Chlotar II (ur. wiosna 584, zm. 18 października 629) z dynastii Merowingów – syn Chilperyka I i Fredegundy, król Franków, początkowo panował w Neustrii i Paryżu. Od 613 roku został jedynym władcą królestwa Franków.

Regencja Fredegundy[ | edytuj kod]

Wstępując na tron Neustrii był zaledwie 4-miesięcznym dzieckiem. Dlatego w jego imieniu rządy regencyjne sprawowała jego matka, Fredegunda. By zapewnić synowi tron, zaprosiła do Paryża króla Burgundii, Guntrama I. Wobec plotek, iż Chlotar nie jest synem Chilperyka Guntram zażądał przysięgi 300 możnych i 3 biskupów. Po złożeniu przysięgi w Paryżu, Guntram uznał prawość krwi Chlotara II . Wziął też udział w chrzcie Chlotara, który miał miejsce w kościele parafialnym w Nanterre. Po chrzcie wziął pod opiekę Chlotara. Guntram nie pozwolił ambitnej Fredegundzie na pozostanie w Paryżu i odesłał ją w okolice Rouen. Nie przeszkodziło to Fredegundzie pełnić regencji w królestwie syna. W roku 592 Guntram zmarł. Zgodnie z porozumieniem z Andelot, tron w Burgundii odziedziczył król Austrazji, Childebert II. Cztery lata później zmarł Childebert. Chlotar II za namową Fredegundy zajął Paryż. Spowodowało to zbrojną interwencję Teudeberta II, następcy Childeberta II na tronie Austrazji. Wspierał go jego brat, władający Burgundią, Teuderyk II. W roku 596 wojska austrazyjskie i burgundzkie podeszły pod Laffaux nieopodal Soissons. W rozegranej tu bitwie poniosły druzgocącą klęskę. W roku 597 zmarła śmiercią naturalną Fredegunda matka Chlotara.