Bydgostia Bydgoszcz
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Polski Związek Kajakowy (PZKaj) - organizacja zrzeszająca zawodników, trenerów i działaczy polskiego kajakarstwa powstała w 1930 jako Polski Związek Kajakowców w Warszawie. Od 1946 roku występuje pod obecną nazwą. W latach 1950-56 działał jako Sekcja Kajakarstwa GKKF. Prezesem związku jest Józef Bejnarowicz.Tor regatowy w Bydgoszczy – zbiornik wodny położony w Bydgoszczy, w dolnym odcinku rzeki Brdy, wykorzystywany do uprawiania sportów wodnych.



LOTTO-Bydgostia Bydgoszcz – klub sportów wodnych, specjalizujący się w wioślarstwie, powstały 4 grudnia 1928 roku jako Kolejowy Klub Wioślarski w Bydgoszczy. Jest najbardziej utytułowanym klubem wioślarskim w Polsce, który zdobywał tytuły mistrzowskie najwięcej razy z rzędu. LOTTO-Bydgostia jest 32-krotnym Drużynowym Mistrzem Polski w Wioślarstwie w latach: 1938, 1966, 1967, 1970 oraz nieprzerwanie 28 lat z rzędu: 1993-2020.
Charakterystyka[ | edytuj kod]
LOTTO Bydgostia jest trzysekcyjnym klubem sportowym, specjalizującym się w sportach wodnych, zwłaszcza w wioślarstwie, w którym jest najbardziej utytułowanym klubem w Polsce. Siedziba klubu znajduje się przy ul. Żupy 4 w Bydgoszczy nad rzeką Brdą, gdzie zlokalizowana jest również przystań. W klubie działają następujące sekcje:
Sekcja wioślarska[ | edytuj kod]
Sekcja wioślarska jest wizytówką klubu od czasu jego powstania. Wyczynowi wioślarze KKW pierwsze sukcesy osiągali już w latach 30. XX w. Począwszy od 1993 roku RTW Bydgostia jest czołowym towarzystwem wioślarskim w Polsce, które zajmuje regularnie pierwsze miejsca w klasyfikacjach krajowych oraz osiąga szereg sukcesów na arenie międzynarodowej. W 2017 roku sekcja liczyła 165 zawodników w różnych grupach wiekowych: seniorów, młodzieżowców, juniorów, juniorów młodszych, młodzików oraz osób niepełnosprawnych. Działalność szkoleniową prowadziło 10 trenerów, którzy częściowo rekrutowali się spośród byłych zawodników (Aneta Bełka, Marian Drażdżewski, Bartłomiej Pawełczak i inni). W 2017 do kadry Polski zaliczono 17 zawodników klubu, w tym 9 seniorów:
Zawodnikami klubu od 2000 są także wioślarze litewscy (m.in. Rolandas Maščinskas, Mindaugas Griškonis, Saulius Ritter, Nerijus Vasiliauskas, Mykolas Masilionis, Donata Vištartaitė, Lina Šaltytė, Milda Valčiukaitė), którzy dla swojego kraju (w barwach Bydgostii) zdobywali medale olimpijskie, mistrzostw świata i Europy.
W klubie stworzono piramidę edukacyjną, umożliwiającą uprawianie wyczynowego wioślarstwa i jednoczesną naukę we współpracujących szkołach: gimnazjum nr 9, szkołach średnich i uczelniach wyższych. W latach 1993-2016 skorzystało z tego ponad 200 zawodników i zawodniczek Bydgostii, którzy oprócz wysokich wyników sportowych uzyskali wyższe wykształcenie.
Klub prowadzi nabór dziewcząt i chłopców do wioślarskiej klasy sportowej w Gimnazjum nr 6 w Bydgoszczy oraz klasy sportowej w XI Liceum Ogólnokształcącym Mistrzostwa Sportowego w Bydgoszczy. Patronem klubu w latach 1928-1996 były Zakłady Naprawy Taboru Kolejowego w Bydgoszczy, w latach 1996-2004 Bydgoska Fabryka Kabli, a od 2004 sponsorem strategicznym jest Totalizator Sportowy.
