Dion Chryzostom
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Domicjan (ur. 24 października 51, zm. 18 września 96), Domitianus, Titus Flavius Domitianus, Imperator Caesar Domitianus Augustus, urodzony w Rzymie syn Wespazjana i Domitilli Starszej. Brat Tytusa Flawiusza i Domitilli Młodszej. Cesarz rzymski z dynastii Flawiuszy panujący od 14 września 81 roku do 18 września 96 roku n.e. W początkach swojego panowania w roku 82 osobiście poprowadził siłami 9 legionów wyprawę wojenną przeciwko germańskim plemionom Chattów, których pokonał i odepchnął w głąb Germanii, rozszerzając Agri Decumates, odbył z tego tytułu uroczysty triumf i przyjął przydomek Germanicus w roku 85. Także w tym roku Dakowie najechali na prowincję Mezję. Po sprowadzeniu posiłków, w tym jednego legionu z Brytanii, Rzymianie ruszyli do kontrnatarcia zakończonego klęską (zniszczony cały legion V Alaude). Na teren wojny przybył osobiście Domicjan (rok 88), lecz wobec groźby najazdu plemion Jazygów, Markomanów, Kwadów oraz buntu, który wzniecił Saturninus, namiestnik Górnej Germanii, został zmuszony do zawarcia pokoju z władcą Daków w roku 89. Uznał go za króla, obiecał coroczne subsydia pieniężne, specjalistów od fortyfikacji obronnych, licząc na nich jako sojuszników przeciwko innym agresywnym plemionom. Decebal miał zwrócić jeńców wojennych oraz wydać część broni, czego nie uczynił. W roku 92 cesarz przeprowadził wyprawę przeciwko Jazygom, Kwadom i Markomanom. Przeprowadził reformy w administracji państwa, na wysokie stanowiska w kancelariach cesarskich powołując zamiast wyzwoleńców ekwitów, do pobierania podatków wyznaczył państwową służbę z prokuratorami do ich pilnowania (zakończył działalność prywatnych spółek publikanów pobierających podatki). Wyższe stanowiska w armii powierzał również ekwitom, pomijając senatorów. Dokończył budowę Koloseum.Biblioteka Narodowa (BN) – polska biblioteka narodowa w Warszawie, na Ochocie, na Polu Mokotowskim, narodowa instytucja kultury założona w 1928.
Dion Chryzostom (gr. Chrysostomos – Złotousty), Dion z Prusy (ur. ok. 40 w Prusie, zm. ok. 120) – grecki filozof żyjący w okresie cesarstwa rzymskiego, zwolennik stoicyzmu i cynizmu. Autor Mów (80 utworów w różnej formie – mowy, dialogi, diatryby), które są znakomitym źródłem do poznania świata antycznego za panowania cesarza Trajana.
Pochodząc z wyższej warstwy społecznej Prusy (w Bitynii), Dion zdobył wykształcenie literackie (sofistyczne). Był w zażyłych stosunkach z ludźmi z wyższych sfer Rzymu. Z powodu łączącej go przyjaźni z Flawiuszem Sabiniusem został skazany na wygnanie, gdy na przyjaciela padło podejrzenie o spiskowanie przeciwko cesarzowi Domicjanowi. Wygnanie trwało od 82 r n.e. do 96 roku n.e. (do śmierci Domicjana). W czasie wygnania zmuszony był do zdobywania środków na utrzymanie wykonując najcięższe prace. Będąc pozbawiony wszystkiego co zapewniało mu wcześniejsze dostatnie życie zwrócił się w stronę filozofii cynickiej w której odkrył wartość trudu i wystarczanie samemu sobie. Po powrocie z wygnania jego cynickie życie się zakończyło poszerzając o elementy stoickie a nawet platońskie. Mając dobre stosunki z cesarzem Trajanem wygłaszał w jego obecności swoje mowy.
Nauczanie[ | edytuj kod]
Dion twierdził, że ludzie zabiegają o różne bogactwa, dobrą reputacje i przyjemności cielesne, a nikt nie jest w stanie uwolnić się od władzy rzeczy. Twierdził, że droga do szczęścia prowadzi przez walkę z przyjemnościami i wystarczanie samemu sobie (anaideia). Pod wpływem stoicyzmu twierdził, że życie zgodne z naturą to życie w biedzie, a nie w bogactwie. Zaproponował aby biedacy godni szacunku z miast przenieśli się na wieś aby tam żyć utrzymując się z pracy na roli. Uważał, że idealny ustrój to monarchia, oczywiście na czele z idealnym monarchą – mędrcem, który byłby pasterzem ludu. Twierdził, że idea Boga jest wrodzona wszystkim ludziom. Nauczał, że ludzie są braćmi, powinni naśladować Boga i upodabniać się do niego.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]