Dobra kultury

Dobra kultury (niem. Kulturgüter, ang. cultural resources) lub (w węższym znaczeniu nieobejmującym dóbr kultury i dzieł sztuki współczesnej) obiekty dziedzictwa kulturowego (ang. heritage assets lub ang. cultural heritage items, natomiast pojęcie cultural property oznacza ich materialną podgrupę - zabytki) – termin ten obejmuje wszystkie obiekty materialnego i niematerialnego dorobku danej kultury, w tym:

Ustawa o języku polskim – polska ustawa, uchwalona przez Sejm RP, regulująca kwestię prawną związaną z językiem polskim. Została wprowadzona z następujących powodów:Język polski (polszczyzna) – język naturalny należący do grupy zachodniosłowiańskich (do których należą również czeski, słowacki, kaszubski, dolnołużycki, górnołużycki i wymarły połabski), stanowiących część rodziny indoeuropejskiej.

rzeczy materialne (zabytki),

dobra niematerialne takie jak język, zwyczaje czy zachowania i zjawiska religijne i etyczne.

Niektórzy uczeni dokonują podziału dóbr kultury na:

instrumentalne (pośrednie), które stanowią środki do osiągania innych dóbr,

autoteliczne (bezpośrednie), które są celem samym w sobie.

Dane dobro może spełniać obie te funkcje, np. wykształcenie można uznać zarówno za cel sam w sobie, jak i środek do osiągnięcia kariery, czy prestiżu.

Niematerialne dziedzictwo kulturowe (ang. Intangible Cultural Heritage) to przekazywane z pokolenia na pokolenie praktyki, wiedza, wyobrażenia, idee i wartości, umiejętności, tradycje, przekazy, ale też związane z nimi artefakty, przedmioty i miejsca. Tworzy naszą grupową, narodową, etniczną bądź religijną tożsamość. Wzmacnia poczucie przynależności do grupy, społeczności czy wspólnoty.Grabież polskich dóbr kultury w czasie II wojny światowej – zorganizowany i uprzednio zaplanowany rabunek polskich dóbr kultury prowadzony w latach 1939–1945 na terytorium państwowym Rzeczypospolitej Polskiej. Grabież rozpoczęła się wkrótce po agresji niemiecko-sowieckiej na Polskę. Działalność rabunkowa była organizowana i przeprowadzana głównie przez III Rzeszę, jednak ZSRR zagrabił również znaczącą część dzieł kultury i sztuki państwa polskiego i jego obywateli.

Podział obiektów dziedzictwa kulturowego[ | edytuj kod]

Obiekty dziedzictwa kultury materialnej ( | edytuj kod]

Zabytkiem (obiektem dziedzictwa kultury materialnej) jest każdy przedmiot ruchomy lub nieruchomy, dawny lub współczesny, mający znaczenie dla dziedzictwa i rozwoju kulturowego ze względu na wartość historyczna lub artystyczną. Zabytki dzielą się na ruchome (obrazy, rzeźby itp.) i nieruchome (cmentarze, pola bitewne itp.).

Sztuka – dziedzina działalności ludzkiej uprawiana przez artystów. Nie istnieje jedna spójna, ogólnie przyjęta definicja sztuki, gdyż jej granice są redefiniowane w sposób ciągły, w każdej chwili może pojawić się dzieło, które w arbitralnie przyjętej, domkniętej definicji się nie mieści. Sztuka spełnia rozmaite funkcje, m.in. estetyczne, społeczne, dydaktyczne, terapeutyczne, jednak nie stanowią one o jej istocie.Zabytek – w języku potocznym jest to każdy wytwór działalności człowieka, będący świadectwem minionej epoki (pamiątką przeszłości), posiadający wartość historyczną, artystyczną, naukową lub emocjonalną, przy czym kryterium czasu powstania, choć najważniejsze, nie przesądza o zdefiniowaniu zabytku. Nauki humanistyczne, a w szczególności historia sztuki nie stworzyły jednej, uniwersalnej definicji zabytku przydatnej wszystkim naukom.

Obiekty | edytuj kod]

Obiekty dziedzictwa kultury niematerialnej obejmują język (ustawa o języku polskim do dóbr kultury zalicza język polski), dzieła literackie i muzyczne (ale nie rękopisy lub egzemplarze ich dawnych lub rzadkich wydań, zaliczane do zabytków), folklor niematerialny, taniec, usługi, zwyczaje czy zachowania i zjawiska religijne i etyczne, z zakresu postaw, idei, doktryn, czy świadomości ludzkiej.