Sekcja kajakowa[ | edytuj kod]
Sekcja kajakowa powstała w 1928 roku. Miała ona charakter turystyczny, a jej członkowie rekrutowali się głównie z zawodników, którzy kończyli wyczynową karierę wioślarską. Sekcja organizowała spływy Brdą z Koronowa do Bydgoszczy oraz uczestniczyła w wyścigach kajakowych o mistrzostwo Bydgoszczy oraz w imprezach ogólnopolskich. Od 1950 przekształciła się w sekcję turystyki kajakowej, biorąc udział wyłącznie w imprezach organizowanych przez PZK i PTTK. Kajakarze KKW organizowali w 1977 i 1988 Ogólnopolskie Zloty Turystów Kolejarzy, a w 1959 zdobyli nagrodę Ministerstwa Komunikacji. W latach 70. XX w. instruktorzy KKW: Józef Siuda i Zdzisław Piętka prowadzili polskie ekipy na Międzynarodowych Spływach Kajakowych w Jugosławii, a w 1982 Józef Siuda został komandorem polskiej reprezentacji na spływie im. króla Jana III Sobieskiego Dunajem na Węgrzech. Sekcja turystyki kajakowej bierze udział w kilkudziesięciu imprezach rocznie, także w sezonie zimowym. W latach 90. sekcja znajdowała się w czołówce punktacji generalnej Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego i Polskiego Związku Kajakowego.
Sekcja żeglarstwa morskiego[ | edytuj kod]

Początki sekcji żeglarstwa morskiego sięgają 1967 roku, kiedy z inicjatywy wiceprezesa klubu Brda Bydgoszcz, inż. Aleksandra Kaszowskiego w ZNTK wybudowano żaglowy jacht pełnomorski „Euros”. Jego armatorem był KKS Brda, gdzie utworzono sekcję żeglarską (w tym czasie ZNTK była także patronem KKW). Portem macierzystym jednostki była Bydgoszcz, a stałym miejscem postoju – port jachtowy Stoczni Gdańskiej. W kolejnych latach „Euros” odbył kilka pionierskich wypraw oceanicznych, m.in. po raz pierwszy opływając Islandię (1968), dokonując pierwszego w historii żeglarstwa przejścia cieśniny Pentland Firth przez jacht żaglowy (1970), opływając przylądek Horn (1972, trzeci raz po „Darze Pomorza” i „Polonezie”), rejs non stop z Buenos Aires do Helu (kapitan Henryk Jaskuła), opłynięcia Spitsbergenu (1977) i inne. Pomiędzy rejsami wyczynowymi pływał w rejsach szkoleniowo-stażowych. Jacht służył do 12 sierpnia 1984, kiedy rozbił się o kamienie falochronu wschodniego portu w Górkach Zachodnich i zatonął na torze wodnym.
W latach 1978-1979 w ZNTK zbudowano kolejny mniejszy jacht morski typu „Horn 30” zwany „Zentek”. W 1985 odbył on swój jedyny wyczynowy rejs na północne krańce Bałtyku, poza tym służąc celom szkoleniowym. W 1990 po jego sprzedaży, w ZNTK przystąpiono do budowy następcy „Eurosa” – trzymasztowego żaglowego jachtu pełnomorskiego typu J-80 „Solanus”, który został zwodowany 3 maja 1992 roku w porcie jachtowym Górki Zachodnie w Gdańsku. Jego armatorem stała się sekcja żeglarska, którą przeniesiono z KKS Brda do KKW-ZNTK.
W 1992 „Solanus” odbył pierwszą w dziejach polskiego żeglarstwa wyprawę na Lofoty, w 1995 pokonał cieśninę Pentland Firth, w 1997 opłynął Islandię (śladem dawnej wyprawy Eurosa), a w kolejnych latach odbywał rejsy wokół archipelagu Svalbard (2001), na Grenlandię (2003), do Londynu, Oslo i innych portów. W latach 2010–2011 „Solanus” odbył wyprawę „Morskim szlakiem Polonii”, który obejmował pierwsze w historii polskiego żeglarstwa (czwarte na świecie przez jacht żaglowy) opłynięcie w jednym rejsie obydwu Ameryk poprzez Przejście Północno-Zachodnie (kanadyjska Arktyka) i wokół przylądka Horn. Wyprawę wspierały władze miasta Bydgoszczy, województwa kujawsko-pomorskiego oraz Totalizatora Sportowego. W 2015 odbyto wyprawę „Morskim szlakiem Polonii 2015” wzdłuż brzegów Norwegii, a następnie wokół Spitsbergenu. W 2016 sekcja żeglarstwa morskiego liczyła około 40 członków i kilkudziesięciu sympatyków. Siłą napędową wielu wypraw był dziennikarz sportowy, pisarz marynista i żeglarz Zbigniew Urbanyi (zm. 2004), który dbał m.in. o oprawę rejsów, związaną z promocją Bydgoszczy i regionu.
