Dominikanie

Dominikanie, Zakon Braci Kaznodziejów (łac. Ordo Fratrum Praedicatorum) – katolicki zakon męski założony w 1216 r. przez św. Dominika Guzmána „szczególnie dla kaznodziejstwa i zbawiania dusz”. Według księgi Vitae fratrum (Życie braci), opracowanej przez Gerarda de Frachet OP, opisującej życie pierwszego pokolenia braci, spisanej jeszcze za ich życia, zakon został „założony przez św. Dominika w Tuluzie przede wszystkim dla zwalczania herezji i schizmy”. Stąd dosyć wcześnie papież Grzegorz IX powierzył im Urząd Inkwizycji. W Prowansji istniał wówczas ruch katarów i Albigensów.

Instytut Nauk Religijnych św. Tomasza z Akwinu w Kijowie (Ukraina) to instytut, gdzie uzyskuje się wykształcenie wyższe, prowadzony przez Ojców Dominikanów Wikariatu Generalnego Rosji i Ukrainy św. Michała Archanioła, jest afiliowany przy Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu (Angelicum).Teologia (gr. θεος, theos, „Bóg”, + λογος, logos, „nauka”) – dyscyplina wiedzy posługująca się metodami filozoficznymi w wyjaśnianiu świata w jego relacji do Boga. Klasycznie uznawana za dziedzinę naukową, także w Polsce znajduje się na liście dziedzin naukowych, ustalonej przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów. Stanowi metodyczne studium prawd religijnych objawionych przez Boga, w myśl maksymy (łac.) fides quaerens intellectum – wiara szukająca zrozumienia. Współcześnie zasadność uznawania pytań o Boga za naukowe jest kwestionowana. Według części autorów teologia nie spełnia współczesnych wymagań stawianych nauce, chociażby poprzez brak weryfikowalności stawianych przez nią hipotez oraz oparcie na dogmatach jako punkcie wyjściowym swoich rozważań zamiast na metodzie naukowej, czy paradygmatach naukowych. Polemikę z tymi zarzutami przedstawił m.in. papież Benedykt XVI w Wykładzie ratyzbońskim.

Zakon Kaznodziejski dał Kościołowi 4 papieży, 68 kardynałów, 13 patriarchów, 242 arcybiskupów i 1201 biskupów oraz 54 świętych i 246 błogosławionych.

Spis treści

1 Powstanie zakonu

2 Nazwa i symbole

3 Cele

4 Znani dominikanie

4.1 Na świecie

4.2 W Polsce

5 Inicjatywy polskiej prowincji dominikanów

6 Galeria

7 Zobacz też

8 Przypisy

9 Bibliografia

10 Linki zewnętrzne

Powstanie zakonu

Dominikańskie Epitafium Bartłomieja w Szprotawie z 1316 na wieży kościoła farnego w Szprotawie

