Brugia
Podstrony: 1 [2] [3] [4] [5]
Szwa – w językoznawstwie, zwłaszcza w fonetyce i fonologii, określenie samogłoski średnio centralnej (zaokrąglonej lub niezaokrąglonej) znajdującej się w środku diagramu samogłoskowego, oznaczaną w międzynarodowym alfabecie fonetycznym symbolem ə lub inną samogłoską bliską tej pozycji. Dla przykładu w języku angielskim litera a w wyrazie about jest wymawiana przez szwę. W języku angielskim szwa występuje głównie w sylabach nieakcentowanych, ale w innych językach może pojawiać się częściej w sylabach akcentowanych. W polszczyźnie standardowej szwa nie występuje w ogóle. Można ją spotkać tylko w niektórych dialektach lokalnych. Ratusz (niem. Rathaus, dosł. dom rady) – reprezentacyjny budynek użyteczności publicznej, zwykle tradycyjna siedziba samorządowych władz miejskich. Budowany był najczęściej na planie prostokąta i nadawano mu formę monumentalną.
Brugia (nider. Brugge, wym. [ˈbrʏɣə] (
odsłuchaj); fr. Bruges [bʁyʒ] ( odsłuchaj)) – miasto w północno-zachodniej Belgii, ośrodek administracyjny prowincji Flandria Zachodnia. Z powodu obfitości kanałów w historycznej części miasta nazywane jest flamandzką Wenecją.
Ważny port śródlądowy dostępny dla statków morskich, połączony kanałami z Ostendą i Zeebrugge nad Morzem Północnym oraz z Gandawą.
Duży ośrodek przemysłu: koksownia, nowoczesna stalownia, fabryka wagonów i maszyn rolniczych, tradycyjny wyrób koronek i dywanów, odzieżowy i spożywczy, zakłady radiowo-telewizyjne.
Węzeł kolejowy i drogowy, połączenie autostradą z Ostendą i Brukselą. Główny ośrodek turystyczny.
Historia[ | edytuj kod]
Początki[ | edytuj kod]
Pierwsze fortyfikacje powstały po podboju przez Juliusza Cezara plemienia Menapii w I wieku przed Chrystusem, które miały chronić wybrzeże przed piratami. Frankowie przejęli ten obszar od starożytnych Rzymian około IV wieku. W IX wieku wikingowie najechali te ziemie zmuszając Baldwina I, hrabiego Flandrii do wzmocnienia fortyfikacji. Wkrótce wznowiono handel z Anglią i Skandynawią. Mniej więcej w tym okresie pojawiły się monety z nazwą Bryggia – które może mieć to samo pochodzenie co norweskie Bryggen.
Złoty Wiek (XII–XV wiek)[ | edytuj kod]
Brugia otrzymała prawa miejskie 27 lipca 1128 roku. Wtedy też zbudowane zostały nowe mury i kanały. Od mniej więcej roku 1050 stopniowe zamulanie spowodowało iż miasto utraciło bezpośredni dostęp do morza. Odzyskało go dzięki sztormowi w 1134 roku, który stworzył naturalny kanał w Zwin.
Już na początku XIII wieku Brugia brała udział w targach suknem. Dzięki kontaktom z Anglią, importowano do Flandrii normandzkie zboże i gaskońskie wino. Hanzeatyckie statki cumowały na nabrzeżu, które musiało zostać rozbudowane. W 1277 roku, pierwsza flota handlowa z Genui zawinęła do Brugii, dzięki czemu miasto stało się głównym miastem handlującym z terenami położonymi wokół Morza Śródziemnego. To wydarzenie otworzyło drogę do handlu przyprawami z Lewantem i rozwoju bankowości w Brugii. W 1309 roku otwarto zajazd Huis ter Beurze, który stał się pierwszą giełdą i najbardziej rozwiniętym rynkiem pieniężnym w Niderlandach w XIV wieku.
W mieście funkcjonował rozwinięty rynek, system bankowości i usług handlowych. Okres największej świetności średniowiecznej Brugii przypadł na lata 1280–1390. W odniesieniu do tego okresu flandryjskie miasto jest określane mianem jednej z „kolebek europejskiego kapitalizmu”.
W 1302 mieszkańcy Brugii dołączyli do hrabiego Flandrii i walczyli przeciwko Francuzom. Zakończeniem tego powstania była bitwa pod Courtrai, stoczona w pobliżu Kortrijku 11 lipca. Pomniki Jana Breydela i Pietera de Coninca, przywódców powstania, stoją ciągle na rynku miasta.
W XV wieku Filip III Dobry, książę Burgundii ustanowił w Brugii, Brukseli i Lille swoje dwory, co przyciągnęło wielu artystów, bankierów i innych wybitne osobistości z całej Europy. Nowa szkoła flamandzka, prezentująca techniki malowania olejem, zyskała światową sławę. Pierwsza angielska książka była wydrukowana w Brugii przez Williama Caxtona. Również w tym czasie Edward IV i Ryszard III przebywali tu na wygnaniu. W tym okresie miasto liczyło około 40 tysięcy mieszkańców.
XVI wiek do dziś[ | edytuj kod]
Od około 1500 roku kanał Zwin, który był źródłem potęgi miasta, zaczął się zamulać. Niedługo potem miasto straciło znaczenie handlowe na rzecz Antwerpii. W XVII wieku koronkarstwo upadło i podjęto wiele wysiłków by przywrócić dawną świetność miasta. Port został zmodernizowany, zbudowano nowe połączenie z morzem, ale i to niewiele pomogło. Brugia nadal ubożała i traciła na znaczeniu. George Rodenbach nazwał miasto Bruges-la-Morte, co oznacza Martwe Bruges. W drugiej połowie XIX wieku Brugia stała się miastem turystycznym, przyciągającym bogatych brytyjskich i francuskich turystów. W drugiej połowie XX wieku miasto zaczęło odzyskiwać dawną sławę. Port Zeebrugge, pierwotnie zbudowany przez Niemców dla ich U-Bootów podczas I wojny światowej, został powiększony w latach 70. i 80. Nastąpił boom turystyczny i w 2002 roku Brugia została wybrana Europejską Stolicą Kultury.
Sztuka[ | edytuj kod]
Brugia jest kolebką malarstwa flamandzkiego. Działali w niej wybitni malarze i miniaturzyści. Największy rozkwit szkoły brugijskiej miał miejsce w XV wieku. W 1430 roku osiedlił się tutaj, ożenił i mieszkał aż do śmierci malarz Jan van Eyck. Pracowali tu także tacy artyści jak Petrus Cristus, Hugo van der Goes, Hans Memling (Relikwiarz św. Urszuli w Szpitalu św. Jana) czy Gerard David. Brugijskie iluminatorstwo rozwinęło się za sprawą Vrelanta i Liédeta, a zasłynęło dzięki rodzinie Bening. W XVI wieku środowisko artystyczne Brugii ubożeje. W XVII wieku pojawia się tu jeszcze wielki talent – Jacob van Oost. Brugia ma dziś duże znaczenie ze względu na duże zbiory sztuki dawnej. W 1930 roku zostało otworzone muzeum Groeninge.
Podstrony: 1 [2] [3] [4] [5]