Działania promocyjne[ | edytuj kod]

Klub poza działalnością sportową prowadzi wielorakie działania promocyjne dotyczące sportów wodnych. Jest organizatorem corocznych regat Wielka Wioślarska o Puchar Brdy w Bydgoszczy. Impreza odbywa się na rzece Brdzie z metą przy Rybim Rynku. W wyścigach uczestniczą czołowe osady polskie i zagraniczne, a od 2004 tradycją są także wyścigi osad uniwersytetów brytyjskich: Oxford i Cambridge na długości 10 km (od Brdyujścia do centrum miasta). Klub organizuje ponadto Otwarte Mistrzostwa Bydgoszczy na Ergometrze Wioślarskim. Corocznym rytuałem jest Trening Noworoczny Wioślarzy przeprowadzany w południe 1 stycznia. Klub współpracuje z wioślarską Federacją Litwy oraz klubami niemieckimi: Wiking Berlin i Berliner Ruder Club. Od 1993 wydano kilkanaście książek promujących bydgoskie wioślarstwo oraz osiągnięcia sportowe i turystyczne klubu, a w 2012 roku wyemitowano okolicznościowe „Dukaty Bydgostii”.
Książki wydane staraniem RTW Bydgostia:
- „65 lat z biegiem Brdy” – 1993
- „Z wiosłem w herbie” – 1996
- „Dziesięć diamentów w wioślarskiej koronie” – 1998
- „Olimpijskie złoto” – 2001
- „Droga do mistrzostwa” – 2003
- „Wiosła na Olimpie” – 2005
- „Stolica polskiego wioślarstwa” – 2006
- „Zwycięskie wiosła” – 2008
- „Port macierzysty Bydgoszcz” – 2010 wersja online
- „Morskim szlakiem Polonii 2010-2011″ – 2012, wersja online
- „Olimpijska medalowa passa” – 2012
- „25. triumf LOTTO-Bydgostii” – 2013
- „Po morzach i oceanach. Złoty jubileusz bydgoskich żeglarzy” – 2016 wersja online
Historia sekcji wioślarskiej[ | edytuj kod]
Okres międzywojenny[ | edytuj kod]
4 grudnia 1928 z inicjatywy: inż. Kazimierza Stabrowskiego, Franciszka Hoffmanna i Stanisława Thienela utworzono sekcję wioślarską Kolejowego Klubu Sportowego „Sparta”. 12 kwietnia 1929 klub ten przystąpił do Kolejowego Przysposobienia Wojskowego. Tego samego dnia zmieniono nazwę sekcji wioślarskiej na Kolejowy Klub Wioślarski (KKW). Początkowo liczył on 79 członków. Ustanowiono banderę klubową, strój sportowy oraz strój galowy. Z kwesty pracowników Warsztatów Kolejowych zakupiono 6 łodzi, na których rozpoczęto treningi. Pierwszym trenerem był (do września 1929) członek Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego Franciszek Brzeziński. W czerwcu 1929 pracownicy Warsztatów Kolejowych zbudowali przy ul. Żeglarskiej na Jachcicach pierwszą przystań klubową. W 1930 założono sekcję kobiecą, dla której zbudowano oddzielny szałas wioślarski. Począwszy od 1933 klub odnosił sukcesy w skali miasta i regionu. Liczył wówczas 150 członków oraz 10 łodzi i 27 kajaków. W 1934 na zaproszenie władz niemieckich uczestniczył w Międzynarodowym Spływie Wioślarskim okolicami Berlina. W 1934 i 1936 klub zajął 6. miejsce, a w 1935 i 1937 – 4. miejsce w punktacji Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Tabor wzbogacano o nowe jednostki, m.in. ósemkę sportową „Marszałek Piłsudski”, motorówkę „Żbik” i łódź półwyścigową „Grażyna”. W latach 1938–1939 zawodnicy KKW odnosili sukcesy ogólnopolskie, a klub uznawany był za najlepszy w Bydgoszczy. Ósemka i czwórka ze sternikiem zdobyty tytuły mistrzów kraju, a w 1938 klub uplasował się na 1. miejscu w kraju w klasyfikacji PZTW. W 1939 obie osady zdobyły tytuły wicemistrzowskie, a ponadto czwórka KKW zdobyła dla Polski po raz pierwszy „Puchar Bałtyku”. U progu II wojny światowej klub liczył 271 członków, a tabor składał się z 7 łodzi klepkowych, 3 wyścigowych, motorówki i 8 kajaków. W 1939 osady w 21 startach odniosły 9 zwycięstw, 9 drugich miejsc, a ponadto po jednym trzecim, czwartym i piątym miejscu. Czterech zawodników klubu - Dondajewski, Czarkowski, Parzysz, Chodziński - zakwalifikowało się w 1939 roku na igrzyska olimpijskie, które miały odbyć się w roku 1940 w Helsinkach. W maju 1939 odebrano od nich w Toruniu ślubowanie olimpijskie, jednak z uwagi na wybuch wojny igrzyska nie odbyły się.
