Dom grecki
Sztuka mykeńska – jest to najpóźniejszy okres rozwoju sztuki helladzkiej, datowany od 1600 p.n.e. do 1100 p.n.e. Czas trwania sztuki mykeńskiej został zakończony wraz z najazdem plemion doryckich i podbojem przez nich ziem zajmowanych przez Achajów.Cegła – materiał budowlany w kształcie prostopadłościanu (także klina, wycinka pierścienia kołowego lub kształtki) uformowany z gliny, wapna, piasku, cementu (bloczki betonowe) lub innych surowców mineralnych, który wytrzymałość mechaniczną i odporność na wpływy atmosferyczne uzyskuje poprzez proces suszenia, wypalania lub naparzania parą wodną. Cegły służą m.in. do wznoszenia ścian, murów, filarów, słupów, a także fundamentów i ścian fundamentowych. Cegły mogą też być wypełnieniem stropów (strop Kleina).
Mozaika – dekoracja w postaci ornamentu lub obrazu, wykonana z drobnych, o różnej kolorystyce (dwu lub wielobarwne), fakturze i kształcie kamyczków, kawałków szkła lub ceramiki. Elementy są przyklejone do podłoża przez ułożenie na niezwiązanej zaprawie, wapiennej, cementowej lub żywicy pochodzenia roślinnego (mastyks z drzewa Pistacia lentiscus). Stosowana jest do zdobienia posadzek, ścian, kopuł, sklepień, apsyd w budownictwie sakralnym i świeckim, mebli (zwłaszcza blatów stołów, sepetów, biurek).
Dom grecki – typ domu budowanego w starożytnej Grecji.
Ewolucja budowli[]
W czasach archaicznych (X–VI w. p.n.e.) rolę domostw pełniły szałasy wzniesione na planie koła. Z nich wykształciły się drewniane domy dla ubogiej ludności i domy kamienne dla ludzi zamożnych. Budynki drewniane miały izbę pełniącą funkcję mieszkalną, pośrodku której paliło się ognisko, a światło przenikało przez otwór wejściowy.
Budynki kamienne, wykształcone z megaronu w okresie mykeńskim, wznoszone były na planie prostokąta. Składały się z trzech części: dziedzińca wewnętrznego (na którym skupiało się życie rodzinne) otoczonego magazynami i izbami dla niewolników, z pomieszczeń dla mężczyzn (andron) i dla kobiet (gyneceum).
W V–IV w p.n.e. pojawiły się domy murowane z cegieł na kamiennej podmurówce, czasem piętrowe. Domy o zwartej budowie miały jedno wejście prowadzące na dziedziniec z portykiem. Z dziedzińca prowadziły wejścia do: pokoju rodzinnego (oikos), andronu (izby mężczyzn), gyneceum i sypialni. W budynkach piętrowych sypialnie często lokowano na piętrze. Podłogi wykładano mozaikami lub ubitą gliną (zależnie od zamożności właściciela), ściany zdobiono malowidłami. W bogatszych domach w oknach wstawiano szyby z miki lub szkła.
Ten typ budownictwa przetrwał do czasów hellenizmu, różniąc się tylko liczbą pomieszczeń, wystrojem itp. Dziedziniec wewnętrzny zastąpiono perystylem z basenem, dobudowano eksedrę.