robert Redford) za ujawnienie afery Watergate. Za postać Teda Kramera, który porzucony przez żonę poświęca się wychowaniu sześcioletniego Billy’ego, w dramacie Sprawa Kramerów (Kramer vs. Kramer, 1979) został uhonorowany nagrodą Oscara i nagrodą Złotego Globu.
Rola zdeprymowanego bezrobotnego aktora, który podbija Amerykę kobiecą rolą w telewizyjnej operze mydlanej, w komedii Sydneya Pollacka Tootsie (1982) przyniosła mu jeszcze jedną nagrodę Złotego Globu i Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA) oraz nominację do nagrody Oscara. Za postać objazdowego sprzedawcy, żyjącego iluzją, że jemu i jego rodzinie jest pisane odnieść sukces, w telewizyjnej adaptacji sztuki Arthura Millera CBS Śmierć komiwojażera (Death of a Salesman, 1985) w reżyserii Volkera Schlöndorffa dostał nagrodę Emmy i Złotego Globu. Dzięki przejmującej kreacji cierpiącego na autyzm Raymonda Babbitta w dramacie Barry’ego Levinsona Rain Man (1988) sprawił, że problem tej choroby znalazł się w centrum zainteresowania społecznego i odebrał nagrodę Oscara i Złotego Globu. Za postać producenta filmowego-dziwaka ze świata show biznesu w czarnej komedii Barry’ego Levinsona Fakty i akty (Wag the Dog, 1997) był po raz siódmy nominowany do nagrody Oscara.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]