Okres powojenny[ | edytuj kod]
Klub reaktywowano bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej. W latach 1946-1948 podczas mistrzostw Polski rozgrywanych w Brdyujściu (1946, 1947) i Kruszwicy (1948), KKW zdobywał tytuły wicemistrzowskie (za BTW). W 1949 roku po reorganizacji sportu polskiego na wzór sowiecki, klub włączono do zrzeszenia sportowego „Kolejarz”. W ramach tego zrzeszenia w Bydgoszczy funkcjonowały dwa kluby: Związkowy KS Kolejarz-Brda (wielosekcyjny, znany pod nazwą Brda Bydgoszcz) oraz Wioślarski ZKS Kolejarz z sekcjami: wioślarską i kajakową i ok. 500 członkami. W 1950 ósemka klubu zwyciężyła w mistrzostwach Polski rozgrywanych w Brdyujściu. W tym roku w klasyfikacji mężczyzn klub zajął 2. miejsce, a kobiet – 5. miejsce w Polsce. W latach 1951-1958 w rozgrywkach okręgu pomorskiego wioślarze KKW zajmowali z reguły 2. miejsce za wioślarzami Stali (BTW) lub OWKS. Lepiej wypadały wioślarki klubu, które w 1953 zdobyly tytuły mistrzyń Polski w ósemce, a w 1956 czwórka kobiet (Maria Dopierała, Anna Gołębiewska, Sabina Matuszewska-Zdziennicka, Maria Kowalska i sternik Danuta Migocka) na Mistrzostwach Europy zdobyła pierwszy srebrny medal w historii kobiecego wioślarstwa w Polsce.
Po odwilży październikowej w 1956 roku powrócono do dawnej organizacji sportu opartej na samodzielnych klubach o tradycyjnych nazwach. Klub stał się organizacją ogólnie dostępną. W latach 1956–1980 zawodnicy KKW odnosili szereg sukcesów, występując w kadrze Polski na imprezach międzynarodowych. Do czołowych polskich osad wioślarskich w latach 60 i 70. XX w. należała dwójka bez sternika KKW w składzie Jerzy Broniec i Alfons Ślusarski. W 1970 zdobyła ona wicemistrzostwo świata , w 1971 brązowy medal
ME oraz trzykrotnie reprezentowała Polskę w igrzyskach olimpijskich (1968, 1972, 1976). W 1972 osada zwyciężyła w Królewskich Regatach w Henley-on-Thames, zdobywając na rok wieczystą nagrodę „Silver Goblets”, ufundowaną w 1939. Zawodnicy KKW wyróżniali się także w wioślarstwie młodzieżowym, a w latach 1966, 1967 i 1970 osiągali tytuł drużynowego mistrza Polski. Obniżenie poziomu sportowego zanotowano w latach 1975-1990, m.in. z powodu wycofywania się kolei z finansowania sportu oraz obniżenia popularności dyscypliny wśród młodzieży. W 1991 w klubie trenowało ok. 40 zawodników.
Nowa era bydgoskiego klubu rozpoczęła się w połowie lat 90. XX w. Klub odstąpił spod patronatu kolei i związał się z miastem, czego świadectwem była zmiana nazwy. W 1996 sponsorem głównym została Bydgoska Fabryka Kabli, a w 2004 Totalizator Sportowy. Odrodzony na komercyjnych zasadach i dobrze zarządzany przez prezesa Zygfryda Żurawskiego klub wszedł w długoletni okres sukcesów. Od 1993 nieprzerwanie jest najwyżej sklasyfikowanym klubem wioślarskim w Polsce. Od 1994 roku zawodnicy regularnie przywozili medale z prestiżowych zawodów międzynarodowych. Najbardziej utytułowanymi reprezentantami Lotto/Bydgostii są: Robert Sycz, Magdalena Fularczyk-Kozłowska i Natalia Madaj – zdobywcy złotych medali olimpijskich, wielokrotnie nominowani w Plebiscytach Przeglądu Sportowego na Najlepszego Sportowca Polski. Klub wypromował 28 olimpijczyków. Zawodnicy Bydgostii zdobyli 8 medali na igrzyskach olimpijskich, kilkaset w rozgrywkach międzynarodowych, a tysiące w mistrzostwach Polski. Trenerami klubowymi i kadrowymi reprezentantów Polski byli m.in. Jerzy Broniec, Marian Drażdżewski i Marcin Witkowski. W latach 1928-2016 członkowie klubu zdobyli na imprezach międzynarodowych 151 medali (52 , 53
, 46
), a na mistrzostwach Polski 1743 medale (715
, 537
, 491
).
Osiągnięcia zawodników Bydgostii (1928-2016):
Nazwy[ | edytuj kod]
Prezesi klubu[ | edytuj kod]
Poniżej niepełna lista prezesów klubu:
Podstrony: 1 [2] [3] [4]