Początki zakonu dominikanów wiążą się z langwedocką misją nawrócenia katarów. Do legatów i misjonarzy cysterskich przyłączyli się w 1206 dwaj kapłani z Kastylii: biskup Osmy Diego z Acebes i podprzeor jego kapituły św. Dominik Guzman. Przychylnie przyjęci przez papieża w Rzymie, spotkali się z jego legatami i uzyskali od nich poparcie dla akcji nawracania katarów. Obrana przez nich metoda różniła się od cysterskiej programowym eksponowaniem ubóstwa misjonarzy, którzy żebrząc uprawiali wędrowne kaznodziejstwo na wzór apostolski. Obok apostolskich wędrówek od domu do domu nowi misjonarze, mający odpowiednie przygotowanie teologiczne i oratorskie, organizowali uczone dysputy z katarami i waldensami (np. na zamku w Pamiers w 1207), starając się przy pomocy argumentów wykazać fałsz ich nauki. Papież Innocenty III w pełni zaakceptował ich metody. Do św. Dominika przyłączali się kandydaci na kaznodziejów. Rozszerzał się zakres działalności: nie ograniczali się już do nawracania katarów, ale podjęli ewangelizację wśród miejscowej ludności. Powierzenie zadań kaznodziejskich przez biskupa Tuluzy nadało grupie charakter instytucjonalny i powiększyło jej wiarygodność. Powstała silna, dynamiczna wspólnota, która znacznie szybciej niż „ubodzy z Asyżu” została przekształcona w oficjalny zakon. Wstępną aprobatę papieską otrzymali podczas czwartego soboru laterańskiego, w którym św. Dominik uczestniczył osobiście. 22 grudnia 1216 papież Honoriusz III wydał bullę zatwierdzającą nowy zakon w Kościele. Dominik przy ustalaniu zasad funkcjonowania nowego zgromadzenia wykorzystał regułę św. Augustyna, omijając przepis soboru laterańskiego, zakazujący tworzenia nowych zakonów. Mimo iż przyjęli regułę kanoniczą, bracia wyrzekli się wszelkich form własności i stali się zakonem żebrzącym. Żebrzący charakter klasztorów kształtował się stopniowo, przesądziło o nim dopiero postanowienie pierwszej kapituły generalnej w 1220. Zachowały się pierwsze Konstytucje Zakonu, obowiązujące przed poprawionym wydaniem dokonanym przez św. Rajmunda z Penyafort, które weszło w życie w 1241 roku. Część pierwsza zaczerpnęła wiele z konstytucji Premonstratensów (Norbertanie) i pochodzi z pierwszej kapituły odbytej w 1216 roku, na której Zakon został uformowany.

Ludwik Wiśniewski OP, właśc. Marian Wiśniewski (ur. 25 października 1936 w Skierbieszowie k. Zamościa) – polski dominikanin, duszpasterz akademicki, rekolekcjonista, działacz opozycji antykomunistycznej.Zakon Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum, siglum: OFM, pot. franciszkanie, franciszkanie brązowi) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących. Założona w 1209 przez św. Franciszka z Asyżu. Jeden z największych zakonów katolickich (ponad 13 tys. braci). Do wspólnoty należą na równych prawach zarówno kapłani, jak i bracia laicy. Kościół zalicza Braci Mniejszych do instytutów kleryckich.

Nazwa i symbole

Zakon nazywa się oficjalnie po łacinie Ordo Praedicatorum (pol. Zakon Kaznodziejów), stąd skrót przy nazwisku „OP”, czasem w wersji spolszczonej „ZK”. Dominikanie to nazwa bardziej potoczna pochodząca od imienia założyciela Dominika, po łacinie Dominicus. Podobnie jak nazwa franciszkanie pochodzi od św. Franciszka. Przypadkowo, przywołuje ona dwa słowa łacińskie Domini canes (dosłownie „psy Pana”). Stąd czasem czarno-biały pies jest używany jako symbol graficzny Zakonu. Biel i czerń – od habitów takich kolorów.

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II (KUL, łac. Catholica Universitas Lublinensis Ioannis Pauli II) – niepubliczny katolicki uniwersytet mieszczący się w Lublinie, posiadający pełne prawa uczelni publicznej i finansowany z budżetu państwa na zasadach uczelni publicznych. Założony w 1918, do 1928 pod nazwą Uniwersytet Lubelski, od 16 października 2005, na podstawie uchwały Senatu zatwierdzonej przez Episkopat Polski, uczelnia zmieniła nazwę na Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. W 1938 roku KUL uzyskał prawo do nadawania stopni naukowych.Tarnobrzeg – miasto na prawach powiatu w województwie podkarpackim. Siedziba władz powiatu tarnobrzeskiego w latach 1867-1975 oraz od 1999. Siedziba władz województwa tarnobrzeskiego w latach 1975-1998. W latach 1973-1976 miasto było siedzibą gminy wiejskiej Tarnobrzeg. Jeden z większych ośrodków przetwórstwa siarki w Polsce.

Podstrony: 1 [2] [3] [4] [5]